...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Monday, May 19, 2008

Αιωνία τους η μνήμη

Αιωνία η μνήμη των 353,000 νεκρών μας στον Πόντο.

Ποτέ ξανά χαμένες πατρίδες.

Για εμάς που γαλουχηθήκαμε με τις προσωπικές ιστορίες της γιαγιάς, η σημερινή μέρα μνήμης μας δίνει κουράγιο και θάρρος περίσσιο να συνεχίσουμε τους αγώνες για διεθνή αναγνώριση. Τώρα που οι φωνές μεγαλώνουν και πληθαίνουν, αρχίζει ο αγώνας να έχει μεγαλείο. Θα συνεχίσουμε κι ας είναι ενδοτικό το Ελληνικό κοινοβούλιο. Θα συνεχίσουμε κι ας μην αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι γηγενείς Έλληνες την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Θα συνεχίσουμε και οι ψυχές των προγόνων μας κάποτε θα αναπαυτούν. Θα συνεχίσουμε γιατί αυτό είναι το χρέος μας σ’ αυτούς που έφυγαν αλλά και σ’ αυτούς που έρχονται... Θα συνεχίσουμε γιατί αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να μας αξίζει ο τίτλος «Πόντιος"