...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Wednesday, February 23, 2011

Αγώνας Ενάντια στο Παρακράτος


Έλαβα το παρακάτω μήνυμα από την εξαδέλφη μου, κάτοικο Κερατέας:

«σχισαμε στην πορεια ολος οκοσμος στα πεζοδρομια της σταδιου να χειροκροτα την κερατεα κ να ενωνεται μαζι μας ΄'οχι χυτα στη λαυρεωτικη η ανασα της αθηνας ερχεται απο κει'' ομως η προβοκατσια καλα κρατει οι φιλοι μας του κκε ηλθον ειδον κ απηλθον και φυσικα μετα μας πνιξανε στα χημικα ανανδροι δειλοι και μοιραιοι ολοι τους δεν υπαρχει ηγετης για τον ταλαιπωρο λαο μονο ματ κ βια γιατι ειναι η πιο στυγνη τυραννια που εχουμε ζησει ποτε δεν ωφελει να χεις ελευθερια λογου οταν σε πνιγουν τα χημικα λυπαμαι πολυ για την καταντια αυτη και πιο πολυ γι αυτους που καθονται στον καναπε τους ακομα. Η ΚΕΡΑΤΕΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ»

Μετά το μήνυμα, της μίλησα και κατάλαβα καλύτερα και το μήνυμα και το τι συμβαίνει στο κράτος της ντροπής. Η «προβοκάτσια» από τους πληρωμένους ασφαλίτες μέσα στον κόσμο. Το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, πορεία μόνο του, βολτάρανε πρώτοι και ξεκουμπίστηκαν. Οι παλιοί αγωνιστές του ΚΚΕ, οι πρωτεργάτες δεν υπάρχουν πια, τώρα οι φλώροι του ΠΑΜΕ κάνουν την τσάρκα τους εκ του ασφαλούς. Κι όταν έπεσε το σήμα που το άκουσε ο κόσμος «διαλύστε την διαδήλωση» έπεσαν τόσα πολλά χημικά, που ο κόσμος διαλύθηκε αναγκαστικά (και ήταν πολλοί οι κάποιας ηλικίας). Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί με τα σωματεία τους γιατί δεν υπάρχει τελικά ΕΝΑΣ ηγέτης να τους οδηγήσει κάπου, να υπάρχει ένας σκοπός, μια ιδέα. Όλοι έχουν τις δικές τους απαιτήσεις, ανάλογα πιο συμφέρον θίγεται. Τα ΜΑΤ χρυσοπληρωμένα (ως και από την Κρήτη ανέβασαν 500 στην Αθήνα) έκαναν καλή δουλειά, μπράβο σας ρε Κωλόπαιδα!!!
Η φράση που μου έκανε εντύπωση και που έδειξε την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο της
Αιγύπτου και της Ελλάδας: είναι η πιο στυγνή τυραννία που έχουμε ζήσει ποτέ δεν ωφελεί να χεις ελευθερία λόγου όταν σε πνίγουν τα χημικά λυπάμαι πολύ για την κατάντια αυτή. Αν και μέχρι της 6 το βράδυ οι μόνοι που παρέμεναν μπροστά στην Βουλή ήταν οι αγωνιστές που δεν καθοδηγούνται από κανένα κόμμα, οι κάτοικοι της Κερατέας και το κίνημα ¨Δεν Πληρώνω". Χούντα λοιπόν, χούντα στα αραβικά κράτη, χούντα και στην Ελλάδα με την αστυνομία των χημικών και το παρακράτος σε πλήρη λειτουργία. Ρε ούτε στο Κάιρο δεν τόλμησαν να ρίξουν τέτοια χημικά, τρελάθηκαν τελείως. Την επόμενη φορά ας φροντίσουν οι συντονιστές να δώσουν στον λαό μάσκες μήπως και κάνει κατάληψη το Σύνταγμα ο κόσμος χωρίς τον φόβο των ΜΑΤ.

Ο Ελληνικός Καναπές

Την σημερινή μέρα, Τετάρτη, 23 Φεβρουάριου 2011, αλλιώς την είχα φανταστεί, αλλιώς την περίμενα. Αν τόλμησαν να ξεσηκωθούν οι Λίβυοι εναντίον του Καντάφι, αν έκαναν καταλήψεις οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα και στην Αμερική, ε τότε σκέφτηκα, ήρθε η ώρα να πεταχτεί από τον καναπέ του και ο Έλληνας και να παει να κάνει την πλατεία Συντάγματος «Πλατεία Αϊ-Σιχτίρ». Αλήθεια σας λεω, το περίμενα αυτό, ένιωθα ότι κάτι θα συνέβαινε σήμερα στις απεργίες. Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τα μπλογκς, πίστευα ότι οι Έλληνες θα πουν δεν παει άλλο, τέρμα η κοροϊδία, ότι θα κατέβαιναν μπροστά από την Βουλή και δεν θα έφευγαν αν δεν έφευγαν μαζί τους και οι 300 της συμφοράς.

Χέστες είμαστε ρε γαμωτο... Όλο παράπονα, λόγια, λόγια, λόγια... και από πράξεις τίποτα... Προς τι οι πορείες και μάλιστα ξεχωριστές; Μια ομαδική συγκέντρωση περίμενα στο Σύνταγμα. Θεωρούν "μεγαλειώδεις σε όγκο και παλμό τους 50,000". Που είναι οι άλλοι; Δεν κερδίζονται οι μάχες από τον καναπέ ρε.

Οι πλέον πουλημένοι όλων, τα ΜΜΕ οι μεγαλύτεροι απόντες σήμερα, που από όλες τις μέρες βγήκαν και αυτοί σήμερα στην απεργία για να βοηθήσουν την κυβέρνηση του χάους στο αποτρόπαιο έργο της. Τα ξένα ΜΜΕ έδειχναν μόνο τα επεισόδια αφήνοντας απ΄ έξω τον κόσμο που διαδήλωνε. Και τελικά οι καναπεδάτοι δεν είδαν τίποτα μπας και ξεσταυρωθούν.

Και στην τελική ερώτηση ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; Ή κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ηθική και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τους ξεσηκωμούς στον υπόλοιπο κόσμο. Το είπε καλύτερα η εξαδέλφη μου «δεν υπάρχουν αγωνιστές γιατί πλέον λείπει η ΑΓΝΟΤΗΤΑ του αγώνα.» Η αγνότητα που δεν είχε καλοπέραση, δεν είχε φοβο. Η αγνότητα που έβαζε μαθητές και οικοδόμους στην Πατησίων, που έβαζε τους κουκουέδες να στήνουν τα στήθη τους μπροστά στην μπότα του κατακτητή για να τους ακολουθήσει ένας ολόκληρος λαός. Αυτό λείπει.. Και η κατάσταση θα τραβήξει όσο ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας κάθεται και αποχαυνώνεται στον καναπέ του.

Thursday, February 10, 2011

Η Κερατέα της Καρδιάς μου

Γεννήθηκα στην Νέα Σμύρνη. Αν και έφυγα από την Ελλάδα στα 15, οι περισσότερες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων είναι από την Κερατέα. Εκεί περνούσα όλα τα Σαββατοκύριακα, όλες τις γιορτές, όλα τα καλοκαίρια. Εκεί ήταν η θεία που εγώ θεωρούσα μάνα μου, εκεί ο θείος ο φωνακλάς που με αγαπούσε όσο τα παιδιά του, εκεί τα ξαδέλφια που είναι αδέλφια για μένα. Στην Κερατέα ξαναγυρνούσα για μικρά η μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκεί ήταν και είναι η δική μου βάση, ο δικός μου τόπος αναφοράς.

Η ζωή μου ήταν πάντα εκεί στην Κερατέα, στις τοποθεσίες της, στους ανθρώπους της. Στην Κακή Θάλασσα, με την καλύβα μας κάθε καλοκαίρι, την μουσική του Ντέμη Ρούσου στην ακρογιαλιά όταν μαζευόταν τα καλοκαιρινά βράδια η παρέα. Θυμάμαι τις βόλτες μας πάνω –κάτω μπροστά στου Καροποιού, την μεγάλη βόλτα στην Αγία Τριάδα, το πανηγύρι στον Προφήτη Ηλία, τα σαλιγκάρια που μαζεύαμε όταν έβρεχε στην Αϊ-Μάχαιρη. Πάντα εκεί, με την Αγγέλα και τον Σταύρο, αλλά και με την Αγγέλα, την Κατίνα, την Κούλα, την Δήμητρα, και όλες τις εξαδέλφες από το άλλο σόι που ήταν δικοί μου άνθρωποι. Παρέα με την Μαρίνα, την Ρούλα, την Μαρία, την Αλέκα, την Μαίρη, την Κοκό και τις άλλες φίλες με τα γέλια μας και τα δάκρυα μας. Τις επισκέψεις της κυρά-Πολυξένης, της Κουμπάρας, της Κατίνας, της θείας Ελένης από πάνω και της Βασιλικής απέναντι. Τις Μεγάλες Παρασκευές που συναντιόντουσαν οι 3 Επιτάφιοι στην Πάνω Πλατεία, και την Ανάσταση έξω από τον Άγιο Δημήτριο με τα πυροτεχνήματα. Η πρώτη συναυλία στην Χρυσή Τομή, και τις δικές μας πρόβες σε μια αποθήκη με το συγκρότημα της παρέας. Οι αναμνήσεις πολλές και μέσα σ’ αυτές ηρεμεί η ψυχή σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μου.

Γράφοντας αυτές τις σειρές καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι με αυτόν τον τόπο... Κι αν και η ζωή όλων μας προχώρησε μπροστά, άλλοι κάναμε οικογένειες και φύγαμε από εκεί, άλλοι έμειναν και άλλοι γύρισαν, κι αν και χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα που αναφέρω πιο πάνω, πάντως η Κερατέα μας είναι μέσα μας. Κι εμένα την ζωή μου την έχει σημαδέψει ο τόπος αυτός. Είμαι η «ανιψιά του Διαμάντη και της κυρά-Γεωργίας», είμαι «Ο Μάρτης που δεν λείπει από την Σαρακοστή» γιατί πάντα βρισκόμουν στα δρώμενα της πόλης. Πονάω που δεν είμαι τώρα εκεί, να αγωνιστώ για την Κερατέα μου, να συμπαρασταθώ στους υπέροχους ανθρώπους της, να κατέβω στα μπλόκα και να φωνάξω κι εγώ.

Στα 8-9 μου δούλεψα στα φιστίκια του Σαντόζου και θυμάμαι ένα παιδί που μας έκανε να γελάμε πολύ. Ο Ματούλης αν θυμάμαι καλά. Παπά-Φλέσσα μαθαίνω ότι τον λενε τώρα, ο παπάς που κτυπάει τις καμπάνες της εκκλησιάς του για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Βλέπω το τελευταίο 24ωρο τις εικόνες στην τηλεόραση, όπως και τις προηγούμενες μέρες όποτε θυμόντουσαν τα προδοτικά ΜΜΕ ότι στην Κερατέα αγωνίζεται ο κόσμος της για την ποιότητα ζωής τους, και κλαιω. Η Κερατέα μου έγινε πεδίο μάχης, η αστυνομία δέρνει ακόμα και ηλικιωμένους, ο κόσμος προσπαθεί να αναχαιτίσει την έφοδο των ΜΑΤ. Δεν γίνεται να μην είμαι εκεί εγώ τώρα. Αγωνίζομαι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο. Στο Facebook προσπαθώ να διαδώσω όσο μπορώ την κατάσταση, να υποστηρίξουμε όσο μπορούμε. Έχω πάντα ανοικτή την ιστοσελίδα του Αντιχυτά να μαθαίνω τα νέα, να τα προωθώ σε άλλα μπλογκ. Στέλνω μηνύματα στα ΜΜΕ να ξέρουν ότι κάποιοι από εμάς παρακολουθούμε την σιωπή τους και δεν μας αρέσει. Βάζω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα από πολύ μακριά, και αγωνιώ μην πάθουν τίποτα αγαπημένα πρόσωπα.

Συμπαράσταση στην Κερατέα, στην πόλη μας, στους ανθρώπους της, συμπαράσταση για ένα καλύτερο μέλλον, καθαρό και ανθρώπινο. Συμπαράσταση στην Κερατέα της καρδιάς μου.

Tuesday, February 8, 2011

Το Μέγαρο του Αγνώστου Μετανάστη


Το Μέγαρο Υπατία όπου στεγάζονται «προσωρινά» οι μετανάστες κάνοντας απεργία πείνας, μου φαινόταν γνωστό από τις εικόνες στην τηλεόραση. Άκουσα και για τον «καλό αυτόν άνθρωπο» τον ιδιοκτήτη που το παρέχει δωρεάν, είδα και τα σκοινάκια στην αυλή, είδα και το εσωτερικό του μεγάρου και άρχισα να το ψάχνω λίγο, έτσι από περιέργεια. Μάλλον έβαζα λάθος όνομα στον γουγλη. Τελικά έβαλα το σωστό όνομα και μου προέκυψε αυτό: this! Η ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Υπατία. Στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας γράφει Copyright 2011

Δεν ξέρω αν προϋπήρχε αυτή η ιστοσελίδα και δεν ξέρω αν το Ινστιτούτο Υπατία υπήρχε πριν 2 εβδομάδες. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στις ειδήσεις η στα μπλογκ και ούτε καν το όνομα του ιδιοκτήτη δεν έγινε γνωστό. Οπότε συμπεραίνω ότι το «ινστιτούτο» δημιουργήθηκε με την μεταφορά των μεταναστών εκεί. Διαβάστε καλά τους σκοπούς τους. Είναι τόσο ύποπτα όλα αυτά και αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει πάντα ένα άλλο σχέδιο πίσω από αυτό που φαίνεται.

Σε λίγο το «ινστιτούτο» θα παίρνει και επιδότηση από το κράτος-μπάχαλο. Ίσως μερίδιο και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Φόρους φυσικά δεν θα πληρώσει κανένας,, και ο «ιδιοκτήτης» ούτε φόρους για το ακίνητο. Όσο για τους μετανάστες, όχι σε 15 ημέρες, ούτε σε 15 μήνες δεν θα φύγουν. Εσάς αν σας δίνανε ένα τέτοιο παλατάκι θα φεύγατε; Κι αν φύγουν οι πολλοί, θα μείνουν οι δήθεν «αρχηγοί» και «αντιπρόσωποι».

Και κάτι τελευταίο... Το Μέγαρο Υπατία είναι σχεδόν απέναντι από το Μουσείο. Άραγε βλέπουν οι τουρίστες το γυφταριό και τα πανό απέναντι; Αλλά τι λεω... Εδώ τα βλέπουν στα Προπύλαια και στην Ακρόπολη, στην Πατησίων θα τους κάνει εντύπωση; Σε λίγο ούτε τουρίστες δεν θα έρχονται. Αχ πατρίδα μου, αχ Ελλάδα μου...

Saturday, February 5, 2011

Το «Παιντί» για Όλες τις Δουλειές

Μας προέκυψε και αυτό: η Αίγυπτος καίγεται, ο λαός της ζητάει τα βασικά του δικαιώματα, ο Μουμπάρακ ανακατεύει την τράπουλα για να προστατεύσει το τομάρι του και ο δικός μας Παπανδρέου θέλει να παει στην Αίγυπτο να παίξει δήθεν κάποιο ρόλο.

Πως φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος είναι όντως το «παιντί» των Αμερικάνων. Πριν αρκετούς μήνες, όταν στην συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών όλοι έφτυσαν τον πρόεδρο του Ιράν Αχμεντινετζάντ και αποχώρησαν από την αίθουσα, ο μοναδικός αρχηγός κράτους που τον συνάντησε ήταν ο Παπανδρέου. Τώρα στη μέση του χάους, ο μοναδικός αρχηγός που παει στην Αίγυπτο πάλι ο ΓΑΠ. Δηλαδή το «παιντί» για όλες τις βρώμικες δουλειές των Αμερικάνων. Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Ελλάδα βουλιάζει, και ο ΓΑΠ σαν πιόνι στην σκακιέρα ντε και καλά ηγέτης. Δούλος του κώλου είναι, αμερικανάκι από αυτά που έβγαλαν κακό όνομα στους αμερικάνους και όλα γίνονται βάσει ενός μεγάλου σχεδίου.

Και οι Έλληνες; Μέσα στην έπαρση μας ακόμα «αραπάδες» τους λέμε. Αυτοί οι Αραπάδες ξεσηκώθηκαν γιατί ακρίβυναν τα τρόφιμα, γιατί οι νέοι μορφώθηκαν και δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί σιχάθηκαν την διαφθορά. Ξεσηκώθηκαν δηλαδή για όλα αυτά που συμβαίνουν και στην Ελλάδα. Δεν γίνεται... ακόμα βολεμένοι είναι οι Έλληνες, αλλιώς πως να εξηγηθεί αυτή η απάθεια... Γι αυτό και ο ΓΑΠ τρέχει στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί καμιά εξέγερση. Μπορεί να το παίξει ηγέτης εκ του ασφαλούς.