...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Friday, March 4, 2011

Πόνος δεν Είναι να Πονάς

Πριν πολλά χρόνια διάβασα ένα ποίημα του Βογιατζόπουλου που μου έχει μείνει στο μυαλό και το έχω σιγοψιθυρίσει αρκετές φορές σε στιγμές πόνου. Τις τελευταίες μέρες το ένιωσα και πάλι στο μεδούλι μου βλέποντας την κόρη μου να ουρλιάζει από τον πόνο. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά και το παιδί μου επανήλθε στους ρυθμούς της. Για μια ακόμη φορά κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μάνα και ότι όσο και να μεγαλώνουν τα παιδιά μου, πάντα τα μωρά μου θα είναι.

Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς
και συ ανήμπορος
να κάθεσαι στο πλάι...
Να θέλεις μα να μην μπορείς
ούτε μια στάλα να προσφέρεις
εάν την ζωή σου έδινες
τίποτε να μην άλλαζες
κι αν την ψυχή σου πούλαγες
κανέναν να μην έσωνες
Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς...

Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain
and you feeling helpless
σιττινγ by their side
To want but not to be able
to offer the slightest bit of help
even if you gave your own life
not to be able to change anything
even if you sold your soul
not to be able to save anyone
Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain