100 ΜΕΡΕΣ ΣΥΡΙΖΑ

Εκατό μέρες “πρώτη φορά αριστερά”. Ας αρχίσουμε από αυτό λοιπόν … Η αριστερά έχει ξανά (συγ)κυβερνήσει στο παρελθόν, οπότε δεν υφίσταται αυτή η κουβέντα. Ας μείνω λοιπόν στις 100 μέρες. Αυτές οι πρώτες μέρες είναι και πρέπει να είναι ημέρες χάριτος για οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση. Πόσο μάλλον σε μια κυβέρνηση που αποτελείται από άπειρους πολιτικούς σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο στην ιστορία της χώρας. Αλλά έχουν γίνει τόσα μεγάλα και τραγικά λάθη σε αυτές τις 100 μέρες που σε πιάνει δέος που ακόμα στέκεται στα πόδια του αυτός ο λαός και αναρωτιέσαι αν πρέπει να τους δώσεις 1000 μέρες να σου αποδείξουν ότι τελικά δεν είναι και τόσο ηλίθιοι. 

Μια-δυο μέρες μετά τις εκλογές βγαίναν οι νέοι υπουργοί και υφυπουργοί και λέγαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Οχι, λάθος έκφραση … Οτι πιστεύανε ότι έπρεπε να ακούσει ο κόσμος και ότι τους επέτρεπε το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Μετά από όλες τις ανακοινώσεις τους, είπα, δεν γίνεται, αυτοί σίγουρα έχουν κάποιον άσο στο μανίκι. Με τον φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού, έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτοί θα ήταν ότι καλύτερο είχε περάσει από την Ελλάδα. Όσες μαλακίες να άκουγα και να έβλεπα, αρνήθηκα πεισματικά να τους σχολιάσω. Το έριξα στο αστείο με καμιά ατάκα στο Φατσοβιβλίο κάπου-κάπου. Τους είχα δώσει 100 μέρες, τόσες για να μου αποδείξουν ότι καλά έκανα και έχωσα τον φόβο σε ένα παλιό μπαούλο. Σήμερα το ανοίγω το μπαούλο, αλλά ο φόβος μάλλον θρέφτηκε εκεί μέσα, έγινε τρόμος, φοβέρα μεγάλη. Δεν υπάρχει άσος στο μανίκι, μόνο ανοργανωσιά, προχειρότητα και πολλά λόγια χωρίς αντίκρισμα. 

Ο Αλέξης Τρίπρας αποδεικνύεται μάλλον έξυπνος αλλά σηκώνει πολύ βάρος στους ώμους του. Όμως περιστοιχίζεται από, ως επί το πλείστον, άχρηστους και επικίνδυνους ανθρώπους, και αυτό τον κάνει καλό ιδιοκτήτη του μαγαζιού, αλλά πολύ κακό διευθυντή. Λαϊκισμός και μαγκιά, υστερίες και κραυγές, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε βρε αδελφέ και κόκκινες γραμμές σε μια διαπραγμάτευση χαμένη από χέρι που θα την ονομάσουμε “έντιμο συμβιβασμό”. 

Εν τω μεταξύ έχει μια αντιπολίτευση προδοτική και κακοπροαίρετη, αλλά είναι η ώρα να εισπράξει τις δικές του πρακτικές όταν ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση. Βέβαια τώρα μιλάμε για προδοσία της πατρίδας για το καλό της καρέκλας οπότε το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως. Ας σκάσουν επί τέλους οι Σαμαροβενιζέλοι, ας το πάρει απόφαση το Ποτάμι ότι δεν έγινε συγκυβέρνηση, και ας δει το ΚΚΕ ότι οι πατερούληδες πεθάνανε. Για την Χρυσή Αυγή, όσο και να μην θέλουν να το δουν οι άλλοι, τους ψήφησε ένα κομμάτι του λαού, άρα είναι νόμιμα μέσα στο μπουρδέλο που λέγεται βουλή. 

Η ανάλυση για τα εγχώρια και τα ξένα ΜΜΕ πρέπει να γίνει μια άλλη φορά. Είναι μεγάλα τα συμφέροντα και πολλά τα λεφτά και πρέπει πάση θυσία να εκπληρώσουν τον ρόλο τους τα ΜΜΕ της διαπλοκής και της καθοδήγησης. Πρέπει κι εσύ σαν ακροατής να κάνεις ιδιαίτερη προσπάθεια για να ξεχωρίσεις την είδηση από την πλύση εγκεφάλου. Δεν μπορείς εσύ σαν λαός να δέχεσαι ασυζητητί ότι σου σερβίρουν και να τους κατηγορείς και από πάνω. Τα ΜΜΕ κάνουν την δουλειά τους, κάνε κι εσύ την δική σου και βγάλε τις παρωπίδες.

Οι πιο πολλές παρατηρήσεις ανήκουν στους εταίρους, συμμάχους και φίλους, κι εδώ υπάρχει μια μεγάλη εικόνα και μια συνωμοσία καταστροφής που θέλει μεγάλη μελέτη. Το σχέδιο προχωρούσε καλά μέχρι που σήκωσε κεφάλι η νέα κυβέρνηση. Ο πόλεμος είναι ανελέητος, αλλά και η Ελλάδα ρίχνει λάδι στην φωτιά με την ασυμφωνία μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Α ρε Λαφαζάνη σανίδα που σου χρειάζεται). Μα ειλικρινά δεν μπορώ να δεχτώ τον Daisebloom και τον Schäuble να καταδικάζουν έτσι την πατρίδα μου  και να μην αντιδράω. Διαβάζοντας τον Timothy Geithner να λέει για το πως σχεδίαζαν οι Ευρωπαίοι την καταστροφή της Ελλάδας με πιάνει τρέλα ή μάλλον, 100 μέρες μετά, με πιάνει τρόμος. Είδομεν….

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Εκανα τέσσερα χρόνια να γράψω στο μπλογκάκι μου. Οχι γιατί δεν είχα τι να πω, αλλά περισσότερο γιατί κάποια πράγματα με ξεπερνούσαν και έπρεπε να τα ξεκαθαρίσω μέσα μου. Είναι και το φατσοβιβλίο (facebook) και το τιτίβισμα (tweeter) που σου επιτρέπουν να λες με δυο λόγια τις σκέψεις σου και να μην χρειάζεται η πολύ ανάλυση. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια συνέβησαν κάποια μεγάλα γεγονότα και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό. Έγινα δύο φορές πεθερά, με έναν γάμο και έναν αρραβώνα. Από τον γάμο μας προέκυψε και ένα μωρό και απέκτησα και τον σπουδαίο τίτλο της “γιαγιάς”. Αυτό το γεγονός έχει ΄φερει τα πάνω κάτω στην ζωή μου, γιατί με αναγκάζει να δω τα πράγματα διαφορετικά. Με κάνει να θέλω να ζήσω πολλά χρόνια ακόμα για να καμαρώσω τον εγγονό μου σε όλες τις μεγάλες του στιγμές. Αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή στην υγεία μου, καθοριστικές αποφάσεις για τα γεράματα που έρχονται γρήγορα, ίσως και αλλαγή στην λίστα των προσδοκιών και των απραγματοποίητων ονείρων. Ας είναι καλά το μωράκι μας κι εγώ θα προσπαθήσω να φανώ αντάξια του.

Στα κοινωνικά, το μεγαλύτερο ίσως γεγονός είναι ότι η Ελλάδα ταλανίζεται από καταστάσεις που έχουν ξεφύγει από οποιονδήποτε έλεγχο και έχει μπει σε μια επικίνδυνη ζώνη όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του και κανείς δεν θέλει να χάσει το βόλεμα του. Τελικά οι αγανακτισμένοι του Συνταγματος δεν κατάφεραν τίποτα πριν τέσσερα χρόνια. Οι κυβερνήσεις έκαναν τρομερά λάθη αλλά όπως πάντα στην Ελλάδα κάποιος άλλος φταίει. Το συνταρακτικότερο είναι ότι πριν τρεις μήνες ο λαός ψήφησε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Για μια ακόμη φορά βασισμένος στις υποσχέσεις ενός αρχηγού κόμματος, στην προκειμένη περίπτωση, του Αλέξη Τσίπρα. Πριν κάποια χρόνια πίστεψαν στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ¨λεφτά υπάρχουν” και σε χρόνους που ο υπόλοιπος κόσμος αναδιπλονόταν στο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης, ο Ελληνικός λαός εξακολουθούσε να πιστεύει στο δικό του θαύμα της ευημερίας και στο δικό του αποκλειστικό προνόμιο της υπεροχής του. Μέχρι που ο ΓΑΠ μας έβαλε στο ΔΝΤ και έφερε την Τρόϊκα και γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Τι μπορεί να κάνει τώρα ο Τσίπρας για να ισιώσει την πορεία;

Τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, η ”πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δοντια την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη και το ευρώ, πολεμάει με θεριά και με συμφέροντα για μια “αξιοπρεπή” παραμονή σε μια Ευρώπη που έχει χάσει τον ορισμό της, και είναι μάλλον μόνη της σε έναν άνισο αγώνα. Εγινε η Ελλάδα το πειραματόζωο της Ευρώπης και κάποιοι πέτυχαν τον σκοπό τους. Δεν είναι όμως “άνευ ευθηνών” αυτή η πολύπαθη χώρα. Και αν με πονάει κάτι είναι που ο ίδιος ο κόσμος πιστεύει ότι του σερβίρουν τα ΜΜΕ και ότι του λένε οι ανεγκέφαλοι γύρω τους. Που είναι οι έξυπνοι Ελληνες, που είναι οι αγέρωχοι Ελληνες που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους; Τι συνέβει σε αυτόν τον λαό που από τα γενοφάσκια του ήταν πάντα τόσο υπερήφανος;

Ας με συγχωρέσουν οι συγγενείς και φίλοι στην Ελλάδα αν τα βλέπω τα πράγματα τόσο απλοϊκά. Δεν ζω εκεί, και τώρα, περισσότερο από ποτέ πριν, αισθάνομαι πιο αποκομμένη από την πατρίδα. Ζούμε σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, και όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω ούτε την νοοτροπία ούτε και τις αντιδράσεις σας. Πρέπει να παραδεχτώ ότι τελικά έχει δίκιο η κόρη μου που έζησε στην Ελλάδα τα φοιτητικά της χρόνια και που μου καταλογίζει την ψευδή αντίληψη που έχω για την πατρίδα που άφησα μικρή. Την μεγάλωσα με την εικόνα της Ελλάδας ωραιοποιημένη και σοκαρίστηκε όταν αντιμετώπισε την πραγματικότητα της Ελληνικής μετριότητας.

Ζητω συγνώμη για τις ανάκατες σκέψεις, θα τις βάλω στην σειρά και θα επανέλθω…

ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ (πως λέγανε Εδώ Πολυτεχνείο...)

Οι τελευταίες 48 ώρες με έχουν συγκλονίσει. Οι Έλληνες ξύπνησαν, άρχισαν να σηκώνονται από τον καναπέ, να αλλάζουν τα κανάλια στην τηλεόραση, να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα χωρίς σημαίες, χωρίς κόμματα, χωρίς εργατοπατέρες... Οι σκηνές με έχουν καθηλώσει, νέοι, μεσήλικες, μητέρες με παιδιά, παππούδες, όλοι μαζί αντάμα... Με μοναδική έγνοια το μέλλον τους, την πατρίδα τους οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κατεβαίνουν στις πλατείες, αγκαλιάζονται, τραγουδούν, βρίσκουν την ελπίδα τους, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Ίσως λίγο εγωιστικά, αισθάνομαι δικαιωμένη. Αυτό έλεγα στις 23 Φεβρουαρίου, τότε που είχαν ξεσηκωθεί οι Αιγύπτιοι και έλεγα ότι η Πλατεία Συντάγματος έπρεπε να γίνει Πλατεία Αισιχτίρ. Διαβάστε εδώ εκείνες τις σκέψεις με τίτλο Ελληνικός Καναπές. Τώρα, πάλι μετά την Ισπανία και την φράση «Σσσσσς μην κάνετε θόρυβο η Ελλάδα κοιμάται» οι Έλληνες αποφάσισαν να ξυπνήσουν. Ακούστηκαν πολλά για την αιτιολογία της φράσης και τελικά δεν έχουν σημασία. Ας πούμε ότι ξαναβρήκαν την λέξη που είχε κλειστεί ερμητικά σε κάποιο μπαούλο, «φιλότιμο». Και ο Έλληνας λένε αν του θίξεις το φιλότιμο γίνεται θηρίο. Τίποτα δεν έχει σημασία όμως, αρκεί που έγινε η αρχή.

Στο διαδίκτυο που βοήθησε τόσο με την συνδρομή όλων μας να εξαπλωθεί το ραντεβού στο Σύνταγμα, ακούγονται και αρκετά αρνητικά. Σε όλους αυτούς μόνο μια απάντηση. Και τίποτα να μην καταφέρετε, θα σας μείνει η ικανοποίηση του αγώνα, ότι δεν πέσατε χωρίς να διαμαρτυρηθείτε για τον βιασμό της αξιοπρέπειας σας, ότι η φωνή σας ενώθηκε με τους άλλους και κάποιοι σας άκουσαν.

Πρώτη φορά γράφω προς τους Έλληνες, εγώ μια φανατική Ελληνίδα. Αλλά εγώ είμαι πολύ μακριά, και αυτός ο αγώνας είναι ο αγώνας των κατοίκων της Ελλάδας. Εμείς του εξωτερικού το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τούτες τις ώρες και τις επόμενες και όσο συνεχίζει η προσπάθεια, είναι να συμπαραστεκόμαστε με το να διαδίδουμε την κάθε ανακοίνωση και την κάθε απόφαση τους. Η προσπάθεια θα πετύχει όταν στο Σύνταγμα θα βρεθούν όχι μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων αλλά ένα εκατομμύριο Αγανακτισμένων Ελλήνων, όσοι και οι ψηφοφόροι σε κάθε προεκλογική ομιλία.

ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Η φωτογραφία είναι από το blog του αγαπημένου μου Πιτσιρικου www.pitsirikos.net

Θέλω να Ελπίζω...

Θέλω να ελπίζω... Πραγματικά θέλω να ελπίζω και να μπορέσω να γράψω για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, για αυτά που ταλανίζουν την ψυχή μου, για τις λεπτομέρειες που τριβελίζουν το μυαλό μου... Πονάω και τρομάζω... Πιότερο απορώ που κάνω προσπάθεια για να νιώσω την ζεστασιά μιας αχτίδας ελπίδας... Δεν είναι πια αυθόρμητη η ελπίδα, πρέπει να την σκέφτομαι, να την προσδιορίζω, να την επιδιώκω... Μικραίνω! Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο μικρή αισθάνομαι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν, τόσο πιο πολύ τα γεγονότα με ξεπερνούν, και πως να τα βάλω όλα στην σειρά και να μην αφήσω να με αγγίξουν τα βάσανα του κόσμου;

Κι όμως... Τον Μάρτιο συνέβη κάτι πολύ τραγικό, τα δικά μου τα μάτια είδαν τις εικόνες με τέτοιο πόνο ψυχής που κατάλαβα ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι γιατί τα έχω όλα... Μέσα στην άυπνη νύχτα μου έλαβα ένα μήνυμα twitt από έναν αγαπημένο δημοσιογράφο για τον σεισμό στην Ιαπωνία. Γύρισα το κανάλι στην τηλεόραση και μέσα στην νύχτα, όταν ο περισσότερος κόσμος κοιμόταν, εγώ έβλεπα ζωντανά το τσουνάμι να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του. Από εκείνη την στιγμή και για 2 εβδομάδες τα μάτια μου δεν ξεκόλλησαν από τις οθόνες της τηλεόρασης και του Η/Υ. Να τα δώ όλα, να τα διαβάσω όλα, να τα νιώσω όλα... Είναι ότι πιο τραγικό... Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι άνθρωποι μετά από τον σεισμό, το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή τα έχασαν όλα? ΟΛΑ, ΟΛΑ, ΟΛΑ!!! Έχασαν οικογένειες, υπάρχοντα, τον τόπο τους. Η σκέψη να τα χάσω όλα εμένα με κάνει κομμάτια. Πως ζεις μετά, πως μετράς την κάθε σου μέρα; Αρκεί να ζεις μόνο; Πως ζεις χωρίς αυτούς που αγαπάς; Πως ζεις χωρίς τίποτα; Ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης σου όταν δεν έχεις πάρα μόνο την δική σου μικρή ζωούλα; Σε τι μπορείς να ελπίζεις; Τι σε κρατάει ζωντανό;

Και αυτό που έκανε την διαφορά σε όλη αυτή την τραγωδία ήταν η εκδίκηση της φύσης. Η φύση που έχει το δικό της πρόγραμμα, τα δικά της σχέδια... και πού όταν την προκαλούμε γίνεται ακόμα πιο αδυσώπητη. Θα περίμενε κανείς ότι στην Ιαπωνία που χάθηκαν τόσες χιλιάδες ζωές από πυρηνικές βόμβες θα υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην φύση και στην απαιτούμενη συνεργασία της με την πυρηνική ενέργεια. Μα αποδεδειγμένα τελικά αυτοί πήγαν στο τελείως άλλο άκρο και εξαρτήθηκε η ανάπτυξη τους από αυτό που τους νίκησε την πρώτη φορά σε έναν πόλεμο. Δεν αντέχονται εύκολα οι εικόνες, το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να δεχθεί τόση καταστροφή. Με πόνεσε και εξακολουθεί να με πονάει γιατί όχι μόνο είναι πάνω από εμένα την τόσο μικρή, αλλά γιατί πέρα από τον οβολό μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Να τους σφίξω στην αγκαλιά μου, να τους στεγνώσω το δάκρυ, να τους μιλήσω μόνο για να ακούσουν έναν καλό λόγο στην καταχνιά τους...

Κι αν καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη την ιαπωνική τραγωδία για λίγο, ήταν γιατί μια άλλη ανθρωποκτονία άρχισε να εκτελείτε στην Λιβύη, και σε άλλα αραβικά κράτη. Κι εδώ ο ανθρώπινος παράγοντας παίρνει την θέση της φύσης στο ξεκλήρισμα αθώων ψυχών. Μαζί με αυτά και τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μου που με καθηλώνουν με άλλες σκέψεις, πιο προσωπικές αλλά και πιο αδιέξοδες. Αυτός είναι ο πόνος της Ιδέας, ο πόνος της πατρίδας... Σκέψεις για ένα άλλο γραφτό...

Η καθημερινότητα μου έχει αφόρητους πόνους. Άντε να το ομολογείς αυτό συνέχεια... Βλέπω τους δικούς μου να στεναχωριούνται και τρελαίνομαι περισσότερο. Έτσι, προσπαθώ, όσο μπορώ, προσπαθώ να αντέχω. Ο ύπνος λίγος, τα φάρμακα που σιχαίνομαι με πάθος μόνιμος σύντροφος. Αγανακτώ... νευριάζω... και όταν φτάνω στο αμήν, έρχονται μπροστά μου οι εικόνες της Ιαπωνίας και μου έρχεται να χοροπηδάω από την χαρά μου που είμαι καλά, που έχω τα παιδιά μου, τον σύντροφο μου, την οικογένεια, τους φίλους και γνωστούς. Ε, για μένα όλα καλά... Για τους πόνους υπάρχουν φάρμακα, για τις κακές σκέψεις οι χαρές των παιδιών μου, είμαι πλούσια τελικά, τα έχω όλα... Την βρίσκω την ελπίδα, την αγγίζω, τα έχω όλα τελικά...

Αναλαμπή στην Καταχνιά

Εδώ και δύο μήνες οι συμφορές του κόσμου με βάρυναν πολύ. Τόσο που δεν μπορούσα ούτε να τις ξεκαθαρίσω μέσα μου, να τις δεχτώ σαν πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, να πάρω ανάσα να ασχοληθώ μόνο με τον εαυτό μου, την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους... Σεισμός και τσουνάμι στην Ιαπωνία, εξεγέρσεις στα αραβικά κράτη, η πατρίδα μου να βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο, ακόμα και ο αγώνας της Κερατέας να με αγγίζει και να με πανικοβάλει μην πάθει κάτι κάποιος δικός μου εκεί. Αισθάνθηκα τόσο μικρή, τόσο λίγη μπροστά σε όλα αυτά που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Και θα τα γράψω μια άλλη στιγμή για να ηρεμήσω το μέσα μου, να ξαλαφρώσω.

Σήμερα απλά ήταν μέρα αποτοξίνωσης, μια αναλαμπή στην καταχνιά του τελευταίου καιρού. Μιας και ο ύπνος δεν ερχόταν, παρακολούθησα όλο τον γάμο του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας. Και όχι, δεν απολογούμαι γι αυτό. Ήταν ένα όμορφο πανηγύρι που το χάρηκα, μοιράστηκα το όνειρο του κοριτσιού που βρήκε κυριολεκτικά τον πρίγκιπα της, χαμογέλασα μαζί τους και ήταν όλα καλά. Κι αν παίρνω τόσο κατάκαρδα τις συμφορές του κόσμου, έχω τουλάχιστον την βεβαιότητα ότι άνθρωποι σαν αυτούς έχουν την δύναμη να σώσουν έστω και μια ζωή, δέκα ζωές, και αυτό είναι που τελικά μετράει.

Όσο για τις ειρωνείες για το παραλήρημα των Άγγλων, την χλιδή κι όλα τα άλλα, ε, τι να κάνουμε, εμείς στην Ελλάδα πάθαμε εθνικό παροξυσμό για ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο, για μια Ευροβίζιον, δεν είναι δικαίωμα του λαού τους να πανηγυρίζει για ένα θεσμό που είναι κομμάτι της παράδοσης και του πολιτισμού τους;

Άντε και στα παιδιά μας τώρα... Να ζήσουν καλά ο ΅Βασίλης και η Κατίνα, και τα δικά μας παιδιά καλύτερα...

Πόνος δεν Είναι να Πονάς

Πριν πολλά χρόνια διάβασα ένα ποίημα του Βογιατζόπουλου που μου έχει μείνει στο μυαλό και το έχω σιγοψιθυρίσει αρκετές φορές σε στιγμές πόνου. Τις τελευταίες μέρες το ένιωσα και πάλι στο μεδούλι μου βλέποντας την κόρη μου να ουρλιάζει από τον πόνο. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά και το παιδί μου επανήλθε στους ρυθμούς της. Για μια ακόμη φορά κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μάνα και ότι όσο και να μεγαλώνουν τα παιδιά μου, πάντα τα μωρά μου θα είναι.

Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς
και συ ανήμπορος
να κάθεσαι στο πλάι...
Να θέλεις μα να μην μπορείς
ούτε μια στάλα να προσφέρεις
εάν την ζωή σου έδινες
τίποτε να μην άλλαζες
κι αν την ψυχή σου πούλαγες
κανέναν να μην έσωνες
Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς...

Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain
and you feeling helpless
σιττινγ by their side
To want but not to be able
to offer the slightest bit of help
even if you gave your own life
not to be able to change anything
even if you sold your soul
not to be able to save anyone
Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain

Αγώνας Ενάντια στο Παρακράτος

Έλαβα το παρακάτω μήνυμα από την εξαδέλφη μου, κάτοικο Κερατέας:

«σχισαμε στην πορεια ολος οκοσμος στα πεζοδρομια της σταδιου να χειροκροτα την κερατεα κ να ενωνεται μαζι μας ΄'οχι χυτα στη λαυρεωτικη η ανασα της αθηνας ερχεται απο κει'' ομως η προβοκατσια καλα κρατει οι φιλοι μας του κκε ηλθον ειδον κ απηλθον και φυσικα μετα μας πνιξανε στα χημικα ανανδροι δειλοι και μοιραιοι ολοι τους δεν υπαρχει ηγετης για τον ταλαιπωρο λαο μονο ματ κ βια γιατι ειναι η πιο στυγνη τυραννια που εχουμε ζησει ποτε δεν ωφελει να χεις ελευθερια λογου οταν σε πνιγουν τα χημικα λυπαμαι πολυ για την καταντια αυτη και πιο πολυ γι αυτους που καθονται στον καναπε τους ακομα. Η ΚΕΡΑΤΕΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ»

Μετά το μήνυμα, της μίλησα και κατάλαβα καλύτερα και το μήνυμα και το τι συμβαίνει στο κράτος της ντροπής. Η «προβοκάτσια» από τους πληρωμένους ασφαλίτες μέσα στον κόσμο. Το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, πορεία μόνο του, βολτάρανε πρώτοι και ξεκουμπίστηκαν. Οι παλιοί αγωνιστές του ΚΚΕ, οι πρωτεργάτες δεν υπάρχουν πια, τώρα οι φλώροι του ΠΑΜΕ κάνουν την τσάρκα τους εκ του ασφαλούς. Κι όταν έπεσε το σήμα που το άκουσε ο κόσμος «διαλύστε την διαδήλωση» έπεσαν τόσα πολλά χημικά, που ο κόσμος διαλύθηκε αναγκαστικά (και ήταν πολλοί οι κάποιας ηλικίας). Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί με τα σωματεία τους γιατί δεν υπάρχει τελικά ΕΝΑΣ ηγέτης να τους οδηγήσει κάπου, να υπάρχει ένας σκοπός, μια ιδέα. Όλοι έχουν τις δικές τους απαιτήσεις, ανάλογα πιο συμφέρον θίγεται. Τα ΜΑΤ χρυσοπληρωμένα (ως και από την Κρήτη ανέβασαν 500 στην Αθήνα) έκαναν καλή δουλειά, μπράβο σας ρε Κωλόπαιδα!!!
Η φράση που μου έκανε εντύπωση και που έδειξε την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο της
Αιγύπτου και της Ελλάδας: είναι η πιο στυγνή τυραννία που έχουμε ζήσει ποτέ δεν ωφελεί να χεις ελευθερία λόγου όταν σε πνίγουν τα χημικά λυπάμαι πολύ για την κατάντια αυτή. Αν και μέχρι της 6 το βράδυ οι μόνοι που παρέμεναν μπροστά στην Βουλή ήταν οι αγωνιστές που δεν καθοδηγούνται από κανένα κόμμα, οι κάτοικοι της Κερατέας και το κίνημα ¨Δεν Πληρώνω". Χούντα λοιπόν, χούντα στα αραβικά κράτη, χούντα και στην Ελλάδα με την αστυνομία των χημικών και το παρακράτος σε πλήρη λειτουργία. Ρε ούτε στο Κάιρο δεν τόλμησαν να ρίξουν τέτοια χημικά, τρελάθηκαν τελείως. Την επόμενη φορά ας φροντίσουν οι συντονιστές να δώσουν στον λαό μάσκες μήπως και κάνει κατάληψη το Σύνταγμα ο κόσμος χωρίς τον φόβο των ΜΑΤ.

Ο Ελληνικός Καναπές

Την σημερινή μέρα, Τετάρτη, 23 Φεβρουάριου 2011, αλλιώς την είχα φανταστεί, αλλιώς την περίμενα. Αν τόλμησαν να ξεσηκωθούν οι Λίβυοι εναντίον του Καντάφι, αν έκαναν καταλήψεις οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα και στην Αμερική, ε τότε σκέφτηκα, ήρθε η ώρα να πεταχτεί από τον καναπέ του και ο Έλληνας και να παει να κάνει την πλατεία Συντάγματος «Πλατεία Αϊ-Σιχτίρ». Αλήθεια σας λεω, το περίμενα αυτό, ένιωθα ότι κάτι θα συνέβαινε σήμερα στις απεργίες. Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τα μπλογκς, πίστευα ότι οι Έλληνες θα πουν δεν παει άλλο, τέρμα η κοροϊδία, ότι θα κατέβαιναν μπροστά από την Βουλή και δεν θα έφευγαν αν δεν έφευγαν μαζί τους και οι 300 της συμφοράς.

Χέστες είμαστε ρε γαμωτο... Όλο παράπονα, λόγια, λόγια, λόγια... και από πράξεις τίποτα... Προς τι οι πορείες και μάλιστα ξεχωριστές; Μια ομαδική συγκέντρωση περίμενα στο Σύνταγμα. Θεωρούν "μεγαλειώδεις σε όγκο και παλμό τους 50,000". Που είναι οι άλλοι; Δεν κερδίζονται οι μάχες από τον καναπέ ρε.

Οι πλέον πουλημένοι όλων, τα ΜΜΕ οι μεγαλύτεροι απόντες σήμερα, που από όλες τις μέρες βγήκαν και αυτοί σήμερα στην απεργία για να βοηθήσουν την κυβέρνηση του χάους στο αποτρόπαιο έργο της. Τα ξένα ΜΜΕ έδειχναν μόνο τα επεισόδια αφήνοντας απ΄ έξω τον κόσμο που διαδήλωνε. Και τελικά οι καναπεδάτοι δεν είδαν τίποτα μπας και ξεσταυρωθούν.

Και στην τελική ερώτηση ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; Ή κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ηθική και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τους ξεσηκωμούς στον υπόλοιπο κόσμο. Το είπε καλύτερα η εξαδέλφη μου «δεν υπάρχουν αγωνιστές γιατί πλέον λείπει η ΑΓΝΟΤΗΤΑ του αγώνα.» Η αγνότητα που δεν είχε καλοπέραση, δεν είχε φοβο. Η αγνότητα που έβαζε μαθητές και οικοδόμους στην Πατησίων, που έβαζε τους κουκουέδες να στήνουν τα στήθη τους μπροστά στην μπότα του κατακτητή για να τους ακολουθήσει ένας ολόκληρος λαός. Αυτό λείπει.. Και η κατάσταση θα τραβήξει όσο ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας κάθεται και αποχαυνώνεται στον καναπέ του.

Η Κερατέα της Καρδιάς μου

Γεννήθηκα στην Νέα Σμύρνη. Αν και έφυγα από την Ελλάδα στα 15, οι περισσότερες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων είναι από την Κερατέα. Εκεί περνούσα όλα τα Σαββατοκύριακα, όλες τις γιορτές, όλα τα καλοκαίρια. Εκεί ήταν η θεία που εγώ θεωρούσα μάνα μου, εκεί ο θείος ο φωνακλάς που με αγαπούσε όσο τα παιδιά του, εκεί τα ξαδέλφια που είναι αδέλφια για μένα. Στην Κερατέα ξαναγυρνούσα για μικρά η μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκεί ήταν και είναι η δική μου βάση, ο δικός μου τόπος αναφοράς.

Η ζωή μου ήταν πάντα εκεί στην Κερατέα, στις τοποθεσίες της, στους ανθρώπους της. Στην Κακή Θάλασσα, με την καλύβα μας κάθε καλοκαίρι, την μουσική του Ντέμη Ρούσου στην ακρογιαλιά όταν μαζευόταν τα καλοκαιρινά βράδια η παρέα. Θυμάμαι τις βόλτες μας πάνω –κάτω μπροστά στου Καροποιού, την μεγάλη βόλτα στην Αγία Τριάδα, το πανηγύρι στον Προφήτη Ηλία, τα σαλιγκάρια που μαζεύαμε όταν έβρεχε στην Αϊ-Μάχαιρη. Πάντα εκεί, με την Αγγέλα και τον Σταύρο, αλλά και με την Αγγέλα, την Κατίνα, την Κούλα, την Δήμητρα, και όλες τις εξαδέλφες από το άλλο σόι που ήταν δικοί μου άνθρωποι. Παρέα με την Μαρίνα, την Ρούλα, την Μαρία, την Αλέκα, την Μαίρη, την Κοκό και τις άλλες φίλες με τα γέλια μας και τα δάκρυα μας. Τις επισκέψεις της κυρά-Πολυξένης, της Κουμπάρας, της Κατίνας, της θείας Ελένης από πάνω και της Βασιλικής απέναντι. Τις Μεγάλες Παρασκευές που συναντιόντουσαν οι 3 Επιτάφιοι στην Πάνω Πλατεία, και την Ανάσταση έξω από τον Άγιο Δημήτριο με τα πυροτεχνήματα. Η πρώτη συναυλία στην Χρυσή Τομή, και τις δικές μας πρόβες σε μια αποθήκη με το συγκρότημα της παρέας. Οι αναμνήσεις πολλές και μέσα σ’ αυτές ηρεμεί η ψυχή σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μου.

Γράφοντας αυτές τις σειρές καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι με αυτόν τον τόπο... Κι αν και η ζωή όλων μας προχώρησε μπροστά, άλλοι κάναμε οικογένειες και φύγαμε από εκεί, άλλοι έμειναν και άλλοι γύρισαν, κι αν και χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα που αναφέρω πιο πάνω, πάντως η Κερατέα μας είναι μέσα μας. Κι εμένα την ζωή μου την έχει σημαδέψει ο τόπος αυτός. Είμαι η «ανιψιά του Διαμάντη και της κυρά-Γεωργίας», είμαι «Ο Μάρτης που δεν λείπει από την Σαρακοστή» γιατί πάντα βρισκόμουν στα δρώμενα της πόλης. Πονάω που δεν είμαι τώρα εκεί, να αγωνιστώ για την Κερατέα μου, να συμπαρασταθώ στους υπέροχους ανθρώπους της, να κατέβω στα μπλόκα και να φωνάξω κι εγώ.

Στα 8-9 μου δούλεψα στα φιστίκια του Σαντόζου και θυμάμαι ένα παιδί που μας έκανε να γελάμε πολύ. Ο Ματούλης αν θυμάμαι καλά. Παπά-Φλέσσα μαθαίνω ότι τον λενε τώρα, ο παπάς που κτυπάει τις καμπάνες της εκκλησιάς του για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Βλέπω το τελευταίο 24ωρο τις εικόνες στην τηλεόραση, όπως και τις προηγούμενες μέρες όποτε θυμόντουσαν τα προδοτικά ΜΜΕ ότι στην Κερατέα αγωνίζεται ο κόσμος της για την ποιότητα ζωής τους, και κλαιω. Η Κερατέα μου έγινε πεδίο μάχης, η αστυνομία δέρνει ακόμα και ηλικιωμένους, ο κόσμος προσπαθεί να αναχαιτίσει την έφοδο των ΜΑΤ. Δεν γίνεται να μην είμαι εκεί εγώ τώρα. Αγωνίζομαι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο. Στο Facebook προσπαθώ να διαδώσω όσο μπορώ την κατάσταση, να υποστηρίξουμε όσο μπορούμε. Έχω πάντα ανοικτή την ιστοσελίδα του Αντιχυτά να μαθαίνω τα νέα, να τα προωθώ σε άλλα μπλογκ. Στέλνω μηνύματα στα ΜΜΕ να ξέρουν ότι κάποιοι από εμάς παρακολουθούμε την σιωπή τους και δεν μας αρέσει. Βάζω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα από πολύ μακριά, και αγωνιώ μην πάθουν τίποτα αγαπημένα πρόσωπα.

Συμπαράσταση στην Κερατέα, στην πόλη μας, στους ανθρώπους της, συμπαράσταση για ένα καλύτερο μέλλον, καθαρό και ανθρώπινο. Συμπαράσταση στην Κερατέα της καρδιάς μου.

Το Μέγαρο του Αγνώστου Μετανάστη

Το Μέγαρο Υπατία όπου στεγάζονται «προσωρινά» οι μετανάστες κάνοντας απεργία πείνας, μου φαινόταν γνωστό από τις εικόνες στην τηλεόραση. Άκουσα και για τον «καλό αυτόν άνθρωπο» τον ιδιοκτήτη που το παρέχει δωρεάν, είδα και τα σκοινάκια στην αυλή, είδα και το εσωτερικό του μεγάρου και άρχισα να το ψάχνω λίγο, έτσι από περιέργεια. Μάλλον έβαζα λάθος όνομα στον γουγλη. Τελικά έβαλα το σωστό όνομα και μου προέκυψε αυτό: this! Η ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Υπατία. Στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας γράφει Copyright 2011

Δεν ξέρω αν προϋπήρχε αυτή η ιστοσελίδα και δεν ξέρω αν το Ινστιτούτο Υπατία υπήρχε πριν 2 εβδομάδες. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στις ειδήσεις η στα μπλογκ και ούτε καν το όνομα του ιδιοκτήτη δεν έγινε γνωστό. Οπότε συμπεραίνω ότι το «ινστιτούτο» δημιουργήθηκε με την μεταφορά των μεταναστών εκεί. Διαβάστε καλά τους σκοπούς τους. Είναι τόσο ύποπτα όλα αυτά και αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει πάντα ένα άλλο σχέδιο πίσω από αυτό που φαίνεται.

Σε λίγο το «ινστιτούτο» θα παίρνει και επιδότηση από το κράτος-μπάχαλο. Ίσως μερίδιο και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Φόρους φυσικά δεν θα πληρώσει κανένας,, και ο «ιδιοκτήτης» ούτε φόρους για το ακίνητο. Όσο για τους μετανάστες, όχι σε 15 ημέρες, ούτε σε 15 μήνες δεν θα φύγουν. Εσάς αν σας δίνανε ένα τέτοιο παλατάκι θα φεύγατε; Κι αν φύγουν οι πολλοί, θα μείνουν οι δήθεν «αρχηγοί» και «αντιπρόσωποι».

Και κάτι τελευταίο... Το Μέγαρο Υπατία είναι σχεδόν απέναντι από το Μουσείο. Άραγε βλέπουν οι τουρίστες το γυφταριό και τα πανό απέναντι; Αλλά τι λεω... Εδώ τα βλέπουν στα Προπύλαια και στην Ακρόπολη, στην Πατησίων θα τους κάνει εντύπωση; Σε λίγο ούτε τουρίστες δεν θα έρχονται. Αχ πατρίδα μου, αχ Ελλάδα μου...