Ο Ελληνικός Καναπές

Την σημερινή μέρα, Τετάρτη, 23 Φεβρουάριου 2011, αλλιώς την είχα φανταστεί, αλλιώς την περίμενα. Αν τόλμησαν να ξεσηκωθούν οι Λίβυοι εναντίον του Καντάφι, αν έκαναν καταλήψεις οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα και στην Αμερική, ε τότε σκέφτηκα, ήρθε η ώρα να πεταχτεί από τον καναπέ του και ο Έλληνας και να παει να κάνει την πλατεία Συντάγματος «Πλατεία Αϊ-Σιχτίρ». Αλήθεια σας λεω, το περίμενα αυτό, ένιωθα ότι κάτι θα συνέβαινε σήμερα στις απεργίες. Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τα μπλογκς, πίστευα ότι οι Έλληνες θα πουν δεν παει άλλο, τέρμα η κοροϊδία, ότι θα κατέβαιναν μπροστά από την Βουλή και δεν θα έφευγαν αν δεν έφευγαν μαζί τους και οι 300 της συμφοράς.

Χέστες είμαστε ρε γαμωτο... Όλο παράπονα, λόγια, λόγια, λόγια... και από πράξεις τίποτα... Προς τι οι πορείες και μάλιστα ξεχωριστές; Μια ομαδική συγκέντρωση περίμενα στο Σύνταγμα. Θεωρούν "μεγαλειώδεις σε όγκο και παλμό τους 50,000". Που είναι οι άλλοι; Δεν κερδίζονται οι μάχες από τον καναπέ ρε.

Οι πλέον πουλημένοι όλων, τα ΜΜΕ οι μεγαλύτεροι απόντες σήμερα, που από όλες τις μέρες βγήκαν και αυτοί σήμερα στην απεργία για να βοηθήσουν την κυβέρνηση του χάους στο αποτρόπαιο έργο της. Τα ξένα ΜΜΕ έδειχναν μόνο τα επεισόδια αφήνοντας απ΄ έξω τον κόσμο που διαδήλωνε. Και τελικά οι καναπεδάτοι δεν είδαν τίποτα μπας και ξεσταυρωθούν.

Και στην τελική ερώτηση ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; Ή κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ηθική και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τους ξεσηκωμούς στον υπόλοιπο κόσμο. Το είπε καλύτερα η εξαδέλφη μου «δεν υπάρχουν αγωνιστές γιατί πλέον λείπει η ΑΓΝΟΤΗΤΑ του αγώνα.» Η αγνότητα που δεν είχε καλοπέραση, δεν είχε φοβο. Η αγνότητα που έβαζε μαθητές και οικοδόμους στην Πατησίων, που έβαζε τους κουκουέδες να στήνουν τα στήθη τους μπροστά στην μπότα του κατακτητή για να τους ακολουθήσει ένας ολόκληρος λαός. Αυτό λείπει.. Και η κατάσταση θα τραβήξει όσο ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας κάθεται και αποχαυνώνεται στον καναπέ του.