...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Sunday, August 8, 2010

Το καθημερινό μας θέατρο

Κάθε απόγευμα λέμε «βαλε να δούμε το θέατρο» και εννοούμε τις ειδήσεις. Δεν γίνεται να το χαρακτηρίσεις αλλιώς αυτό που συμβαίνει. Παπαγαλάκια που προσπαθούν να περάσουν μια γραμμή πού μόνο την νοημοσύνη μας υποτιμάει. Να το λεω θέατρο, μάλλον αξία τους δίνω. Γιατί το χειρότερο θεατρικό έργο να ήταν, καλύτερα θα παιζόταν. Και αυτό που μιλάνε 3-4 μαζί, τι χάβρα των Ιουδαίων πια... Άσε που με το να θέλουν να κάνουν τις αποκαλύψεις δήθεν για όλες τις λαμογιές, απλά αποδεικνύουν πόσο μπάχαλο ήταν αυτή η χώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς... Λες και δεν τα ξέρανε τόσα χρόνια, ξαφνικά όλα γίνανε ειδήσεις. Έλεος πια...

Τελικά αν και διαφωνώ κάθετα με την βιασύνη να μας αναλάβει η τρόικα, και με τον τρόπο που παραδώσαμε την πατρίδα μας στα χέρια τους, το μόνο που θέλω να ελπίζω είναι ότι στο τέλος ίσως και να φτιάξει αυτή η χώρα. Αν βέβαια αλλάξει η νοοτροπία του κάθε απλού ανθρώπου για να φτάσει η αλλαγή και πιο ψηλά. Όμως για να αλλάξει η νοοτροπία πρέπει να γίνει μια επανάσταση, κι αυτή αργεί ακόμα...

No comments: