Αναλαμπή στην Καταχνιά

Εδώ και δύο μήνες οι συμφορές του κόσμου με βάρυναν πολύ. Τόσο που δεν μπορούσα ούτε να τις ξεκαθαρίσω μέσα μου, να τις δεχτώ σαν πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, να πάρω ανάσα να ασχοληθώ μόνο με τον εαυτό μου, την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους... Σεισμός και τσουνάμι στην Ιαπωνία, εξεγέρσεις στα αραβικά κράτη, η πατρίδα μου να βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο, ακόμα και ο αγώνας της Κερατέας να με αγγίζει και να με πανικοβάλει μην πάθει κάτι κάποιος δικός μου εκεί. Αισθάνθηκα τόσο μικρή, τόσο λίγη μπροστά σε όλα αυτά που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Και θα τα γράψω μια άλλη στιγμή για να ηρεμήσω το μέσα μου, να ξαλαφρώσω.

Σήμερα απλά ήταν μέρα αποτοξίνωσης, μια αναλαμπή στην καταχνιά του τελευταίου καιρού. Μιας και ο ύπνος δεν ερχόταν, παρακολούθησα όλο τον γάμο του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας. Και όχι, δεν απολογούμαι γι αυτό. Ήταν ένα όμορφο πανηγύρι που το χάρηκα, μοιράστηκα το όνειρο του κοριτσιού που βρήκε κυριολεκτικά τον πρίγκιπα της, χαμογέλασα μαζί τους και ήταν όλα καλά. Κι αν παίρνω τόσο κατάκαρδα τις συμφορές του κόσμου, έχω τουλάχιστον την βεβαιότητα ότι άνθρωποι σαν αυτούς έχουν την δύναμη να σώσουν έστω και μια ζωή, δέκα ζωές, και αυτό είναι που τελικά μετράει.

Όσο για τις ειρωνείες για το παραλήρημα των Άγγλων, την χλιδή κι όλα τα άλλα, ε, τι να κάνουμε, εμείς στην Ελλάδα πάθαμε εθνικό παροξυσμό για ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο, για μια Ευροβίζιον, δεν είναι δικαίωμα του λαού τους να πανηγυρίζει για ένα θεσμό που είναι κομμάτι της παράδοσης και του πολιτισμού τους;

Άντε και στα παιδιά μας τώρα... Να ζήσουν καλά ο ΅Βασίλης και η Κατίνα, και τα δικά μας παιδιά καλύτερα...