ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΔΩ ΕΛΛΑΔΑ (πως λέγανε Εδώ Πολυτεχνείο...)

Οι τελευταίες 48 ώρες με έχουν συγκλονίσει. Οι Έλληνες ξύπνησαν, άρχισαν να σηκώνονται από τον καναπέ, να αλλάζουν τα κανάλια στην τηλεόραση, να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα χωρίς σημαίες, χωρίς κόμματα, χωρίς εργατοπατέρες... Οι σκηνές με έχουν καθηλώσει, νέοι, μεσήλικες, μητέρες με παιδιά, παππούδες, όλοι μαζί αντάμα... Με μοναδική έγνοια το μέλλον τους, την πατρίδα τους οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ κατεβαίνουν στις πλατείες, αγκαλιάζονται, τραγουδούν, βρίσκουν την ελπίδα τους, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.

Ίσως λίγο εγωιστικά, αισθάνομαι δικαιωμένη. Αυτό έλεγα στις 23 Φεβρουαρίου, τότε που είχαν ξεσηκωθεί οι Αιγύπτιοι και έλεγα ότι η Πλατεία Συντάγματος έπρεπε να γίνει Πλατεία Αισιχτίρ. Διαβάστε εδώ εκείνες τις σκέψεις με τίτλο Ελληνικός Καναπές. Τώρα, πάλι μετά την Ισπανία και την φράση «Σσσσσς μην κάνετε θόρυβο η Ελλάδα κοιμάται» οι Έλληνες αποφάσισαν να ξυπνήσουν. Ακούστηκαν πολλά για την αιτιολογία της φράσης και τελικά δεν έχουν σημασία. Ας πούμε ότι ξαναβρήκαν την λέξη που είχε κλειστεί ερμητικά σε κάποιο μπαούλο, «φιλότιμο». Και ο Έλληνας λένε αν του θίξεις το φιλότιμο γίνεται θηρίο. Τίποτα δεν έχει σημασία όμως, αρκεί που έγινε η αρχή.

Στο διαδίκτυο που βοήθησε τόσο με την συνδρομή όλων μας να εξαπλωθεί το ραντεβού στο Σύνταγμα, ακούγονται και αρκετά αρνητικά. Σε όλους αυτούς μόνο μια απάντηση. Και τίποτα να μην καταφέρετε, θα σας μείνει η ικανοποίηση του αγώνα, ότι δεν πέσατε χωρίς να διαμαρτυρηθείτε για τον βιασμό της αξιοπρέπειας σας, ότι η φωνή σας ενώθηκε με τους άλλους και κάποιοι σας άκουσαν.

Πρώτη φορά γράφω προς τους Έλληνες, εγώ μια φανατική Ελληνίδα. Αλλά εγώ είμαι πολύ μακριά, και αυτός ο αγώνας είναι ο αγώνας των κατοίκων της Ελλάδας. Εμείς του εξωτερικού το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τούτες τις ώρες και τις επόμενες και όσο συνεχίζει η προσπάθεια, είναι να συμπαραστεκόμαστε με το να διαδίδουμε την κάθε ανακοίνωση και την κάθε απόφαση τους. Η προσπάθεια θα πετύχει όταν στο Σύνταγμα θα βρεθούν όχι μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων αλλά ένα εκατομμύριο Αγανακτισμένων Ελλήνων, όσοι και οι ψηφοφόροι σε κάθε προεκλογική ομιλία.

ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Η φωτογραφία είναι από το blog του αγαπημένου μου Πιτσιρικου www.pitsirikos.net

Θέλω να Ελπίζω...

Θέλω να ελπίζω... Πραγματικά θέλω να ελπίζω και να μπορέσω να γράψω για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, για αυτά που ταλανίζουν την ψυχή μου, για τις λεπτομέρειες που τριβελίζουν το μυαλό μου... Πονάω και τρομάζω... Πιότερο απορώ που κάνω προσπάθεια για να νιώσω την ζεστασιά μιας αχτίδας ελπίδας... Δεν είναι πια αυθόρμητη η ελπίδα, πρέπει να την σκέφτομαι, να την προσδιορίζω, να την επιδιώκω... Μικραίνω! Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο μικρή αισθάνομαι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν, τόσο πιο πολύ τα γεγονότα με ξεπερνούν, και πως να τα βάλω όλα στην σειρά και να μην αφήσω να με αγγίξουν τα βάσανα του κόσμου;

Κι όμως... Τον Μάρτιο συνέβη κάτι πολύ τραγικό, τα δικά μου τα μάτια είδαν τις εικόνες με τέτοιο πόνο ψυχής που κατάλαβα ότι δεν έχω δικαίωμα να παραπονιέμαι γιατί τα έχω όλα... Μέσα στην άυπνη νύχτα μου έλαβα ένα μήνυμα twitt από έναν αγαπημένο δημοσιογράφο για τον σεισμό στην Ιαπωνία. Γύρισα το κανάλι στην τηλεόραση και μέσα στην νύχτα, όταν ο περισσότερος κόσμος κοιμόταν, εγώ έβλεπα ζωντανά το τσουνάμι να παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του. Από εκείνη την στιγμή και για 2 εβδομάδες τα μάτια μου δεν ξεκόλλησαν από τις οθόνες της τηλεόρασης και του Η/Υ. Να τα δώ όλα, να τα διαβάσω όλα, να τα νιώσω όλα... Είναι ότι πιο τραγικό... Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι άνθρωποι μετά από τον σεισμό, το τσουνάμι και την πυρηνική καταστροφή τα έχασαν όλα? ΟΛΑ, ΟΛΑ, ΟΛΑ!!! Έχασαν οικογένειες, υπάρχοντα, τον τόπο τους. Η σκέψη να τα χάσω όλα εμένα με κάνει κομμάτια. Πως ζεις μετά, πως μετράς την κάθε σου μέρα; Αρκεί να ζεις μόνο; Πως ζεις χωρίς αυτούς που αγαπάς; Πως ζεις χωρίς τίποτα; Ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης σου όταν δεν έχεις πάρα μόνο την δική σου μικρή ζωούλα; Σε τι μπορείς να ελπίζεις; Τι σε κρατάει ζωντανό;

Και αυτό που έκανε την διαφορά σε όλη αυτή την τραγωδία ήταν η εκδίκηση της φύσης. Η φύση που έχει το δικό της πρόγραμμα, τα δικά της σχέδια... και πού όταν την προκαλούμε γίνεται ακόμα πιο αδυσώπητη. Θα περίμενε κανείς ότι στην Ιαπωνία που χάθηκαν τόσες χιλιάδες ζωές από πυρηνικές βόμβες θα υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην φύση και στην απαιτούμενη συνεργασία της με την πυρηνική ενέργεια. Μα αποδεδειγμένα τελικά αυτοί πήγαν στο τελείως άλλο άκρο και εξαρτήθηκε η ανάπτυξη τους από αυτό που τους νίκησε την πρώτη φορά σε έναν πόλεμο. Δεν αντέχονται εύκολα οι εικόνες, το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να δεχθεί τόση καταστροφή. Με πόνεσε και εξακολουθεί να με πονάει γιατί όχι μόνο είναι πάνω από εμένα την τόσο μικρή, αλλά γιατί πέρα από τον οβολό μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Να τους σφίξω στην αγκαλιά μου, να τους στεγνώσω το δάκρυ, να τους μιλήσω μόνο για να ακούσουν έναν καλό λόγο στην καταχνιά τους...

Κι αν καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη την ιαπωνική τραγωδία για λίγο, ήταν γιατί μια άλλη ανθρωποκτονία άρχισε να εκτελείτε στην Λιβύη, και σε άλλα αραβικά κράτη. Κι εδώ ο ανθρώπινος παράγοντας παίρνει την θέση της φύσης στο ξεκλήρισμα αθώων ψυχών. Μαζί με αυτά και τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μου που με καθηλώνουν με άλλες σκέψεις, πιο προσωπικές αλλά και πιο αδιέξοδες. Αυτός είναι ο πόνος της Ιδέας, ο πόνος της πατρίδας... Σκέψεις για ένα άλλο γραφτό...

Η καθημερινότητα μου έχει αφόρητους πόνους. Άντε να το ομολογείς αυτό συνέχεια... Βλέπω τους δικούς μου να στεναχωριούνται και τρελαίνομαι περισσότερο. Έτσι, προσπαθώ, όσο μπορώ, προσπαθώ να αντέχω. Ο ύπνος λίγος, τα φάρμακα που σιχαίνομαι με πάθος μόνιμος σύντροφος. Αγανακτώ... νευριάζω... και όταν φτάνω στο αμήν, έρχονται μπροστά μου οι εικόνες της Ιαπωνίας και μου έρχεται να χοροπηδάω από την χαρά μου που είμαι καλά, που έχω τα παιδιά μου, τον σύντροφο μου, την οικογένεια, τους φίλους και γνωστούς. Ε, για μένα όλα καλά... Για τους πόνους υπάρχουν φάρμακα, για τις κακές σκέψεις οι χαρές των παιδιών μου, είμαι πλούσια τελικά, τα έχω όλα... Την βρίσκω την ελπίδα, την αγγίζω, τα έχω όλα τελικά...

Αναλαμπή στην Καταχνιά

Εδώ και δύο μήνες οι συμφορές του κόσμου με βάρυναν πολύ. Τόσο που δεν μπορούσα ούτε να τις ξεκαθαρίσω μέσα μου, να τις δεχτώ σαν πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, να πάρω ανάσα να ασχοληθώ μόνο με τον εαυτό μου, την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους... Σεισμός και τσουνάμι στην Ιαπωνία, εξεγέρσεις στα αραβικά κράτη, η πατρίδα μου να βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο, ακόμα και ο αγώνας της Κερατέας να με αγγίζει και να με πανικοβάλει μην πάθει κάτι κάποιος δικός μου εκεί. Αισθάνθηκα τόσο μικρή, τόσο λίγη μπροστά σε όλα αυτά που συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν. Και θα τα γράψω μια άλλη στιγμή για να ηρεμήσω το μέσα μου, να ξαλαφρώσω.

Σήμερα απλά ήταν μέρα αποτοξίνωσης, μια αναλαμπή στην καταχνιά του τελευταίου καιρού. Μιας και ο ύπνος δεν ερχόταν, παρακολούθησα όλο τον γάμο του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας. Και όχι, δεν απολογούμαι γι αυτό. Ήταν ένα όμορφο πανηγύρι που το χάρηκα, μοιράστηκα το όνειρο του κοριτσιού που βρήκε κυριολεκτικά τον πρίγκιπα της, χαμογέλασα μαζί τους και ήταν όλα καλά. Κι αν παίρνω τόσο κατάκαρδα τις συμφορές του κόσμου, έχω τουλάχιστον την βεβαιότητα ότι άνθρωποι σαν αυτούς έχουν την δύναμη να σώσουν έστω και μια ζωή, δέκα ζωές, και αυτό είναι που τελικά μετράει.

Όσο για τις ειρωνείες για το παραλήρημα των Άγγλων, την χλιδή κι όλα τα άλλα, ε, τι να κάνουμε, εμείς στην Ελλάδα πάθαμε εθνικό παροξυσμό για ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο, για μια Ευροβίζιον, δεν είναι δικαίωμα του λαού τους να πανηγυρίζει για ένα θεσμό που είναι κομμάτι της παράδοσης και του πολιτισμού τους;

Άντε και στα παιδιά μας τώρα... Να ζήσουν καλά ο ΅Βασίλης και η Κατίνα, και τα δικά μας παιδιά καλύτερα...

Πόνος δεν Είναι να Πονάς

Πριν πολλά χρόνια διάβασα ένα ποίημα του Βογιατζόπουλου που μου έχει μείνει στο μυαλό και το έχω σιγοψιθυρίσει αρκετές φορές σε στιγμές πόνου. Τις τελευταίες μέρες το ένιωσα και πάλι στο μεδούλι μου βλέποντας την κόρη μου να ουρλιάζει από τον πόνο. Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά και το παιδί μου επανήλθε στους ρυθμούς της. Για μια ακόμη φορά κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μάνα και ότι όσο και να μεγαλώνουν τα παιδιά μου, πάντα τα μωρά μου θα είναι.

Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς
και συ ανήμπορος
να κάθεσαι στο πλάι...
Να θέλεις μα να μην μπορείς
ούτε μια στάλα να προσφέρεις
εάν την ζωή σου έδινες
τίποτε να μην άλλαζες
κι αν την ψυχή σου πούλαγες
κανέναν να μην έσωνες
Πόνος δεν είναι να πονάς
μα να πονούν εκείνοι που αγαπάς...

Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain
and you feeling helpless
σιττινγ by their side
To want but not to be able
to offer the slightest bit of help
even if you gave your own life
not to be able to change anything
even if you sold your soul
not to be able to save anyone
Pain is not you hurting
but to watch your loved ones feel pain

Αγώνας Ενάντια στο Παρακράτος

Έλαβα το παρακάτω μήνυμα από την εξαδέλφη μου, κάτοικο Κερατέας:

«σχισαμε στην πορεια ολος οκοσμος στα πεζοδρομια της σταδιου να χειροκροτα την κερατεα κ να ενωνεται μαζι μας ΄'οχι χυτα στη λαυρεωτικη η ανασα της αθηνας ερχεται απο κει'' ομως η προβοκατσια καλα κρατει οι φιλοι μας του κκε ηλθον ειδον κ απηλθον και φυσικα μετα μας πνιξανε στα χημικα ανανδροι δειλοι και μοιραιοι ολοι τους δεν υπαρχει ηγετης για τον ταλαιπωρο λαο μονο ματ κ βια γιατι ειναι η πιο στυγνη τυραννια που εχουμε ζησει ποτε δεν ωφελει να χεις ελευθερια λογου οταν σε πνιγουν τα χημικα λυπαμαι πολυ για την καταντια αυτη και πιο πολυ γι αυτους που καθονται στον καναπε τους ακομα. Η ΚΕΡΑΤΕΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ»

Μετά το μήνυμα, της μίλησα και κατάλαβα καλύτερα και το μήνυμα και το τι συμβαίνει στο κράτος της ντροπής. Η «προβοκάτσια» από τους πληρωμένους ασφαλίτες μέσα στον κόσμο. Το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ, πορεία μόνο του, βολτάρανε πρώτοι και ξεκουμπίστηκαν. Οι παλιοί αγωνιστές του ΚΚΕ, οι πρωτεργάτες δεν υπάρχουν πια, τώρα οι φλώροι του ΠΑΜΕ κάνουν την τσάρκα τους εκ του ασφαλούς. Κι όταν έπεσε το σήμα που το άκουσε ο κόσμος «διαλύστε την διαδήλωση» έπεσαν τόσα πολλά χημικά, που ο κόσμος διαλύθηκε αναγκαστικά (και ήταν πολλοί οι κάποιας ηλικίας). Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί με τα σωματεία τους γιατί δεν υπάρχει τελικά ΕΝΑΣ ηγέτης να τους οδηγήσει κάπου, να υπάρχει ένας σκοπός, μια ιδέα. Όλοι έχουν τις δικές τους απαιτήσεις, ανάλογα πιο συμφέρον θίγεται. Τα ΜΑΤ χρυσοπληρωμένα (ως και από την Κρήτη ανέβασαν 500 στην Αθήνα) έκαναν καλή δουλειά, μπράβο σας ρε Κωλόπαιδα!!!
Η φράση που μου έκανε εντύπωση και που έδειξε την διαφορά ανάμεσα στον κόσμο της
Αιγύπτου και της Ελλάδας: είναι η πιο στυγνή τυραννία που έχουμε ζήσει ποτέ δεν ωφελεί να χεις ελευθερία λόγου όταν σε πνίγουν τα χημικά λυπάμαι πολύ για την κατάντια αυτή. Αν και μέχρι της 6 το βράδυ οι μόνοι που παρέμεναν μπροστά στην Βουλή ήταν οι αγωνιστές που δεν καθοδηγούνται από κανένα κόμμα, οι κάτοικοι της Κερατέας και το κίνημα ¨Δεν Πληρώνω". Χούντα λοιπόν, χούντα στα αραβικά κράτη, χούντα και στην Ελλάδα με την αστυνομία των χημικών και το παρακράτος σε πλήρη λειτουργία. Ρε ούτε στο Κάιρο δεν τόλμησαν να ρίξουν τέτοια χημικά, τρελάθηκαν τελείως. Την επόμενη φορά ας φροντίσουν οι συντονιστές να δώσουν στον λαό μάσκες μήπως και κάνει κατάληψη το Σύνταγμα ο κόσμος χωρίς τον φόβο των ΜΑΤ.

Ο Ελληνικός Καναπές

Την σημερινή μέρα, Τετάρτη, 23 Φεβρουάριου 2011, αλλιώς την είχα φανταστεί, αλλιώς την περίμενα. Αν τόλμησαν να ξεσηκωθούν οι Λίβυοι εναντίον του Καντάφι, αν έκαναν καταλήψεις οι δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα και στην Αμερική, ε τότε σκέφτηκα, ήρθε η ώρα να πεταχτεί από τον καναπέ του και ο Έλληνας και να παει να κάνει την πλατεία Συντάγματος «Πλατεία Αϊ-Σιχτίρ». Αλήθεια σας λεω, το περίμενα αυτό, ένιωθα ότι κάτι θα συνέβαινε σήμερα στις απεργίες. Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τα μπλογκς, πίστευα ότι οι Έλληνες θα πουν δεν παει άλλο, τέρμα η κοροϊδία, ότι θα κατέβαιναν μπροστά από την Βουλή και δεν θα έφευγαν αν δεν έφευγαν μαζί τους και οι 300 της συμφοράς.

Χέστες είμαστε ρε γαμωτο... Όλο παράπονα, λόγια, λόγια, λόγια... και από πράξεις τίποτα... Προς τι οι πορείες και μάλιστα ξεχωριστές; Μια ομαδική συγκέντρωση περίμενα στο Σύνταγμα. Θεωρούν "μεγαλειώδεις σε όγκο και παλμό τους 50,000". Που είναι οι άλλοι; Δεν κερδίζονται οι μάχες από τον καναπέ ρε.

Οι πλέον πουλημένοι όλων, τα ΜΜΕ οι μεγαλύτεροι απόντες σήμερα, που από όλες τις μέρες βγήκαν και αυτοί σήμερα στην απεργία για να βοηθήσουν την κυβέρνηση του χάους στο αποτρόπαιο έργο της. Τα ξένα ΜΜΕ έδειχναν μόνο τα επεισόδια αφήνοντας απ΄ έξω τον κόσμο που διαδήλωνε. Και τελικά οι καναπεδάτοι δεν είδαν τίποτα μπας και ξεσταυρωθούν.

Και στην τελική ερώτηση ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; Ή κρίση στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ηθική και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με τους ξεσηκωμούς στον υπόλοιπο κόσμο. Το είπε καλύτερα η εξαδέλφη μου «δεν υπάρχουν αγωνιστές γιατί πλέον λείπει η ΑΓΝΟΤΗΤΑ του αγώνα.» Η αγνότητα που δεν είχε καλοπέραση, δεν είχε φοβο. Η αγνότητα που έβαζε μαθητές και οικοδόμους στην Πατησίων, που έβαζε τους κουκουέδες να στήνουν τα στήθη τους μπροστά στην μπότα του κατακτητή για να τους ακολουθήσει ένας ολόκληρος λαός. Αυτό λείπει.. Και η κατάσταση θα τραβήξει όσο ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας κάθεται και αποχαυνώνεται στον καναπέ του.

Η Κερατέα της Καρδιάς μου

Γεννήθηκα στην Νέα Σμύρνη. Αν και έφυγα από την Ελλάδα στα 15, οι περισσότερες αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων είναι από την Κερατέα. Εκεί περνούσα όλα τα Σαββατοκύριακα, όλες τις γιορτές, όλα τα καλοκαίρια. Εκεί ήταν η θεία που εγώ θεωρούσα μάνα μου, εκεί ο θείος ο φωνακλάς που με αγαπούσε όσο τα παιδιά του, εκεί τα ξαδέλφια που είναι αδέλφια για μένα. Στην Κερατέα ξαναγυρνούσα για μικρά η μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκεί ήταν και είναι η δική μου βάση, ο δικός μου τόπος αναφοράς.

Η ζωή μου ήταν πάντα εκεί στην Κερατέα, στις τοποθεσίες της, στους ανθρώπους της. Στην Κακή Θάλασσα, με την καλύβα μας κάθε καλοκαίρι, την μουσική του Ντέμη Ρούσου στην ακρογιαλιά όταν μαζευόταν τα καλοκαιρινά βράδια η παρέα. Θυμάμαι τις βόλτες μας πάνω –κάτω μπροστά στου Καροποιού, την μεγάλη βόλτα στην Αγία Τριάδα, το πανηγύρι στον Προφήτη Ηλία, τα σαλιγκάρια που μαζεύαμε όταν έβρεχε στην Αϊ-Μάχαιρη. Πάντα εκεί, με την Αγγέλα και τον Σταύρο, αλλά και με την Αγγέλα, την Κατίνα, την Κούλα, την Δήμητρα, και όλες τις εξαδέλφες από το άλλο σόι που ήταν δικοί μου άνθρωποι. Παρέα με την Μαρίνα, την Ρούλα, την Μαρία, την Αλέκα, την Μαίρη, την Κοκό και τις άλλες φίλες με τα γέλια μας και τα δάκρυα μας. Τις επισκέψεις της κυρά-Πολυξένης, της Κουμπάρας, της Κατίνας, της θείας Ελένης από πάνω και της Βασιλικής απέναντι. Τις Μεγάλες Παρασκευές που συναντιόντουσαν οι 3 Επιτάφιοι στην Πάνω Πλατεία, και την Ανάσταση έξω από τον Άγιο Δημήτριο με τα πυροτεχνήματα. Η πρώτη συναυλία στην Χρυσή Τομή, και τις δικές μας πρόβες σε μια αποθήκη με το συγκρότημα της παρέας. Οι αναμνήσεις πολλές και μέσα σ’ αυτές ηρεμεί η ψυχή σε όλες τις δυσκολίες της ζωής μου.

Γράφοντας αυτές τις σειρές καταλαβαίνω πόσο δεμένη είμαι με αυτόν τον τόπο... Κι αν και η ζωή όλων μας προχώρησε μπροστά, άλλοι κάναμε οικογένειες και φύγαμε από εκεί, άλλοι έμειναν και άλλοι γύρισαν, κι αν και χάσαμε αγαπημένα πρόσωπα που αναφέρω πιο πάνω, πάντως η Κερατέα μας είναι μέσα μας. Κι εμένα την ζωή μου την έχει σημαδέψει ο τόπος αυτός. Είμαι η «ανιψιά του Διαμάντη και της κυρά-Γεωργίας», είμαι «Ο Μάρτης που δεν λείπει από την Σαρακοστή» γιατί πάντα βρισκόμουν στα δρώμενα της πόλης. Πονάω που δεν είμαι τώρα εκεί, να αγωνιστώ για την Κερατέα μου, να συμπαρασταθώ στους υπέροχους ανθρώπους της, να κατέβω στα μπλόκα και να φωνάξω κι εγώ.

Στα 8-9 μου δούλεψα στα φιστίκια του Σαντόζου και θυμάμαι ένα παιδί που μας έκανε να γελάμε πολύ. Ο Ματούλης αν θυμάμαι καλά. Παπά-Φλέσσα μαθαίνω ότι τον λενε τώρα, ο παπάς που κτυπάει τις καμπάνες της εκκλησιάς του για να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Βλέπω το τελευταίο 24ωρο τις εικόνες στην τηλεόραση, όπως και τις προηγούμενες μέρες όποτε θυμόντουσαν τα προδοτικά ΜΜΕ ότι στην Κερατέα αγωνίζεται ο κόσμος της για την ποιότητα ζωής τους, και κλαιω. Η Κερατέα μου έγινε πεδίο μάχης, η αστυνομία δέρνει ακόμα και ηλικιωμένους, ο κόσμος προσπαθεί να αναχαιτίσει την έφοδο των ΜΑΤ. Δεν γίνεται να μην είμαι εκεί εγώ τώρα. Αγωνίζομαι λοιπόν με τον δικό μου τρόπο. Στο Facebook προσπαθώ να διαδώσω όσο μπορώ την κατάσταση, να υποστηρίξουμε όσο μπορούμε. Έχω πάντα ανοικτή την ιστοσελίδα του Αντιχυτά να μαθαίνω τα νέα, να τα προωθώ σε άλλα μπλογκ. Στέλνω μηνύματα στα ΜΜΕ να ξέρουν ότι κάποιοι από εμάς παρακολουθούμε την σιωπή τους και δεν μας αρέσει. Βάζω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα από πολύ μακριά, και αγωνιώ μην πάθουν τίποτα αγαπημένα πρόσωπα.

Συμπαράσταση στην Κερατέα, στην πόλη μας, στους ανθρώπους της, συμπαράσταση για ένα καλύτερο μέλλον, καθαρό και ανθρώπινο. Συμπαράσταση στην Κερατέα της καρδιάς μου.

Το Μέγαρο του Αγνώστου Μετανάστη

Το Μέγαρο Υπατία όπου στεγάζονται «προσωρινά» οι μετανάστες κάνοντας απεργία πείνας, μου φαινόταν γνωστό από τις εικόνες στην τηλεόραση. Άκουσα και για τον «καλό αυτόν άνθρωπο» τον ιδιοκτήτη που το παρέχει δωρεάν, είδα και τα σκοινάκια στην αυλή, είδα και το εσωτερικό του μεγάρου και άρχισα να το ψάχνω λίγο, έτσι από περιέργεια. Μάλλον έβαζα λάθος όνομα στον γουγλη. Τελικά έβαλα το σωστό όνομα και μου προέκυψε αυτό: this! Η ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Υπατία. Στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας γράφει Copyright 2011

Δεν ξέρω αν προϋπήρχε αυτή η ιστοσελίδα και δεν ξέρω αν το Ινστιτούτο Υπατία υπήρχε πριν 2 εβδομάδες. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στις ειδήσεις η στα μπλογκ και ούτε καν το όνομα του ιδιοκτήτη δεν έγινε γνωστό. Οπότε συμπεραίνω ότι το «ινστιτούτο» δημιουργήθηκε με την μεταφορά των μεταναστών εκεί. Διαβάστε καλά τους σκοπούς τους. Είναι τόσο ύποπτα όλα αυτά και αποδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει πάντα ένα άλλο σχέδιο πίσω από αυτό που φαίνεται.

Σε λίγο το «ινστιτούτο» θα παίρνει και επιδότηση από το κράτος-μπάχαλο. Ίσως μερίδιο και από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Φόρους φυσικά δεν θα πληρώσει κανένας,, και ο «ιδιοκτήτης» ούτε φόρους για το ακίνητο. Όσο για τους μετανάστες, όχι σε 15 ημέρες, ούτε σε 15 μήνες δεν θα φύγουν. Εσάς αν σας δίνανε ένα τέτοιο παλατάκι θα φεύγατε; Κι αν φύγουν οι πολλοί, θα μείνουν οι δήθεν «αρχηγοί» και «αντιπρόσωποι».

Και κάτι τελευταίο... Το Μέγαρο Υπατία είναι σχεδόν απέναντι από το Μουσείο. Άραγε βλέπουν οι τουρίστες το γυφταριό και τα πανό απέναντι; Αλλά τι λεω... Εδώ τα βλέπουν στα Προπύλαια και στην Ακρόπολη, στην Πατησίων θα τους κάνει εντύπωση; Σε λίγο ούτε τουρίστες δεν θα έρχονται. Αχ πατρίδα μου, αχ Ελλάδα μου...

Το «Παιντί» για Όλες τις Δουλειές

Μας προέκυψε και αυτό: η Αίγυπτος καίγεται, ο λαός της ζητάει τα βασικά του δικαιώματα, ο Μουμπάρακ ανακατεύει την τράπουλα για να προστατεύσει το τομάρι του και ο δικός μας Παπανδρέου θέλει να παει στην Αίγυπτο να παίξει δήθεν κάποιο ρόλο.

Πως φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος είναι όντως το «παιντί» των Αμερικάνων. Πριν αρκετούς μήνες, όταν στην συνεδρίαση των Ηνωμένων Εθνών όλοι έφτυσαν τον πρόεδρο του Ιράν Αχμεντινετζάντ και αποχώρησαν από την αίθουσα, ο μοναδικός αρχηγός κράτους που τον συνάντησε ήταν ο Παπανδρέου. Τώρα στη μέση του χάους, ο μοναδικός αρχηγός που παει στην Αίγυπτο πάλι ο ΓΑΠ. Δηλαδή το «παιντί» για όλες τις βρώμικες δουλειές των Αμερικάνων. Εδώ ο κόσμος χάνεται, η Ελλάδα βουλιάζει, και ο ΓΑΠ σαν πιόνι στην σκακιέρα ντε και καλά ηγέτης. Δούλος του κώλου είναι, αμερικανάκι από αυτά που έβγαλαν κακό όνομα στους αμερικάνους και όλα γίνονται βάσει ενός μεγάλου σχεδίου.

Και οι Έλληνες; Μέσα στην έπαρση μας ακόμα «αραπάδες» τους λέμε. Αυτοί οι Αραπάδες ξεσηκώθηκαν γιατί ακρίβυναν τα τρόφιμα, γιατί οι νέοι μορφώθηκαν και δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί σιχάθηκαν την διαφθορά. Ξεσηκώθηκαν δηλαδή για όλα αυτά που συμβαίνουν και στην Ελλάδα. Δεν γίνεται... ακόμα βολεμένοι είναι οι Έλληνες, αλλιώς πως να εξηγηθεί αυτή η απάθεια... Γι αυτό και ο ΓΑΠ τρέχει στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί καμιά εξέγερση. Μπορεί να το παίξει ηγέτης εκ του ασφαλούς.

Μετανάστης προς Μετανάστη

Για όσα συμβαίνουν με τους μετανάστες στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια η γνώμη μου πάντα βασίζεται στην δική μου εμπειρία σαν μετανάστης στην Αμερική. Βέβαια οι μεταναστευτικοί νόμοι μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ είναι πάρα πολύ διαφορετικοί χωρίς καμία σύγκριση. Το ίδιο διαφορετική είναι όμως και η συμπεριφορά των μεταναστών στις δύο χώρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά η Ελλάδα και σε αυτό το θέμα είναι μια χώρα μπουρδέλο όπου οι νταβατζήδες είναι και οι πολιτικοί με τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν, και ο λαός που εκμεταλλεύτηκε τον κάθε μετανάστη νόμιμο και παράνομο, και ακόμα χειρότερα οι ίδιοι οι νομοθέτες και αυτοί που υποτίθεται ότι προστατεύουν τον Έλληνα πολίτη. Στις τελευταίες 24 ώρες που η Νομική έχει καταληφθεί από παράνομους μετανάστες το πόσο μπάχαλο είναι αυτή η χώρα φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο. Διχάζονται οι γνώμες λένε... Στα δικά μου μάτια οι εικόνες της Νομικής αγγίζουν το παράλογο και αδυνατώ να πάρω την πλευρά των μεταναστών, απλά γιατί πιστεύω ότι η μετανάστευση είναι προσωπική επιλογή και γι αυτό ο μετανάστης πρέπει να ακολουθεί τους νόμους της χώρας άφιξης του και όχι η χώρα αυτή να υποκύπτει στις απαιτήσεις του. Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να διαπραγματεύεται εις βάρος των πολιτών ιδιαίτερα σε τόσο δύσκολους καιρούς.

Σαν νόμιμοι μετανάστες στην Αμερική, η οικογένεια μου είχε όλα τα δικαιώματα εκτός του ψήφου που και αυτό το αποκτήσαμε όταν πήραμε υπηκοότητα η οποία μας δόθηκε με δική μας αίτηση και μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα κατά το οποίο αποδείξαμε ότι είμαστε νομοταγείς πολίτες της καινούργιας μας πατρίδας. Επειδή έχω γνωρίσει και έχω δουλέψει με παράνομους μετανάστες, στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι φοβισμένοι που τους εκμεταλλεύεται το σύστημα αλλά που δεν το βάζουν κάτω γιατί έφυγαν από την πατρίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Και παντού υπάρχουν και οι καλοί και οι κακοί, είτε νόμιμοι είτε παράνομοι. Μόνο που οι παράνομοι ξέρουν ότι αν τους πιάσει η μεταναστευτική αστυνομία πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να ξαναγυρίσουν πίσω. Ακόμα και οι περισσότεροι Έλληνες που κάποτε έφυγαν από τα καράβια και παρέμειναν παράνομα στην Αμερική βρήκαν κάποιο τρόπο να νομιμοποιηθούν και σήμερα είναι μεγάλοι και τρανοί. Δεν τα έβαλαν με το σύστημα και δεν διανοήθηκαν να κάνουν φασαρίες γιατί έγιναν μετανάστες με δική τους επιλογή και δεν τους συνέφερε να ρισκάρουν την απέλαση τους.

Στα χρόνια της ασύστολης «προόδου» αφήναμε να περνούν τα Ελληνικά σύνορα μας οι «οικονομικοί» μετανάστες και οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Ήταν τα χρόνια που τα φτηνά εργατικά χέρια έχτιζαν μια καινούργια Ελλάδα, τους Ολυμπιακούς, τα εξοχικά του κάθε ένα. Οι πλούσιοι είχαν τις Φιλιπινέζες τους αλλά και η κάθε νοικοκυρά είχε την Αλβανέζα της να της σιδερώνει τα ρούχα και να της ξεσκονίζει το σπίτι. Μετά τους Αλβανούς, ήρθαν κι άλλοι, κι άλλοι, από χώρες της Αφρικής, από την Ασία, παράνομοι οι περισσότεροι, με ήθη ξένα προς τα ελληνικά δεδομένα και με απαιτήσεις μεγαλύτερες και από αυτές των Ελλήνων πολιτών. Κάποιοι πλήρωναν το ταξίδι τους γιατί με αυτά τα λεφτά θα ήταν πλούσιοι στις χώρες τους. Άρα υπάρχει όπως πάντα και το άλλο σχέδιο της «μεγαλύτερης εικόνας».

Όσο και να απλοποιώ τις καταστάσεις, μόνο στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια τώρα με τη ανοχή όλων. Μια οικονομία που δεν αντέχει τον ίδιο τον λαό της έχει επί πλέον 1 εκατομμύριο μετανάστες. Αντί να είναι η πλειοψηφία αυτών οι νομοταγείς μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας, είναι πλέον λίγοι οι οικογενειάρχες που έφτιαξαν την ζωή τους στην νέα τους πατρίδα. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, δημιούργησαν μια κατάσταση αφόρητη. Όλοι αυτοί που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια ανέχτηκαν τον εξευτελισμό αυτών των ανθρώπων για τους ψήφους τους. Μα σοβαρολογούμε; Που αλλού στον κόσμο συμβαίνει αυτό; Να καθαιρούν οι μετανάστες τον νόμο και να τους συμπαραστέκονται πολιτικά κόμματα; Και αν τολμάς να πεις κάτι εναντίον να σε φωνάζουν και ρατσιστή... Τουλάχιστον σ’ αυτό το θέμα δεν θα δεχτώ αυτό τον τίτλο. Μετά από 40 χρόνια στην Αμερική, ακόμα μετανάστης είμαι, και πονάω και τις δυο μου πατρίδες. Δεν διανοήθηκα ποτέ να βλάψω καμιά από τις δυο και ποτέ δεν αξίωσα κάτι από τις κυβερνήσεις τους που δεν είχα δικαίωμα να ζητώ. Ήρθα εδώ με 20 δολάρια στην τσέπη κι αν έφτασα κάπου δούλεψα σκληρά γι αυτό. Δεν εκπορνεύτηκα, δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν πούλησα ναρκωτικά. Ένας νομοταγής μετανάστης και πολίτης αυτής της χώρας είμαι και κρατάω το κεφάλι μου ψηλά.

Όχι ρε... Κανείς δεν σας ανάγκασε να έρθετε στην Ελλάδα, και αν δεν σας αρέσει να φύγετε. Δεν μπορώ να νιώσω λύπη για τους «καημένους», τους «κατατρεγμένους». Με ποιο δικαίωμα κάνετε καταλήψεις, με πιο δικαίωμα απαιτείτε σεβασμό; Αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου αυτό το καλοκαίρι το τι συμβαίνει στην Αθήνα ίσως και να μην έφτανα να μιλάω έτσι. Αλλά οι εικόνες ήταν χειρότερες και από αυτές στα γκέτο της Αμερικής και με πόνεσε να βλέπω έτσι την πόλη που γεννήθηκα. Ο μετανάστης φροντίζει να κάνει κάτι καλύτερο στην νέα του πατρίδα... Αλλά πόσοι από εσάς αισθανθήκατε πατρίδα την Ελλάδα; Βέβαια στην χώρα του παραλόγου, ψάχνω παράλογα πράγματα. Αφού οι Έλληνες στην παρακμή τους δεν σέβονται την χώρα τους, γιατί να την σεβαστείτε εσείς; Αγκαλιαστείτε όλοι σας λοιπόν, μετανάστες των εθνών και πολίτες της πολυπολιτισμικής Ελλάδας και πιάστε πάτο, μπας και όταν έρθει η ώρα να ανασυρθείτε ξεχωρίσουν τα σκουλήκια από τους σωστούς πολίτες.

Εδώ και πάλι

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα στο μπλογκάκι μου. Τα θέματα πάρα πολλά, οι σκέψεις ακόμα περισσότερες, όμως εγώ καθηλώθηκα να παρακολουθώ τα γεγονότα και να προσπαθώ να καταλάβω μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν τα πράγματα.

Έξι μήνες χωρίς δουλειά και αντί να ανησυχώ, απλά απολαμβάνω την ξεκούραση και το ταμείο ανεργίας. Δεν αφήνομαι στην απογοήτευση γιατί δεν θα με βγάλει πουθενά. Για κάθε θέση εργασίας οι αιτήσεις είναι εκατοντάδες. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τα παιδιά μεγάλωσαν και έχουν πλέον την δική τους ζωή, άρα και τα έξοδα μειώθηκαν αισθητά και δεν υπάρχει πλέον εκείνη η τεράστια ανάγκη να δουλέψω για να αντεπεξέλθω. Άντε άλλους έξι μήνες στο ταμείο ανεργίας και μέχρι τότε κάτι θα πετύχω, κάτι θα δημιουργήσω, κάπου θα βρεθώ.

Δεν είναι λοιπόν τα ατομικό που με απασχολεί. Πιότερο σκέφτομαι την μεγαλύτερη εικόνα, αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, αυτά που σαρώνουν τον κόσμο κι αυτά ίσως να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου εδώ μέσα. Είναι ο επικείμενος αγώνας επιβίωσης δύσκολος για όλους μας. Όσο και να θέλω, δεν καταφέρνω να δω φως στο τέλος του οικονομικού τούνελ με το χάος που έχουν δημιουργήσει οι λίγοι, οι ελάχιστοι, για να υπερπλουτίσουν. ‘Όλα αυτά εις βάρος της ανθρωπότητας... Τι θα συμβεί όταν σκάσει το μπαλόνι που έχει φουσκώσει επικίνδυνα?