2009 Ευχές

... και λίγες είναι... Ολόθερμες ευχές, μέσα από την καρδιά μου, σε όλους όσους ξέρω και σε όσους δεν ξέρω ακόμα περισσότερες... Να είναι η χρονιά που έρχεται πρώτα από όλα όσο πιο ανώδυνη γίνεται. Να έχουμε υγεία και αντοχή για να αντεπεξέλθουμε όλα όσα θα μας τύχουν. Να χαμογελάμε περισσότερο και να θυμώνουμε λιγότερο, να νοιαζόμαστε για όλα αυτά που αξίζουν και να προσπερνάμε τα περιττά, να αγωνιζόμαστε περισσότερο για να φτάσουμε τους στόχους μας και να αφήνουμε πίσω ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Κι επειδή όλοι λίγο πολύ συνηθίζουμε να κάνουμε υποσχέσεις με τον καινούργιο χρόνο, μόνο που τις ξεχνάμε σε 2-3 εβδομάδες, εγώ έβαλα έναν σκοπό, έκανα μια υπόσχεση και θα προσπαθήσω να κρατήσω τον λόγο μου γι όλον τον χρόνο και για τα χρόνια που έρχονται. Αν σας δίνω αναφορά κάθε τόσο, νομίζω ότι μόνο έτσι θα κρατήσω τον λόγο μου. Λοιπόν, με τον διαβήτη μου δεν τα πάω καλά, τα φάρμακα μου ξεχνάω να τα πάρω, τρελαίνομαι για τα γλυκά, και γενικά δεν προσέχω καθόλου. Στο 2009 υπόσχομαι να παίρνω τα χάπια μου κάθε μέρα, να κόψω τα γλυκά και τις κόκα-κόλες, και να ακολουθώ τις συμβουλές του γιατρού κατά γράμμα. Πρώτα για μένα την ίδια και έπειτα για να μπορέσω να συνεχίζω να ονειρεύομαι τα γεράματα μου με ελπίδα.

Σε 5 λεπτά, αρχίζει η νέα μου πιο υγιής ζωή. Καλή αρχή, και περαστικά μου.

ΧΟΜΟΓΕΛΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!

Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά

Σίγουρα να είναι καλύτερη από αυτή που τελειώνει. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν μου βγαίνει εύκολα. Φοβάμαι για πολλά που η λογική μου προβλέπει ότι θα συμβούν. Τον ένα πόλεμο που συνεχίζεται, τον άλλον που αρχίζει... τα πολύ προσωπικά που με πονάνε και τα άλλα που με πληγώνουν... το άγνωστο της κάθε επόμενης μέρας... αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και τα ελάχιστα που μπορώ να επηρεάσω... Με πνίγει ο φόβος αυτός ο ανομολόγητος και δεν μπορώ να βρω κάτι να τον ξεπεράσω.

Δεν ήμουν έτσι εγώ.. Κάποτε ήμουν πολύ αισιόδοξη. Πάντα υπήρχε φως στο τέλος του τούνελ, πάντα υπήρχε μια σπίθα ελπίδας που γινόταν φλόγα και ξεπερνούσε τα πάντα. Στα χρόνια της κατάθλιψης έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου... Μου έχει μείνει ο πανικός του πλήθους, αυτή η αγοραφοβία που παρουσιάζεται αναπάντεχα και με παραλύει. Και είναι σε τούτες τις στιγμές που προσπαθώ να κρυφτώ ακόμα και από τους δικούς μου ανθρώπους γιατί είναι αδιανόητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μένα που κάποτε έβγαζα λόγους μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Πρέπει να το ξεπεράσω, πρέπει για να θελήσω να ξαναβρεθώ και πάλι ανάμεσα σε πολύ κόσμο χωρίς να με λούζει κρύος ιδρώτας. Να απαλλαχτώ από τις φοβίες και να καλωσορίζω την κάθε επόμενη στιγμή με χαρά και ελπίδα.

Κάνω ένα βήμα τούτη την στιγμή... Στον νέο χρόνο που έρχεται θα προσπαθήσω να γελάσω περισσότερο, να φοβηθώ λιγότερο, να πάρω την ζωή λιγότερο σοβαρά. Θα ξεκολλήσω ρε γαμώτο, θα ξεκολλήσω...

Χρόνια Πολλά λοιπόν, Χρόνια Καλά... Και για όσα μας προκύψουν, καλό μας κουράγιο.

Αυτή η νίκη είναι δική σας!!! Μπαράκ Ομπάμα

Η ομιλία του στα αγγλικά εδώ: http://news.yahoo.com/s/ynews/20081105/pl_ynews/ynews_pl135

Ψάχνω να βρώ την ομιλία μεταφρασμένη στα ελληνικά αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Κρίμα γιατί αυτή είναι ομιλία πραγματικού αρχηγού.

Η ομιλία σε 3 μέρη μεχρι να την βρω κάπου ολόκληρη.

Μερος Πρώτο


Μέρος Δεύτερο


Μέρος Τρίτο

ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ...

Σήμερα είδα με τα μάτια μου να γράφεται ιστορία και αισθάνομαι την υπόσχεση της αλλαγής να παίρνει σάρκα και οστά. Στην Ελλάδα έχω ψηφίσει 2 φορές, και τις 2 ψήφισα αλλαγή. Στην Αμερική γίνονται εκλογές κάθε χρόνο, γιατί δεν συμπίπτουν όλες οι τοπικές, πολιτειακές και ομοσπονδιακές εκλογές μαζί. Κάθε χρόνο λοιπόν κάνω το χρέος μου σαν πολίτης αυτής της χώρας γιατί θεωρώ τον ψήφο ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα μου και γιατί έτσι μπορώ να έχω λόγο και απαιτήσεις από τους ηγέτες μου.

Πήγα πολύ πρωί να ψηφίσω μαζί με τις κόρες μου. Δεν υπήρχε ουρά αλλά ο κόσμος ψήφιζε συνέχεια και το πήγαινε-έλα στο εκλογικό κέντρο ήταν μόνιμο. Μετά την ψηφοφορία πήγα στην δουλειά. Κι εκεί είδα το απίστευτο... Δουλεύω σε μια πόλη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μαύρη. Κάποτε ήταν από τις πιο πλούσιες πόλεις, τώρα είναι μια περιοχή φτωχή, κατατρεγμένη, γεμάτη εγκληματικότητα και ναρκωτικά. Όταν αργώ το βράδυ στο γραφείο, για να παω στο αυτοκίνητο μου 100 μέτρα παραπέρα, πρέπει να έχω συνοδό έναν από τους εργάτες μου. Και οι εργάτες μου είναι 60/40 μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη και μαύροι. Είναι οι μαύροι εργάτες που προθυμοποιούνται να με συνοδεύσουν έξω, είναι οι μαύροι εργάτες που με προειδοποιούν να προσέχω. Τους ρωτάω στα ίσια γιατί θα πρέπει να φοβάμαι μέσα στην γειτονιά τους και μου λενε ότι ένας λευκός σ’ αυτή την πόλη το βράδυ μόνο για ναρκωτικά θα μπορούσε να βρίσκεται. Ξέρω ότι με αγαπάνε και θέλουν να με προστατεύσουν αλλά δεν μπορούν να μου δώσουν μια καθαρή απάντηση. Φταιει το σύστημα σίγουρα, αλλά είναι πολύ μεγάλο το κοινωνικό θέμα των μαύρων της Αμερικής και δεν είναι τώρα η στιγμή να το αναλύσω.

Έκανα την εισαγωγή αυτή όμως για να εξηγήσω την ιστορική μέρα που έζησα και την απίστευτη εικόνα που θα με συνοδεύει σε ολόκληρη την ζωή μου. Η εταιρεία μου βρίσκεται απέναντι από ένα εκλογικό κέντρο. Τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα και από τις δυο πλευρές του δρόμου, ακόμα και πάνω στο πεζοδρόμιο, κάτι που απαγορεύεται αυστηρά στην Αμερική. Κόσμος να περπατάει στον δρόμο για να παει στο εκλογικό κέντρο, και μια ουρά που ξεπερνούσε τα 5 τετράγωνα, δηλαδή μια αναμονή τουλάχιστον 2-3 ωρών. Όλος ο κόσμος χαμογελούσε, όλη αυτή η φτωχολογιά έλαμπε από μια χαρά ανείπωτη. Άρχισα να ρωτάω αν είχαν ψηφίσει σε προηγούμενες εκλογές, οι 9 στους 10 απάντησαν πως ήταν η πρώτη φορά που ψήφιζαν γιατί αισθάνθηκαν ότι η ψήφος τους θα μετρούσε. Αυτή η εικόνα παρέμεινε σταθερή όλη την ημέρα. Και για πρώτη φορά φεύγοντας από το γραφείο δεν φοβήθηκα να βγω στον δρόμο. Λες και άλλαξε κάτι ξαφνικά, λες και να ήταν ο αέρας πιο καθαρός, λες και η ελπίδα του αύριο να έσπρωξε όλον αυτόν τον κόσμο να θέλει να πάρει την ζωή του στα χέρια του και ο κάθε ένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Πραγματικά μια ιστορική μέρα, πραγματικά μια αχτίδα ελπίδας.

Πριν λίγο ανακοινώθηκε ο νέος Πρόεδρος της Αμερικής. Ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος, ένας αληθινός Αφρικανό-Αμερικάνος. Τον εκτιμώ αφάνταστα όχι για το κόμμα που αντιπροσωπεύει, αλλά γιατί τον θεωρώ έξυπνο, ικανό και χαρισματικό. Ξεπερνάει οποιαδήποτε ρατσιστική ιδέα, είναι ενωτικός και αποφασιστικός. Πάνω από όλα αυτό που κατάφερε είναι να εμπνεύσει τον κόσμο, ΟΛΟ τον κόσμο, άσχετου χρώματος, άσχετης εθνικής προέλευσης, άσχετου φύλλου και πολιτικής πεποιθήσεως, άσχετης οικονομικής κατάστασης. Αυτή η έμπνευση γεμίζει τον κόσμο με ελπίδα οτι η ιδέα της αλλαγής μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Για μια νέα αρχή για όλους μας. Γράφω αυτές τις γραμμές και τον ακούω να βγάζει τον λόγο του και τα λόγια του διαπερνούν το μεδούλι μου. Είμαι τόσο συγκινημένη όσο και οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί κοντά του, και είναι χιλιάδες ο κόσμος που κλαιει αυτή την στιγμή από μια βαθιά συγκίνηση. Είναι αυτός ο Πρόεδρος, ο μοναδικός που απέδειξε ότι σ’ αυτή την χώρα όλα είναι δυνατά αρκεί να δουλέψεις σκληρά και να αρπάξεις τις ευκαιρίες.

Σήμερα, σε μια από τις πιο ιστορικές μέρες της Αμερικής, ενώνω την φωνή μου με όλους τους Αμερικανούς και επαναλαμβάνω τα λόγια του: ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ...

Για την Αμερική ρε γαμώτο...

Μόλις ανακοίνωσαν τον νέο Πρόεδρο της Αμερικής... Μπαράκ Ομπάμα...

Πρώτα Αποτελέσματα

Σε κάποιο χωριουδάκι της Αμερικής οι 21 ψηφοφόροι ψήφισαν στις 12:01. Τα πρώτα αποτελέσματα βγήκαν: Ομπάμα 15, Μακέϊν 6. ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ!!!

48 Ωρες Αναμονής

Δύο μέρες, 48 ώρες και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Τέτοια ώρα περίπου την Τρίτη θα ανακοινώνουν τα αποτελέσματα των πιο κρίσιμων εκλογών στην Αμερική. Είναι η δεύτερη φορά στην ζωή μου που οι εκλογές μου έχουν γίνει έμμονη ιδέα. Η αναμονή έχει αγγίξει τα όρια της υπομονής και πιάνω τον εαυτό μου κολλημένο μπροστά στην τηλεόραση να αναζητά τα πρώτα σημάδια νίκης του Μπαράκ Ομπάμα. Με το σύστημα εκλογών της Αμερικής όλα μπορούν να συμβούν και είναι αυτή η πατρίδα τόσο χωρισμένη στα δύο τούτο τον καιρό όσο και πληγωμένη από την χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων. Είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για αλλαγή. Μια αλλαγή από εκείνο το σύστημα που μας έφερε στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Μια αλλαγή που να είναι σεισμός, που να τραντάξει συθέμελα το τρόπο λειτουργίας της Γουάσινγτον. Ουτοπία... Δεν έχω αυταπάτες... Ελπίζω ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν, αλλά δεν πρόκειται το κατεστημένο να επιτρέψει έναν σεισμό, είναι μεγάλα τα συμφέροντα.

Είναι τόσα πολλά που περνούν από το μυαλό μου τούτη την ώρα. Μα θα αφήσω την ανάλυση για μια άλλη φορά. Αυτό που έχει σημασία είναι να πάνε όλοι να ψηφίσουν γιατί αυτή την φορά μετράει ιδιαίτερα ο κάθε ψήφος. Την Τρίτη το βράδυ θα τα ξαναπούμε.

Ααααα!!! Ξέχασα να σας πω πότε ήταν η άλλη φορά που είχαν μεγάλη σημασία για μένα οι εκλογές. Την ώρα πού μπήκα στον θάλαμο να ψηφίσω έκανα τον σταυρό μου, και τράβηξα τον μοχλό για τον Δουκάκη. Τι υπερηφάνεια να ψηφίζεις για Πρόεδρο έναν «δικό σου» άνθρωπο...

Νέο Μέλος στη Μαύρη Λίστα

Άφησα για πολύ καιρό τον Αλέξη μόνο του στην Μαύρη Λίστα μου. Κρίμα το παλικάρι, έμεινε μονάχο του και άρχισε να κρυώνει. Όχι βέβαια γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί για να του κάνουν συντροφιά. Απλά, η μακροχρόνια απουσία μου από το μπλόγκ μου δεν άφησε περιθώρια να τον σκεφτώ και πολύ. Σήμερα όμως πρέπει να του δώσω την συντροφιά που του αξίζει. Κατ’ αρχάς είναι γυναίκα... και τι γυναίκα!!! Οι μισοί Αμερικανοί άνδρες, ασχέτου πολιτικής πεποιθήσεως, την θεωρούν όμορφη, μια πραγματική MILF (Mother I Like to F…). Η ειρωνεία είναι ότι ο Αλέξης και η κυρία (κυράτσα είναι, αλλά αυτό θα φανεί αργότερα) έχουν τόσα κοινά όσο και η πολιτική απόσταση που τους χωρίζει.

Η Σάρα Πάλιν είναι ότι πιο απροσδόκητο θα μπορούσε να μας προκύψει. Και αν ο Γιωργάκης ο δικός μας εδώ (ξέρετε, ο Γεώργιος Θάμνος ντε...) ήταν απλά βλάκας άρα και επικίνδυνος για την θέση που κατάφερε να κερδίσει με δολιοφθορά, αυτή εδώ είναι έξυπνη αλλά τρομακτικά ανίδεη, λαϊκίστρια αλλά άπειρη, και αυτό την κάνει άκρως επικίνδυνη. Η ιδέα και μόνο ότι θα μπορούσε ο Μακέιν να κερδίσει τις εκλογές, να την κάνει αντιπρόεδρο, και μετά ο κωλόγερος να πεθάνει στην μέση της θητείας και να αναλάβει αυτή την προεδρεία της Αμερικής, όχι απλά με τρομάζει, μάλλον με παραλύει και με καθιστά ανίκανη να σκεφτώ το «μετά».

Η αντιπάθεια μου γι αυτήν δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Αισθάνομαι ότι το φέρσιμο της και οι ιδέες της υποτιμούν το γυναικείο φύλο και προσβάλουν την νοημοσύνη μου. Λίγα θα πω από αυτά που με χαλάνε σ’ αυτή την γυναίκα και όχι με καμιά συγκεκριμένη σειρά. Απλά όπως μου έρχονται. Δεν ξέρει να μιλήσει σωστά αγγλικά. Τρωει τις λέξεις αλλάζοντας την ορθογραφία. Βάζει την λέξη also (επίσης) στο τέλος κάθε πρότασης, κάτι που δεν είναι απλά απαράδεχτη γραμματική, αλλά τις περισσότερες φορές δεν ταιριάζει καν στην προαναφερθείσα πρόταση. Χρησιμοποιεί λαϊκίστικες λέξεις και φράσεις σε μια καλά προβαρισμένη προσπάθεια να αγγίξει τον κόσμο. Κλείνει το μάτι σαν να κάνει καμάκι στο Σύνταγμα την δεκαετία του ’70. Γελάει ειρωνικά και εκτοξεύει κεραμίδες και όποιον πάρει ο χάρος. Μιλάει υποτιμητικά και εκπέμπει κακία για τον αντίπαλο. Στην προσπάθεια της να δείξει ότι δεν είναι μέλος του κατεστημένου ξεχνάει ότι αυτός που την επέλεξε για συνοδοιπόρο είναι ο ίδιος κατεστημένο εδώ και 26 χρόνια. Τα μεγάλα της επιτεύγματα είναι η δημαρχία μιας πόλης 9,000 κατοίκων και η κυβέρνηση μια πολιτείας που δεν απαιτεί και πολλά από τον κυβερνήτη της. Η πείρα της στην εξωτερική πολιτική είναι απλά ότι η Ρωσία είναι δίπλα στην Αλάσκα. Η αντίδραση της σε ενδεχόμενη κρίση είναι άμεσος πόλεμος. Είναι παθιασμένη με το Ισραήλ αλλά δεν είχε ιδέα για την ιστορία της Μέσης Ανατολής. Πιστεύει ότι η Δευτέρα Παρουσία θα συμβεί όσο είναι ακόμα ζωντανή, δηλαδή στα επόμενα 30-40 χρόνια. Θέλει να λογοκρίνει τα βιβλία στις δημόσιες βιβλιοθήκες και στα σχολεία να διδάσκεται μόνο η ιστορία του Αδάμ και της Εύας σαν αρχή του κόσμου.

Και θα μπορούσα να της συγχωρέσω πολλά, αλλά αυτό που δεν ανέχομαι και με τίποτα είναι η υποκρισία. Δεν μπορείς να διδάσκεις αποχή από το σεξ σαν την καλύτερη μέθοδο αποφυγής εγκυμοσύνης και να παρουσιάζεις την κόρη σου στα 17 της ανύπαντρη και έγκυο, και για να γλυκάνεις το χάπι να παρουσιάζεις και τον γκόμενο της στην προεκλογική σου εκστρατεία σαν τον μελλοντικό σου γαμπρό. Δεν μπορείς να κατηγορείς τον αντίπαλο σου για απειρία όταν εσύ όχι απλά δεν έχεις πείρα, αλλά δεν μπορείς ούτε καν να μιλήσεις χωρίς να σου έχουν κάνει φροντιστήριο επί 3 μέρες. Και δεν μπορείς να λες ότι εσύ αντιπροσωπεύεις τον απλό λαό της Αμερικής γιατί δεν ήσουν ποτέ απλός λαός για να καταλάβεις την καθημερινότητα του και τις ανάγκες του. Την προεδρία θα την δεις στον ύπνο σου πολλές φορές, όσες και ο Αλέξης βλέπει την πρωθυπουργία.

Σάρα Πάλιν συγχαρητήρια! Κατάφερες να μπεις στην Μαύρη Λίστα! Ευτυχώς που στην Αμερική την επόμενη μέρα μετά τις εκλογές όλοι ασχολούνται μόνο με τον νικητή. Είσαι επικίνδυνη και σε 30 μέρες θα σε έχουμε όλοι ξεχάσει.

Σκόρπιες Σκέψεις για την Οικονομική Κρίση

Οι καιροί είναι δύσκολοι και έφτασε η ώρα των μεγάλων ανατροπών. Όχι από επάνω προς τα κάτω, αλλά όπως είναι το σωστό, από κάτω προς τα επάνω. Οι κυβερνήσεις μπορεί να αλλάζουν χωρίς να γίνεται πραγματική αλλαγή. Υποσχέσεις για αλλαγή στην εκάστοτε προεκλογική εκστρατεία, μεγάλα λόγια για να γίνεται νόμιμη ψηφοθηρία, άντε και κανένας καινούργιος νόμος για να λένε ότι κάτι άλλαξαν, αλλά τελικά ο λαός την μόνη αλλαγή που βλέπει είναι να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και η «μεσαία τάξη» να πληρώνει με τους φόρους της την αλαζονεία των πλουσίων και τα μηδαμινά κυβερνητικά βοηθήματα των φτωχών. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πλέον μεσαία τάξη... Τι λεω; Τι σε λίγα χρόνια; Η μεσαία τάξη πήρε την κάτω βόλτα και κοιτάει τους κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται μέσα στον κυκεώνα της τεράστιας οικονομικής κρίσης που μαστίζει ολόκληρο τον κόσμο.

Για να αλλάξει πραγματικά κάτι πρέπει ο λαός να είναι έτοιμος να επαναστατήσει. Να μπει μέσα στο πετσί του η ανέχεια και το αδιέξοδο, να νιώσει στο μεδούλι του την αδικία και την αγανάκτηση. Να θέλει να κάνει ένα βήμα μπροστά και να τον πηγαίνει η κυβέρνηση του δέκα βήματα πίσω. Να γίνονται τα μικρά του όνειρα άπιαστα και τα μεγάλα να σβήνουν τελείως από την σκέψη του. Να σπάει το κεφάλι του να βρει λύση στα αδιέξοδα τα οικονομικά και να μην του μένει ούτε μια όμορφη σκέψη για κάτι άλλο. Να ξέρει ότι για το παιδί του θα έδινε την ζωή του και να μην είναι πλέον σίγουρος αν θα μπορεί να του προσφέρει τα πιο απλά. Ποιος λαός θα επαναστατήσει πρώτος;

Δεν φοβήθηκα ποτέ στην ζωή μου. Δούλεψα πολύ και τα κατάφερα. Ξαφνικά νιώθω τον μεγαλύτερο φόβο. Τι θα συμβεί στην οικογένεια μας, στην δουλειά μας, στις οικονομίες μας; Θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε στην δόση του σπιτιού, στους λογαριασμούς, στην πληρωμή του πανεπιστημίου των παιδιών μας; Θα βγουν τα όνειρα της επιστροφής αληθινά ή θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής στα γεράματα; Αύριο, μεθαύριο, πως θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε αύριο; Όλοι οι γνωστοί και φίλοι ζουν με την ίδια αγωνία, οι συνάδελφοι προσπαθούν να διαβάσουν το μέλλον τους μέσα από τις παραγγελίες που έρχονται. Η ζωή μας άλλαξε χωρίς πραγματικά να έχει αλλάξει κάτι συγκεκριμένο. Και αυτή η αβεβαιότητα μας παραλύει από φόβο.

Κι έχω και αυτή την μόνιμη καχυποψία ότι όλα είναι φτιαχτά από μια ελίτ κλίκα που αποφασίζει το μέλλον του κόσμου. Γιατί δεν μπορώ να χωνέψω ότι ένα γλοιώδες βλαμμένο ανθρωπάκι και η παρέα του κατάφεραν να ρίξουν μια τόσο μεγάλη χώρα τόσο χαμηλά... Και να παρασύρουν μαζί τους και τον υπόλοιπο κόσμο. Πως τα κατάφερε, πως τον αφήσαμε να τα καταφέρει; Αυτόν τον ηλίθιο ποιος θα τον δικάσει; Αυτός ο λαός πότε θα ξυπνήσει από την λήθη της καθημερινότητας του;

Επιστροφή στο μπλόγκ

Κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα είναι ιστοσελίδες που δεν ανανεώνονται από τους δημιουργούς τους. Να όμως που έγινα κι εγώ ένας από αυτούς και άφησα την σελιδούλα μου ορφανή για πολλούς μήνες. Συνέβησαν αρκετά όλον αυτόν τον καιρό αλλά δεν είναι καλή δικαιολογία. Αλλά και γιατί πρέπει να απολογηθώ δηλαδή? Δικός μου είναι αυτός ο τόπος, κάνω αυτό που αισθάνομαι...

Επιστροφή λοιπόν και με αρκετές σκέψεις που θα πρέπει κάποια στιγμή να βρουν την θέση τους στο μπλόγκ μου. Για τα φιλαράκια που με διαβάζουν γεια σας και πάλι, εδώ είμαι και υπόσχομαι να μην αφήνω τα καθημερινά μου να με αποσπούν τόσο πολύ ώστε να αφήνω το μπλογκάκι μου μοναχούλι.

Πάντως, έτσι για να ξέρετε το πιο σημαντικό που συνέβη και απόσπασε την προσοχή μου, τον Μάιο άλλαξα δουλειά και ανέλαβα μεγάλες ευθύνες. Είμαι στο στοιχείο μου πάντως, αγαπώ την δουλειά μου και τους ανθρώπους της, και αισθάνομαι πολύ καλά. Αυτά για τώρα και επανέρχομαι σύντομα.

Αιωνία τους η μνήμη

Αιωνία η μνήμη των 353,000 νεκρών μας στον Πόντο.

Ποτέ ξανά χαμένες πατρίδες.

Για εμάς που γαλουχηθήκαμε με τις προσωπικές ιστορίες της γιαγιάς, η σημερινή μέρα μνήμης μας δίνει κουράγιο και θάρρος περίσσιο να συνεχίσουμε τους αγώνες για διεθνή αναγνώριση. Τώρα που οι φωνές μεγαλώνουν και πληθαίνουν, αρχίζει ο αγώνας να έχει μεγαλείο. Θα συνεχίσουμε κι ας είναι ενδοτικό το Ελληνικό κοινοβούλιο. Θα συνεχίσουμε κι ας μην αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι γηγενείς Έλληνες την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Θα συνεχίσουμε και οι ψυχές των προγόνων μας κάποτε θα αναπαυτούν. Θα συνεχίσουμε γιατί αυτό είναι το χρέος μας σ’ αυτούς που έφυγαν αλλά και σ’ αυτούς που έρχονται... Θα συνεχίσουμε γιατί αυτό είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να μας αξίζει ο τίτλος «Πόντιος"

Ελληνική Παρέλαση στην Νέα Υόρκη

Μια μέρα τον χρόνο η Νέα Υόρκη γίνεται Ελληνική. Η 5η Λεωφόρος κλείνει για τα αυτοκίνητα, ντύνεται στα γαλανόλευκα, και υποδέχεται την Ελληνική παρέλαση. Για τους Έλληνες της Ελλάδας αυτά που συμβαίνουν εδώ μάλλον θα θεωρηθούν εξωπραγματικά και πολλοί θα βιαστούν να μας αποκαλέσουν για μια ακόμη φορά «εθνικιστές» ενώ η μόνη λέξη που αποδέχονται οι Έλληνες της Αμερικής είναι «πατριώτες». Για μερικά χρόνια είχα την τιμή να ανακοινώνω την παρέλαση και για πολλά χρόνια οργάνωνα την κοινότητα μου στην συμμετοχή της οπότε μπορώ να μιλήσω από προσωπική πείρα και να εκφράσω τα συναισθήματα των χιλιάδων θεατών αλλά και όλων όσων παρελαύνουν.

Η παρέλαση οργανώνεται από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Δεν κρίνω την οργάνωση, ακόμα και όταν κάνει λάθη. Όλοι είναι εθελοντές και στον εθελοντισμό δεν χωράνε κριτικές, αν μπορεί κάποιος να κάνει καλύτερη δουλειά ας έρθει να δουλέψει. Στην παρέλαση έρχονται από την Ελλάδα πολιτικοί όλων των κομμάτων, οι Εύζωνες και μια μουσική μπάντα. Τα παρασκηνιακά με όλους αυτούς εδώ κάθε χρόνο μπορούν να γραφτούν βιβλίο. Το αφήνω για τώρα.

Σήμερα θέλω μόνο να αναφερθώ στο συναίσθημα. Να ξεκινήσω από τα μικρά παιδιά. Τα περισσότερα δεν μιλούν ούτε καν ελληνικά, κι όμως γι αυτά η παρέλαση είναι ότι πιο μεγαλειώδες. Ντυμένα με τοπικές ενδυμασίες, αψηφούν το κρύο, κρατούν τις ελληνικές σημαίες και είτε πάνω στα άρματα, είτε περπατώντας, φωνάζουν «ζήτω η Ελλάδα» λες και ολόκληρη η μικρούλα τους ζωή είναι αφιερωμένη στην ιδέα μιας πατρίδας που ούτε μπορούν να φανταστούν πόσο μακριά πέφτει. Οι Εύζωνες φέρνουν δάκρυα στα μάτια όλων, είναι τα καμάρια μας. Ανεβαίνοντας την 5η Λεωφόρο ξεκινούν την παρέλαση. Από μακριά ακούγεται ο κτύπος του τσαρουχιού πάνω στην άσφαλτο, και χιλιάδες άνθρωποι νιώθουν μια μοναδική ανατριχίλα, λες και οι Εύζωνες κουβαλούν στους ώμους τους την Ελλάδα και την φέρνουν δώρο στην Νέα Υόρκη. Ο επαγγελματίας που φτιάχνει τα άρματα είναι μάστορας στο είδος του, έχω προσωπική πείρα. Του λες την ιδέα σου και σου φτιάχνει αυτό που θέλεις, αρχαίους ναούς, μοντέρνες εκκλησίες, το καράβι των αργοναυτών, ολόκληρη την Κρήτη, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Όλοι οι σύλλογοι που έχουν άρματα έχουν κάτι να τους αντιπροσωπεύει.

Είναι τόσα πολλά που μπορεί κανείς να πει για την παρέλαση. Αλλά τελικά μένει το συναίσθημα της υπερηφάνειας. Κι όταν κάποιος έχει την τιμή και την τύχη να ανακοινώνει την παρέλαση όπως έκανα κι εγώ, καταλαβαίνει το συναίσθημα ακόμα περισσότερο. Πολλές φορές έχει κοπεί η φωνή μου από την συγκίνηση, κάποιες φορές φώναξα δυνατότερα όταν περνούσαν οι Μακεδόνες, οι Πόντιοι, οι Κύπριοι, οι Κρητικοί που χόρευαν πάνω στο άρμα τους, τα μικρούλικα Ελληνόπουλα, οι φοιτητές.... Είναι ένα συναίσθημα αγνού και αμόλυντου πατριωτισμού για την δική μας μοναδική μέρα της παρέλασης. Είναι το συναίσθημα της αξίας του να είσαι Έλληνας και να το βροντοφωνάζεις. Πεταρίζει η ψυχή και πάει να ανταμώσει την πατρίδα, και μοιάζει εκείνη την ώρα η Ελλάδα μας το σπουδαιότερο και ομορφότερο μέρος της γης. Αναλογίζεσαι τι αντιπροσωπεύει η μέρα, ξαναζείς την ιστορία, μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου με χιλιάδες άλλους Έλληνες στην Αμερική. Φουντώνεις με υπερηφάνεια, δίνεις το μήνυμα στα παιδιά σου και ελπίζεις......

Αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου

Στους νέους φίλους που επισκέπτονται το μπλόγκ μου, από καρδιάς ευχαριστώ. Ελπίζω να κρίνετε επιεικώς τις σκέψεις που βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι να μην μου κολλήσετε ετικέτες, ιδιαίτερα πολιτικές. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ, άλλωστε αυτή είναι και η ομορφιά του ιστολόγιου, να προσπαθείς να εκφραστείς χωρίς να φοβάσαι. Απλά, οι ετικέτες με ενοχλούν γιατί είναι δικαίωμα του καθενός να έχει πολύπλευρες γνώμες, να κάνει την δική του ζωή όπως του αρέσει αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους, και να ζει με τα δικά του πιστεύω.

Μπορεί να μην ξέρω να λεω μεγάλες κουβέντες αλλά τουλάχιστον λεω τα πράγματα με το όνομα τους και όπως τα νιώθω εγώ. Μπορεί οι κουβέντες μου να ακούγονται απλοϊκές, μα σίγουρα ξέρω πολύ περισσότερα και κατανοώ την μεγαλύτερη εικόνα που κρύβεται πίσω από τα πράγματα. Αν μου κολλήσετε μια ετικέτα θα υποτιμήσετε την νοημοσύνη μου κι αυτό θα είναι άδικο.

Αυτά για μερικούς που βιάστηκαν να κρίνουν........

Ο Πρώτος στην Μαύρη Λίστα

Μαύρη Λίστα #1

Υποσχέθηκα να ξεκινήσω την Μαύρη Λίστα και αρχίζω. Δεν θέλω να βάλω σειρά προτεραιότητας, απλά όπως μου έρχονται στο μυαλό. Αααα.... όποιος έχει να μου δώσει μια άλλη λέξη αντί για Λίστα, θα του είμαι ευγνώμων. Κάτι δεν μου παει καλά με αυτή την λέξη.

Ξεκαθαρίζω την θέση μου. Δεν είναι ο σκοπός μου να κακολογήσω κανέναν ή να κάνω προσωπική επίθεση. Απλά κάποιοι αξίζουν μια θέση στον δικό μου μαυροπίνακα. Ίσως να προσθέσω και μια Λευκή Λίστα, έτσι γιατί υπάρχει πάντα και το καλό. (Αμάν με αυτή την λέξη... δεν μου κάθεται... αλλά στην Ελλάδα μέχρι την 2α Γυμνασίου πήγα και μερικές φορές μου ξεφεύγουν οι κατάλληλες λέξεις)

Ο πρώτος λοιπόν που του έλαχε το λαχείο να ξεκινήσει αυτή η ενότητα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω τίποτα με το παλικάρι, δεν έτυχε να τον γνωρίσω ποτέ και η άποψη μου από όλα όσα έχω διαβάσει και ακούσει γι αυτόν τείνει προς την αδιαφορία. Δεν πιστεύω καθόλου τις σφυγμομετρήσεις και είμαι σίγουρη ότι τα ΜΜΕ δημιούργησαν και τον μύθο του 17%, και τον δήθεν φόβο του ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτός, ούτε και το κόμμα του έχουν πρόγραμμα, και σίγουρα με την ασφάλεια του «απ’ έξω» πολλά μπορεί να πει αλλά τίποτα δεν μπορεί να κάνει. Δεν είναι πραγματικά μέσα στα πράγματα και όλες οι διαμαρτυρίες και του Αλαβάνου μέσα στην Βουλή αλλά και του Τσίπρα έξω από την Βουλή είναι απλά λόγια και μάλιστα μερικές φορές λόγια επικίνδυνα. Πως το κατάντησαν αυτό το κόμμα τελικά!!! Που είσαι Λεωνίδα Κύρκο να τους δώσεις μαθήματα ήθους και πολιτικής ευθήνης;

Και μιας και ανέφερα τον Αλαβάνο, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούν οι οπαδοί να δέχονται τον πλουσιότερο έλληνα πολιτικό σαν αρχηγό ενός κομουνιστικού κόμματος. Αλλά τι λεω... ο Όργουελ το είπε περίφημα στο βιβλίο του Animal Farm «όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα ίσα». Κλείνω παρένθεση γιατί ο Αλαβάνος ίσως να δικαιούται ξεχωριστή θέση στην Μαύρη Λίστα.

Καλός και όμορφος ο Τσίπρας λοιπόν... Για την ηλικία του δεν λεω τίποτα. Είμαι πολύ υπέρ των νέων και νομίζω ότι πρέπει να ακούμε τους νέους περισσότερο από κάτι γέρους ξεκουτιασμένους (βλέπε Μητσοτάκη, Θεοδωράκη) που τελευταία πολλά βατραχάκια βγάζουν από το στόμα τους. Το παιγνίδι των δημοσίων σχέσεων και της αυτοπροβολής του το έμαθε καλά ο Αλαβάνος, κάποια στιγμή ίσως να πάρει και την θέση του στην Βουλή και τότε θα κριθεί καλύτερα.

Αυτό που τον βάζει στην δική μου λίστα είναι ότι κυκλοφόρησε αυτή την αφίσα και αναγνώρισε την ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία» πριν ακόμα τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις. Και μάλιστα η αφίσα είναι και μεταφρασμένη στα σκοπιανά. Τον καθιστώ υπεύθυνο γιατί αυτός έχει να κάνει πολλά με τα οικολογικά. Αυτός ο άνθρωπος και το κόμμα του (και όλοι που το απαρτίζουν αυτό το κόμμα) είναι ικανοί να συζητήσουν σε διακομματική επιτροπή εθνικά θέματα; Ακόμα και αν στο τέλος Μακεδονία το ονομάσουν, πρέπει να τους χαρίζουμε εμείς το όνομα έτσι απροκάλυπτα; Πρώτα το ΚΚΕ από τότε που φτιάχτηκε μέχρι σήμερα, και τώρα ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλησαν το ονομα και όλα οσα αυτο συνεπαγεται. Εκτός και αν το «Ανοικτή Πόλη» θα ήθελε να το μετονομάσει σε «Ανοικτό Κράτος», έτσι κι αλλιώς ξέφραγο αμπέλι κατάντησε. Διαβάστε περισσότερα για το θέμα εδώ: http://macedonia-greece.blogspot.com/2008/04/blog-post_01.html

Κύριε Τσίπρα.... Ντροπή σας... και συγχαρητήρια για την πρωτιά σας στον Μαυροπίνακα μου.

Πατήστε εδώ για να δείτε τι συμβαίνει αυτή την στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο

http://www.globalincidentmap.com/home.php

Είναι καταπληκτικό, μπορείτε όχι μόνο να δείτε αλλά και να διαβάσετε ακριβώς τι συμβαίνει και ανανεώνεται καθε 312 δευτερόλεπτα.

Τα σχόλια είναι περιττά.

Αν ήμασταν Εβραίοι.....

Αν ήμασταν Εβραίοι αλλιώς θα αντιδρούσαμε σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μας γελοιοποιούν οι Σκοπιανοί και η αντίδραση μας είναι από χλιαρή ως αυτοσαρκαστική. Καλά μας κάνουν τελικά, γιατί τους αφήνουμε να μας τα κάνουν.

Αν ήμασταν Εβραίοι, θα αντιδρούσαμε τόσο έντονα για τον αγκυλωτό σταυρό στην σημαία μας που θα έτρεχαν όλοι να μας συμπαρασταθούν, κι ας είχαμε και άδικο.

Αν ήμασταν Εβραίοι, θα φωνάζαμε τόσο δυνατά για την φωτογραφία του πρωθυπουργού μας που θα αναγκαζόντουσαν όλα τα κράτη να διαμαρτυρηθούν για χάρη μας και ούτε που θα τολμούσαν να πατήσουν στην σύνοδο του ΝΑΤΟ οι Σκοπιανοί.

Αν ήμασταν Εβραίοι, την φωτογραφία που δείχνει τους Σκοπιανούς να υποδέχονται τους Γερμανούς με άνθη και την φωτογραφία του Χίτλερ στο κέντρο και με την «δική μας» Μακεδονία στον χάρτη τους, θα την είχαμε κάνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, και θα ήταν η πρώτη είδηση σε όλα τα κανάλια παντού, και θα στελνόταν με e-mail στα σπίτια όλων των Εβραίων σε όλον τον κόσμο και θα γινόταν αυτή η φωτογραφία η επιτύμβια στήλη του κράτους τους γιατί μέσα σε λίγες μέρες θα είχε διαλυθεί όχι μόνο σαν κράτος αλλά και σαν εθνικότητα.

Αν ήμασταν Εβραίοι, δεν θα δεχόμασταν να αλλάξουμε μόνοι μας την ιστορία μας, αλλά θα επιβάλλαμε την ιστορία μας στον υπόλοιπο κόσμο. Και δεν θα αφήναμε κανέναν να ξεχάσει την γενοκτονία μας.

ΑΛΛΑ.... δεν είμαστε Εβραίοι...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ!!!

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΛΑΟΣ.

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!!!

Προτάσεις για την Μαύρη Λίστα μου

Ξεκινώ μια Μαύρη Λίστα γιατί κάπως πρέπει να αντιδράσω σε όλα αυτά που ακούω και διαβάζω. Κι επειδή αυτές οι μέρες είναι γεμάτες γεγονότα που μάλλον θα κρίνουν και το μέλλον της πατρίδας μου, λεω να ξεκινήσω από κάπου εκεί. Στο πλάι θα προσθέτω τα ονόματα ή τους οργανισμούς ενώ εδώ θα βάζω τον λόγο που τους προσθέτω στην λίστα. Προβλέπω ότι οι πολιτικοί θα έχουν πρώτη θέση. Όποιος έχει προτάσεις στείλτε ένα μήνυμα και θα προσπαθήσω να αναπτύξω το θέμα.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν τοποθετώ τον εαυτό μου σε κανέναν ιδιαίτερο πολιτικό χώρο στα Ελλαδικά δρώμενα. Στην Ελλάδα ψήφισα δυο φορές. Και τις δύο ψήφισα αλλαγή. Και τις δύο φορές η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη. Όχι γιατί αυτούς που ψήφισα δεν είχαν πρόγραμμα αλλά γιατί τελικά ήταν όλοι τους ασύδοτοι, αλαζόνες και δεν κατάφεραν να αλλάξουν τίποτα. Μα δεν φταινε μόνο αυτοί, φταιει και η νοοτροπία του Έλληνα, που θέλει το ρουσφέτι του, που δεν θέλει να πληρώνει φόρους αλλά θέλει παροχές, που φιλάει κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο και μάλιστα σε καλή υπηρεσία και μετά κατεβαίνει σε απεργία, που βγαίνει στους δρόμους για τους αδελφούς παλαιστίνιους και δεν ξεσηκώνεται για το άθλιο ιατρικό καθεστώς, που ψηφίζει πρόσωπα αντί αξίες, που για όλα φταιει η εκάστοτε κυβέρνηση ακόμα και για τα χιόνια που δεν θέλει να τα καθαρίσει κι ας είναι μπροστά στο σπίτι του, που αφήνει τον καθένα να καπηλεύεται το κάθε εθνικό θέμα αντί να ξεσηκωθεί από μόνος του να βγει αγανακτισμένος στον δρόμο και να φωνάξει για τα δίκαια του. Τι να τα κάνεις τα προγράμματα αν ο κόσμος λεει ότι θέλει να αλλάξει και δεν κάνει τίποτα να επιφέρει αυτή την αλλαγή. Μια χώρα μπάχαλο, μια νοοτροπία ραγιαδισμού και ένα μοναδικό φαινόμενο διαπλοκής που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν κάτι δεδομένο. Αχ Ελλάδα μου!!!

Στην Αμερική όπου ζω ανήκω στο δημοκρατικό κόμμα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Όμως εδώ ζω, εδώ πληρώνω φόρους, εδώ ψηφίζω και εδώ είναι η καθημερινότητα μου, οπότε και εδώ έχω το δικαίωμα να υποστηρίζω με την ψήφο μου όποιον νομίζω ότι θα κάνει το μικρότερο κακό στην χώρα μου.

Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, είναι η μάνα γη, τα πατρογονικά χώματα που σκεπάζουν τα κόκαλα των αγαπημένων μου, η γη που έσκαψε ο ένας ο παππούς ο πρόσφυγας για να μετατρέψει τα ξερά και πέτρινα χωράφια σε ευλογημένο και καρποφόρο κάμπο, και που ο άλλος παππούς στα 80 του πετιόταν επάνω και έλεγε «εγώ είμαι Έλληνας, κατάγομαι από τους πρώτους, από τους Πελασγούς». Είναι η πατρίδα η αγαπημένη που με μεγάλωσε μέχρι τα χρόνια της εφηβείας και που με έμαθε τα πρώτα γράμματα, τις πρώτες προσευχές, τον σεβασμό και τις ηθικές αξίες. Είναι η πατρίδα που στα 35 χρόνια ξενιτιάς με υποδέχτηκε τρεις φορές για μακρυπρόθεσμη διαμονή αλλά δεν μπόρεσε να με κρατήσει, μα και η γη που εύχομαι να υποδεχτεί το κουρασμένο μου κορμί κάποια στιγμή για να τελειώσω εκεί που άρχισα.

Κι αν έχω το δικαίωμα να κρίνω είναι γιατί αν και τόσο μακριά, ζω σαν να βρίσκομαι ακόμα εκεί, και γιατί με τον δικό μου τρόπο ενδιαφέρθηκα πολύ για την πατρίδα μου, αγωνίστηκα γι αυτήν, και μεγάλωσα παιδιά Ελληνόπουλα για να συνεχίσουν να θεωρούν την Ελλάδα και δική τους πατρίδα. Την καθημερινότητα την έζησα προσωπικά αλλά και μέσα από την ζωή του ενός παιδιού μου που έζησε μόνο του εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως και όλα αυτά να μην είναι κριτική αλλά μια αντικειμενική ματιά για όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί. Διαβάζω καθημερινά τα αγαπημένα μου μπλογκ, μαθαίνω όλο και περισσότερο να διακρίνω τις αλήθειες από τις μεγάλες κουβέντες, και σίγουρα απορώ και αγανακτώ με όσα συμβαίνουν.

Από το επόμενο ποστ λοιπόν η δημιουργία της Μαύρης Λίστας. Προς το παρόν προσπαθώ να μάθω πως να ποστάρω φωτογραφίες, εικόνες και λινκς για να μπορώ να δικαιολογώ τα γραπτά μου.

Σκέψεις για την δουλειά

Μια από τις συμβουλές που δίνω στις κόρες μου τώρα που σπουδάζουν είναι να φροντίσουν την καριέρα τους και την ζωή τους έτσι ώστε να δουλεύουν γιατί θέλουν να δουλεύουν και όχι γιατί έχουν ανάγκη την δουλειά. Δηλαδή, να δημιουργήσουν τέτοιες καταστάσεις ώστε να μην αναγκαστούν ποτέ να ανέχονται άσχημες εργασιακές συνθήκες και αφεντικά-τέρατα γιατί έχουν τόσο ανάγκη την εκάστοτε δουλειά. Να μπορούν να ανέβουν με την αξία τους και να μην έχουν κανένα ηλίθιο ανάγκη. Κι’ όταν νιώθουν ότι η αξία τους δεν αναγνωρίζεται ή ότι η δουλειά δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους, να μπορούν να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά και να βρίσκουν κάτι καλύτερο.

Είναι μαρτύριο να λατρεύω την δουλειά μου και να δίνω την ψυχή μου σ’ αυτό που κάνω και από την άλλη να υποτιμούν ανίκανοι την αξία μου και να δημιουργούν τραγικές καταστάσεις. Στην ηλικία μου οι ευκαιρίες και οι επιλογές λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Στις πιο δύσκολες στιγμές, κοιτάζω τις φωτογραφίες των παιδιών μου πάνω στο γραφείο μου, αναλογίζομαι τις ευθύνες μου και καταπίνω τον θυμό και το παράπονο. Μόνο έτσι αντέχονται κάποια πράγματα. Μετράω τα χρόνια που μου μένουν σ’ αυτό το καθεστώς «υποχρεώσεων και ευθυνών» και καταφέρνω να αντλώ υπομονή.

Αυτό όμως δεν θα το ήθελα ποτέ να το νιώσουν τα παιδιά μου. Εύχομαι οι επιλογές τους να είναι καλύτερες και η ζωή να τους τα φέρει όσο πιο εύκολα γίνεται. Και να ακούν τις συμβουλές μου..... Έχει μοναδική αξία η πείρα της ζωής.

Ο Πόλεμος στο Ιράκ με αριθμούς

4,5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
89.000 IΡAKINOI NEKΡΟΙ
3.990 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΝΕΚΡΟΙ
127 ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
29.395 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ
2.100 ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
2.380 ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ "ΑΦΑΝΤΟΣ" Ο "ΟΣΑΜΑ ΜΠΙΝ ΛΑΝΤΕΝ"...
140.000 ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΚΑΙ 180.000 ΙΔΙΩΤΕΣ "ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ" ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ
$33.51 Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2003
$105.68 Η ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΤΟ ΒΑΡΕΛΙ ΕΚΛΕΙΣΕ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΡΤΙΟΥ 2008 (NYMEX)
3 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΕΧΕΙ ΚΟΣΤΙΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ
(Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΠΟΥΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ 50-70 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣ)
5-7 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΘΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (ΣΕ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ-ΙΡΑΚ) ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
(ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ, ΤΡΟΦΙΜΩΝ, ΚΑΥΣΙΜΩΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ)
--JULIA X
http://na4u.blogspot.com/

Στο τέλος τι αξίζει στην ζωή και για ποιον?

Well good argument but at the end what is worth in life and to whom?
Vasili
«Καλά αυτά που λες αλλά στο τέλος τι αξίζει στην ζωή και για ποιόν»

Αυτή ήταν μια απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση και επειδή ήταν από πολύ αγαπημένο πρόσωπο νιώθω ότι πρέπει να απαντήσω.

Επειδή πιστεύω πολύ στην πείρα της ηλικίας, νομίζω ότι αυτά που αξίζουν στην ζωή είναι τελείως υποκειμενικά και αλλάζουν όχι μόνο με τα χρόνια αλλά και ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του καθενός. Αυτά πού άξιζαν κάποτε μπορεί τώρα να φαίνονται αστεία, κι αυτά που αξίζουν τώρα κάποτε μου φαινόντουσαν παράλογα. Τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου τα έκανα όταν παρέμενα πιστή σε κάποια ιδανικά που τελικά δεν είχαν την αξία που τους έδινα. Άργησα πολύ να καταλάβω ότι είναι πολύ ανθρώπινο να αλλάζεις γνώμη και να βάζεις τα πράγματα σε άλλη σειρά. Αναγνωρίζοντας ότι έχω το δικαίωμα να αλλάζω την γνώμη μου χωρίς να κάνω κακό σ’ αυτούς που αγαπώ, και κατανοώντας την ανάγκη των άλλων να μπορούν να κάνουν το ίδιο, ένιωσα να απελευθερώνομαι και να αρχίζω να χαίρομαι με το πιο απλά και απίθανα, να νοιάζομαι για κάποια πράγματα που για τους άλλους μπορεί να ακούγονται μελό και να μετρώ τον χρόνο μου και την ζωή μου διαφορετικά. Ναι, είναι δικαίωμα μου να αλλάζω τα πιστεύω μου και να κάνω ανακατανομή αξιών.

(... Μα τι έχω πάθει και δεν μου βγαίνει η σκέψη στο γραπτό μου; Έχασα τον ειρμό μου; Ίσως θα πρέπει να γράφω λίγο λίγο μπας και μπει η σκέψη στην σειρά, γιατί περνούν πολλά από το μυαλό μου και τούτο εδώ το ηλεκτρονικό τετράδιο πρέπει να τα προλάβει όλα...)

ΟΚ, για τώρα να πω στον Βασίλη ότι σ’ αυτή την φάση της ζωής μου το μόνο που αξίζει για μένα είναι η λάμψη στα μάτια των παιδιών μου στην κάθε τους μικρή και μεγάλη χαρά και επιτυχία. Και τον τελευταίο καιρό προστέθηκε και η χαρά στην δική σου φωνή για την ευτυχία που νιώθεις. Αυτά αξίζουν αδελφέ μου, και δεν τα αλλάζω με τίποτα και με καμιά ιστορική συγκυρία.

Η Μακεδονία ΜΟΥ

Με ρωτούν πολλοί γιατί έχω πάρει το ζήτημα της Μακεδονίας τόσο προσωπικά. Η απάντηση είναι μια και είναι από καρδιάς: αυτή είναι η δική μου Μακεδονία. Πολέμησα γι αυτήν με την πέννα μου, με τον λόγο μου, με τον χρόνο μου και ότι άλλο κατάφερα να διαθέσω. Ανέλαβα αξιώματα από τα 18 μου και ξόδεψα όλη μου την ενέργεια για την Μακεδονία μου. Άνοιξα σήμερα πάλι όλα μου τα αρχεία και μια ανατριχίλα διαπέρασε το μεδούλι μου. Ένα φωτογραφικό και τυπογραφικό υλικό για του λόγου το αληθές. Τόση δουλειά να πήγε έτσι άδικα; Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν... Και άρχισα να θυμάμαι κάποιες μέρες και κάποιες ιστορικές συναντήσεις και με έπιασε το παράπονο πάλι.

Διαβάζω τι γράφουν οι άλλοι για το θέμα και τρελαίνομαι. Πως να βάλω την σκέψη στην σειρά όταν τα γεγονότα τα έχω ζήσει τόσο από μέσα που κάποια από αυτά έρχονται έντονα στην μνήμη και τα νιώθω τώρα σαν γροθιές στο στομάχι. Για όσους πιστεύουν ότι μόνο ο Μητσοτάκης έφταιξε για εδώ που φτάσαμε είναι πολύ γελασμένοι. Έγιναν τόσα μα τόσα λάθη και από τόσους πολιτικούς από όλα τα κόμματα που είναι απορίας άξιο πως ακόμα ΠΓΔΜ την αποκαλούν αυτή την χώρα. Δεν θα ήθελα να αναφέρω ονόματα γιατί οι καιροί στην τριτοκοσμική Ελλάδα είναι δύσκολοι, αλλά κάποια περιστατικά μένουν έντονα στην μνήμη.

Πονάνε και οι δυο μου οι ώμοι. Τον έναν τον κτύπησε φιλικά ο Μητσοτάκης με την προσφιλή του φράση «Σε δέκα χρόνια θα το έχετε ξεχάσει το θέμα του ονόματος». Τον άλλον τον χτύπησε πιο φιλικότατα πρώην ΥΠΕΞ του ΠΑΣΟΚ, υποσχόμενος την παραμονή της «ενδιάμεσης συμφωνίας» ότι δεν θα κάνει καμία συναλλαγή με τα Σκόπια. Μα και μπροστά στα μάτια μου ξεπηδάει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να λεει «Ακόμα μ’ αυτό το θέμα ασχολείστε;» Ενώ ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ είπε: «Πως γίνεται να είστε αντίθετοι με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Εμείς κάνουμε αυτό που η Ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει». Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα έμεινε έκπληκτος από τον χάρτη της ΣΙΑ που έδειχνε το όνομα της ΠΓΔΜ ως Μακεδονία. Πρώην βουλευτής και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και τώρα έξω από την βουλή, μας εξήγησε πως με τον γρήγορο τρόπο που γεννούν οι Αλβανοί, σε 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν πια τα Σκόπια, ενώ ο Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης επί ΠΑΣΟΚ μας είπε ότι επίτηδες η κυβέρνηση του άφησε τον χρόνο να κυλήσει γιατί αυτό ήταν μεγάλο όφελος για την Ελλάδα. Κάνα δυο υφυπουργοί οικονομικών μας ανέλυσαν το επενδυτικό άλμα των ελληνικών επιχειρήσεων στα Σκόπια και πόσο μας συνέφερε αυτό. Και κάνα δυο γραμματείς απόδημου ελληνισμού έμειναν με το στόμα ανοικτό όταν τους δείξαμε τα σχολικά βιβλία των Σκοπιανών, τους χάρτες και τα νομίσματα τους που έδειχναν καθαρότατα τα αλλυτρωτικά σχέδια των γειτόνων μας πολύ πριν τα ανακαλύψουν στην Ελλάδα. Δεν αναφέρομαι καν στο ΚΚΕ που την Μακεδονία την πούλησε από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του ψευδοκράτους (θα κάνω κάποια στιγμή ανάρτηση του Ριζοσπάστη της εποχής εκείνης). Ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ, σε πρόσφατη αφίσα Μακεδονία αποκαλεί τους γείτονες. Όσο για το ΛΑΟΣ, όσο και να το παίζουν πατριώτες, όψιμοι είναι και δεν με πείθουν. Τόσοι πολλοί ηλίθιοι, τόσα πολλά λάθη, τόσα μεγάλα και κούφια λόγια, τόσες υποχωρητικές κινήσεις, και εμείς οι Έλληνες της διασποράς να επιμένουμε για την πατρίδα.

Αλλεπάλληλες επισκέψεις σε υπουργεία, βουλευτές, τον κάθε ένα που θα μπορούσε ίσως να δει ότι δεν μας συμφέρει να ονομάζονται Μακεδονία. Πόσους βουλευτές έχει η Βόρεια Ελλάδα; Καταφέραμε να υπογράψουν 15-16 ένα ψήφισμα που να μην δέχονται το όνομα Μακεδονία ούτε και παράγωγο του. Τους κυνηγούσαμε στην βουλή και ζητιανεύαμε υπογραφές. Κάθε φορά που κάποιος υπέγραφε εμείς κάναμε χαρούλες λες και μας έκαναν την μεγαλύτερη χάρη. Κάνα δυο ήρθαν και διέγραψαν την υπογραφή τους λες και είχαν κάνει το μεγαλύτερο λάθος. Ντροπή σε όλους, ιδιαίτερα στους Μακεδόνες βουλευτές που χάρη των κομματικών έκλεισαν τα μάτια τους. Κι όποτε μαθαίναμε ότι κάτι μαγειρευόταν τρέχαμε σαν παλαβοί να προφτάσουμε το κακό. Λίγοι στην Ελλάδα ξέρουν πόσες ακριβώς φορές πλησίασαν την αναγνώριση των Σκοπίων ως ¨Μακεδονία» οι εκάστοτε κυβερνήσεις της Ελλάδας και πάντα στα μουλωχτά. Πάντως εγώ θυμάμαι μια μεγάλη Παρασκευή και ένα Μεγάλο Σάββατο που μόνο γιορταστικά δεν ήταν. Πέρασα 48 ώρες στο τηλέφωνο να επικοινωνώ με βουλευτές και γραμματείς, και άντε να τους βρεις όλους αυτούς στις περιφέρειες τους μέσα στις γιορτές. Ξαφνικά ταξίδια αστραπή στην Ελλάδα να εκλιπαρείς τον κάθε ένα πολιτικάντη για να σταματήσεις την παράδοση άνευ όρων της πατρίδας σου και της ιστορίας σου. Έμαθα να δουλεύω το κομπιούτερ και το ιντερνετ από τότε που ξεκίνησαν για αυτόν τον αγώνα.

Κι εδώ... Πως έφτασα εγώ σε σημείο να ψηφίζω αμερικανό βουλευτή η γερουσιαστή που ήταν κάθετα αντίθετος με τα δικά μου πιστεύω μόνο και μόνο γιατί ήταν φιλέλληνας. Χάλασα αρκετές φορές τον δικό μου ψήφο για τα δίκαια της Ελλάδας. Ποιος αντιπροσώπευσε τον Ελληνισμό στην Αμερική; Η φοβερή Αρχιεπισκοπή, που ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος σταλμένος από την Ιταλία δεν ήξερε καν το θέμα της Μακεδονίας στα πιο κρίσιμα χρόνια του; Η πρώτη και μοναδική φορά που ο Ελληνισμός της Αμερικής οργανώθηκε εκτός Εκκλησίας ήταν τότε που πήγαμε στην διαδήλωση στην Γουασινγτον. Και ενώ οι φοιτητές μάζευαν υπογραφές και οργάνωναν τον κόσμο στις κοινότητες, οι παπάδες και οι επίτροποι τους έδιωχναν από τα κτήρια. Οι εξαιρέσεις ήταν λίγες κι αυτές με τον φόβο του αρχιεπισκόπου. Ο οποίος 7 μέρες πριν την διαδήλωση κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να οργανωθεί ο ελληνισμός εκτός εκκλησίας, και καπέλωσε την διαδήλωση και πήγε να τα πει με τον προσωπικό του φίλο πατέρα Μπους. Ακόμα και τώρα, η Αρχιεπισκοπή μπροστάρης, όχι γιατί υπάρχει αληθινό ενδιαφέρον, αλλά γιατί έχουν αυτοκηρυχθεί ηγέτες του Ελληνισμού και πρέπει ντε και καλά να έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Κάπως έτσι έκαναν και οι Πατριάρχες και κράτησε 400 χρόνια η σκλαβιά. Οι Πρόεδροι των οργανώσεων, κατέληξαν να κάνουν αυτοπροβολή, να τρέχουν να βγάζουν φωτογραφίες με τον κάθε πολιτικό και να νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Κι εδώ οι εξαιρέσεις ελάχιστες με την τεραστία πάντα εξαίρεση της Παμμακεδονικής Ένωσης που πολέμησε με τεκμηριωμένες θέσεις από το 1949 για να προλάβει το κακό.

Σταμάτησα να ασχολούμαι εντατικά εδώ και 4 χρόνια σχεδόν. Αλλά τις αλήθειες τις ξέρω. Και ιστορία ξέρω, από όλες τις πλευρές. Το θέμα είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι σας αφήνουν να δείτε στα παράθυρα. Κουράστηκα, αηδίασα, βαρέθηκα.... Αρκετά με βρίσατε έμμεσα ή άμεσα συμπατριώτες. Μου αποδείξατε ότι το όνομα Μακεδονία οι Σκοπιανοί που γνώρισα θα το τιμήσουν περισσότερο γιατί έτσι τους έμαθαν, έτσι νιώθουν και είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα γι αυτό. Οι Έλληνες μέχρι που μπορούν να φτάσουν;

Στην πιο κρίσιμη στιγμή...

Εκτός από την ταλαιπωρία ενός ολόκληρου κράτους που είναι έτοιμο να καταρρεύσει από τις απεργίες της ΔΕΗ, συγχρόνως καταρρέει και εκείνο το περίφημο "αν υποστηρίξουμε τα Σκόπια οικονομικά θα σταματήσουν να έχουν βλέψεις στην Ελλάδα". Αφού ακόμα και για να υπολειτουργήσουμε αυτές τις μέρες αναγκαζόμαστε να παίρνουμε ενέργεια από το FYROM. Ποιος στηρίζει ποιον τελικά και με τι ανταλλάγματα; Σαν δεν ντρεπόμαστε!!!

OXI και πάλι ΟΧΙ

Επί τέλους! Δεν είμαι μόνη, δεν είμαστε τόσο λίγοι όσο πολλοί νομίζουν. Ο φίλος παρακάτω, που εκτιμώ πολύ την γνώμη του, έβαλε το δικό του ΟΧΙ στο μπλογκ του και το παραθέτω εδώ σαν μαρτυρία όλων των Ελλήνων που σίγουρα μέσα τους βαθειά το ίδιο αισθάνονται.

OXI

Είμαι θυμωμένος σήμερα.
Πολύ θυμωμένος.
Ημουν απο εκείνους που πίστευε πάντα στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών στη βαλκανική.
ημουν απο κεινους πουαντιδρουσαν στα εθνικιστικα παραλληρηματα.
ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ Η ΜΑΚΑΚΙΑ!!!!!!
Ένα γιαλαντζί "έθνος" που δημιουργήθηκε απο σλάβους που ήλθαν στη περιοχή τον 6ο αιώνα μετα Χριστόν!
Έπρεπε να κρατηθεί για γεωπολιτικούς λόγους της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, καθώς και για τα αμερικανικά συμφέροντα μετά!
Σύμφωνοι.
Επρεπε όμως να του βρουν και μια υπόσταση. Μια ιστορία.
Γιατί δεν είχε!
Έπρεπε να δωθεί.
Ποιό βρήκαν?
Το όνομα Μακεδονία.
Γιατί?
Ήταν το μόνο που θα μπορούσε να κρατήσει αυτό το έκτρωμα στο προσκήνιο.
Ένα όνομα γεμάτο θρύλους για κατορθώματα του Αλέξανδρου.
Ένα όνομα που σήμαινε "όμορφος άντρας" (μακεδονια -> μακεδνος=ωραίος άντρας) στη ψυχή και στο σώμα.
Ένα όνομα πολιτισμού και δύναμης για τους λαούς, φόβητρο για τους ντενεκέδες της δύσης.
Έτσι άρχισε εδώ και είκοσι χρόνια ο βιασμός!
Φτάσαμε σήμερα να μιλάμε εμείς για ανω μακεδονία και οι σκοπιανοί να μη το δέχονται!
σωωωπα ρε!
Γράψτε πρώτα το όνομα του Αλέξανδρου στη γλώσσα που αυτός το έγραφε (ελληνικά) και μετά κάνετε τις δύσκολες.
Εκεί που είχαμε φτάσει, με την ανίκανη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας τόσων χρόνων, όλοι ή σχεδον όλοι λέγαμε εντάξει σε μια ονομασία που να περιέχει το όνομα Μακεδονία σα γεωγραφικό προσδιορισμό!
Αλλά μετά απο αυτή την αδιαλλαξία λεω ΟΧΙ!
ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΝ ΟΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΜΑ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΑΚΙΑ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΟΡΕΠΕΙΑΣ!
ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΔΙΚΑΙΟΥ!

ΟΧΙ!!!!
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ.
ΟΧΙ ΣΤΗ ΚΛΕΨΙΑ!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΙΑΣΜΟ!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΛΑΒΟΥΣ!
ΕΧΟΥΝ ΣΕΒΑΣΤΟ ΟΝΟΜΑ.
ΣΛΑΒΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ.
ΣΕΒΑΣΤΟ ΝΑΙ.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥ!
ΒΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΒΑΣΤΗΞΕΙ!

Έλληνας ή Βάρβαρος;

Πατριώτης η εθνικιστής; Έλληνας η βάρβαρος; Μακεδόνας ή ….. Τι είμαι τελικά; Από που κατάγομαι και τι με θεωρούν οι συμπατριώτες μου; Σε ποια χώρα μεγάλωσα; Ποιοι δάσκαλοι με γαλούχησαν; Είχε τόση φαντασία η γιαγιά μου όταν μου έλεγε τις προσωπικές της εμπειρίες της μικρασιατικής καταστροφής και μου έκανε μάθημα ιστορίας μέσα από αυτές; Τόσες μέρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου στην σειρά. Να βάλω την αγωνία μου σε κάποιο καλούπι για να μπορέσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Να συγκρατήσω την απογοήτευση αλλά και τον θυμό μου για να μην πω κάτι που θα μετανιώσω μετά. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα.

Η αγάπη για την πατρίδα μου, ο σεβασμός στην ματωμένη ιστορία των προγόνων μου, το θάρρος να υποστηρίξω με κάθε θυσία τα πατρογονικά άγια χώματα της Μακεδονίας μου, ο συνεχόμενος αγώνας να διατηρηθεί και να διαιωνιστεί η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά μας, ότι τέλος πάντων εγώ ήξερα ότι κάνουν έναν Έλληνα πατριώτη, κατέληξε να ακούγεται σαν βρισιά. Οι διάφοροι να μην το λενε πια πατριωτισμό αλλά εθνικισμό, και να πετάνε την λέξη «εθνικιστής» σαν να είναι η χειρότερη βρισιά. Να μου φέρονται οι ίδιοι μου οι συμπατριώτες σαν να είμαι βάρβαρος και όχι Έλληνας, σαν να είμαι μια ξένη στην πατρίδα μου την Ελλάδα, ενώ ακριβώς αυτή την ελληνικότητα να την θαυμάζουν οι φίλοι μου οι αμερικάνοι. Κι οτι και να πω, ότι και να κάνω, να θέλει ο κάθε ένας να μου κολλήσει μια πολιτκοποιημένη ετικέτα, λες και το θέμα της Μακεδονίας εδώ που έφτασε να μην είναι εθνικό αλλά πολιτικό και να το καπηλεύεται το κάθε κόμμα για τα δικά του συμφέροντα.

Αυτές τις τελευταίες μέρες, με το όνομα της Μακεδονίας μας σαν το πιο επίκαιρο εθνικό θέμα, με πολλούς παράγοντες να παίζονται σαν πόκα στο τραπέζι των εθνικών και οικονομικών συμφερόντων, αυτά που λέγονται και γράφονται είναι τόσα πολλά που αντί να μου δώσουν κουράγιο να γράψω, με μούδιασαν τελείως. Πρέπει να βάλω τις σκέψεις στην σειρά γιατί τρελαίνομαι. Πονάω, πονάω, ειλικρινά με πληγώνει πολύ αυτό το θέμα έτσι που κατέληξε. Κι αν τώρα τα κλάματα είναι από θυμό, είμαι σίγουρη ότι την ημέρα που θα νιώσω το τελειωτικό κτύπημα, όταν το τελικό όνομα θα έχει μέσα την λέξη «Μακεδονία» θα πενθήσω και θα κλάψω σαν να ξαναχάνω τους γονείς που με γέννησαν. Γιατί αυτόν τον αγώνα για το όνομα των Σκοπίων εγώ δεν τον ξεκίνησα τώρα, και δεν θυμήθηκα ξαφνικά τι σημαίνει να είσαι Έλληνας Μακεδόνας. Εγώ τον αγώνα αυτόν τον ξεκίνησα από τα 18 μου, τότε που στην Ελλάδα ακόμα ο μέσος Έλληνας δεν ήξερε όχι μόνο τον κίνδυνο, αλλά χαιρόταν όταν άκουγαν έναν Σκοπιανό να μιλάει Ελληνικά και τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. 32 χρόνια πολεμάω την προπαγάνδα των Σκοπιανών στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, στα μικρά και μεγάλα κέντρα αποφάσεων, στους πολιτικούς και της Ελλάδας και της Αμερικής, στις βιβλιοθήκες και στους εκδοτικούς οίκους παγκοσμίως. Ξέρω πολύ περισσότερα και τα ξέρω από μέσα. Κι έμαθα να ξεχωρίζω τα μεγάλα κούφια λόγια και τις υποσχέσεις, κατάλαβα γρήγορα ποια συμφέροντα παιζόντουσαν, και ίσως το κυριότερο, συνειδητά όσο πιο μέσα βρισκόμουν τόσο πιο έξω παρέμεινα από το φως της δημοσιότητας. Το σπουδαιότερο ίσως, παρέμεινα έξω από το πολιτκό παιγνίδι της καθε κυβέρνησης και του καθε κόμματος. Για να μπορώ σήμερα να λεω με υπερηφάνεια ότι είμαι Ελληνίδα και να δέχομαι την λέξη "Πατριώτης" όχι σαν βρισιά αλλά σαν έπαινο.

Για την Ομογένεια την "γραφική"

Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλοί ομογενειακοί σύλλογοι και οργανώσεις, με τοπικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, ακόμα και πολιτικό ενδιαφέρον. Το έργο που έχουν επιτελέσει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα στην Αμερική είναι τεράστιο. Πρώτα γιατί όλοι με τον τρόπο τους έχουν καταφέρει να είναι ο Ελληνισμός μια από τις ελάχιστες μειονότητες που δεν έχουν απορροφηθεί τελείως από την χοάνη της Αμερικής. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τα ήθη και έθιμα όπως τα μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, προσπαθούμε όσο μπορούμε να διαδώσουμε τον πολιτισμό μας στους μη-Έλληνες φίλους μας, ακόμα και για τα εθνικά μας θέματα κάνουμε μεγάλους αγώνες σαν Αμερικανοί υπήκοοι. Ο ελληνισμός υπάρχει γιατί είναι οργανωμένος, είτε σε συλλόγους, είτε ακόμα και στις «ελληνικές» ορθόδοξες κοινότητες.
Αυτό που όσο και να προσπαθούμε μάλλον δεν θα το καταφέρουμε είναι η διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας. Κι αυτό γιατί οι μικτοί γάμοι είναι όλο και περισσότεροι, γιατί σταμάτησε να υπάρχει μετανάστευση άρα και φρέσκο ελληνικό αίμα. Πέθαναν σιγά σιγά και οι παππούδες και οι γιαγιάδες που μας ανάγκαζαν να μιλάμε ελληνικά για να καταλαβαινόμαστε. Τι να κάνουν στα παιδιά μας 2 ώρες ελληνικού σχολείου την εβδομάδα; Κι αν οι γονείς δεν είναι και οι δυο Ελληνικής καταγωγής, πως να συνεννοηθεί το παιδί με τον γονιό σε άλλη γλώσσα. Σ’ αυτό το θέμα δεν έχω ψευδαισθήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι τα εγγόνια μου, που ίσως θα μιλούν ελληνικά γιατί και οι δυο κόρες μου μιλουν πολυ καλα την γλωσσα και ελπιζω να την μαθουν στα παιδιά τους, δεν θα έχουν φίλους να εξασκήσουν αυτή την γλώσσα. Όσο για τις έδρες Ελληνικών Σπουδών, αυτό το θέμα θα το αναπτύξω σε άλλο πόστ γιατί είναι μια υπόθεση με άλλες διαστάσεις.
Αυτό που εμένα με ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά. Και οι ομογενειακές οργανώσεις αυτό το έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Όσα λάθη και να κάνουν αυτές οι οργανώσεις πάντως καταφέρνουν να προσφέρουν τα εναύσματα για τους νέους δεύτερης και τρίτης γενεάς. Χορευτικά συγκροτήματα με έμφαση στο τοπικό στοιχείο της εκάστοτε τοπικής οργάνωσης, πολιτιστικές εκδηλώσεις για τις εθνικές επετείους (ναι τα δικά μας παιδιά ξέρουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου), θεατρικές παραστάσεις στα ελληνικά από παιδιά που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό, αποκριάτικα καρναβάλια, Πάσχα με αρνιά και χίλια δυο καλούδια, αυτά και άλλα πολλά, μικρά και μεγάλα που συμβάλλουν στο να διατηρούνται τα ήθη και έθιμα που φέραμε μαζί μας... Θυμάμαι έναν Έλληνα 2ης γενεάς, ο αξέχαστος και γλυκός μας Μίλτος, που στα 70 του χρόνια απάγγειλε τα πιο δύσκολα αλλά και πιο όμορφα ελληνικά ποιήματα που τα είχε μάθει από τον παππού του και από τα διαβάσματα του. Θυμάμαι όλους τους παλιούς που είχαν σκοπό της ζωής τους να διατηρήσουν την ελληνικότητα τους στο εξωτερικό, ακόμα και αν αυτό ήταν μόνο ο Εθνικός Ύμνος και το Πάτερ Υμών. Και μπορεί για εσάς στην πατρίδα να ακούγονται όλα αυτά γραφικά αλλά για εμάς αυτά είναι η ζωή μας. Και μην μας περνάτε για αμόρφωτους, γραφικους, πατριδοκαπηλους και εθνικηστες (όλα τα εχω ακουσει) επειδή έχουμε αυτή την δίψα για ότι ελληνικό. Είναι η αγάπη μας για μια πατρίδα που αφήσαμε πίσω, ή μια πατρίδα που μάθαμε από τους γονείς μας, είναι η ιδέα μας για μια Ελλάδα που μόνο όσοι από εμάς ασχολούνται με το «εκεί» ξέρουμε ότι δεν υπάρχει πλέον.

Για την Ελλαδα που με πληγώνει

Πριν κάποια χρόνια μπήκε η δορυφορική τηλεόραση στην ζωή μας στην Αμερική. Τα ελληνικά κανάλια ζωντανά μέσα στο σπίτι μας. Σιγά σιγά ανακαλύψαμε μια νέα Ελλάδα. Όχι την Ελλάδα των διακοπών, μα την Ελλάδα της καθημερινότητας. Κι ενώ πριν δέκα χρόνια καλωσορίζαμε την ελληνική τηλεόραση που μας έφερνε πιο κοντά στην πατρίδα, που μάθαινε την γλώσσα στα παιδιά μας, που μα ένωνε με τους συμπατριώτες μας, σήμερα κατέληξε να είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί είναι η μόνη μας επαφή με την καθημερινότητα του «εκεί» αλλά μας θυμίζει και πόσο διαφορετική ζωή ζούμε εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού εδώ. Οι εικόνες, τα πρόσωπα αλλάζουν, μα με τον χρόνο γίνονται όλο και πιο χειρότερα. Θυμάμαι με αγωνία τον ποιητή «όπου κι αν παω η Ελλάδα με πληγώνει»... Πονάω αφάνταστα... Αυτά που βλέπω είναι αδύνατον να συμβαίνουν στην πατρίδα μου σκέφτομαι... Δεν γίνεται οι Έλληνες να έχουν γίνει τόσο ανεχτικοί, δεν γίνεται να τρωνε το κουτόχορτο της κάθε κυβέρνησης και του κάθε κόμματος... Δεν μπορεί να έχει γίνει μια ολόκληρη χώρα μια χαβούζα γεμάτη διαπλεκόμενους, καλοπερασάκηδες, τεμπέληδες, επιτήδειους, ρουφιάνους, λαμόγεια και σωτήρες... Δεν γίνεται η Ελληνική οικογένεια να έχει αποβάλει ότι ηθικό, ότι σεβαστό και να έχει σαν όνειρο για τα παιδιά της μια θέση στο δημόσιο... Και δεν είναι αυτές μόνο εικόνες σε μια οθόνη, είναι προσωπικές εμπειρίες από συχνά ταξίδια στην πατρίδα. Τον τελευταίο καιρό κλείνω όλο και πιο συχνά την τηλεόραση, ειδικά την ώρα των ειδήσεων. Κουράστηκα να ακούω λαϊκιστές, ανεγκέφαλους, μεροληπτικούς, καθοδηγούμενους και εκπληκτικά αδιάβαστους δήθεν δημοσιογράφους να φτιάχνουν ειδήσεις αντί να τις ανακοινώνουν. Βαρέθηκα να ακουω και να βλέπω εικόνες που υποτιμούν την νοημοσύνη μου και ντροπιάζουν την πατρίδα μου.

Ανάμεσα στους μπλογκερς λοιπόν... ειδήσεις, απόψεις και ιδέες, ποίηση και στοχασμός, χιούμορ και καλή παρέα... Επί τέλους, μια άλλη, καινούργια Ελλάδα μπροστά στην μικρούλα μου οθόνη, μια Ελλάδα που με γεμίζει έμπνευση και ελπίδα... Σας ευχαριστώ.

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ

Αν και δεν ξέρω ακόμα να δουλεύω το μπλογκ, μόνο αν ξεκινήσω θα το μάθω και σιγά σιγά θα μπορέσω να εκφραστώ από εδώ μέσα. Είναι άλλωστε τόσα πολλά που περνούν από το μυαλό μου που τελικά αν δεν τα πω θα κάνω έκρηξη. Και τα θέματα είναι πολλά... Διαβάζω όλα αυτά που γράφουν οι άλλοι και άλλες φορές απορώ, άλλες φορές αγανακτώ και μερικές φορές πικραίνομαι, πονάω. Από σήμερα λοιπόν μπαίνω στην μπλογκόσφαιρα και ας τολμήσουν οι ανεγκέφαλοι υποκριτές να με σταματήσουν. Όσοι έχουν να με συμβουλέψουν κάτι για να κάνω αυτή την ιστοσελίδα μου καλύτερη, τα σχόλια σας είναι καλοδεχούμενα.

Χαιρετώ τις δυο μου πατρίδες: Αυτή που όσο και να με πληγώνει πάντα αγαπώ και νοσταλγώ και ονειρεύομαι ότι κάποτε εκεί θα επιστρέψω να περάσω τα στερνά μου. Και τούτη εδώ που ζω, που όσο και να πληγώνει τους άλλους, εγώ της χρωστάω τις ευκαιρίες της ζωής μου, την ελευθερία μου και την μόρφωση των παιδιών μου. Χαιρετώ και τους συμπατριώτες εκεί και εδώ, όλους εσάς, εμάς, που όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ίδιοι, είμαστε πολύ διαφορετικοί. Στην εποχή μας οι διαφορές μας είναι τόσο μεγάλες όσο και οι ωκεανοί που μας χωρίζουν.

Καλή αρχή!