Μετανάστης προς Μετανάστη

Για όσα συμβαίνουν με τους μετανάστες στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια η γνώμη μου πάντα βασίζεται στην δική μου εμπειρία σαν μετανάστης στην Αμερική. Βέβαια οι μεταναστευτικοί νόμοι μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ είναι πάρα πολύ διαφορετικοί χωρίς καμία σύγκριση. Το ίδιο διαφορετική είναι όμως και η συμπεριφορά των μεταναστών στις δύο χώρες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά η Ελλάδα και σε αυτό το θέμα είναι μια χώρα μπουρδέλο όπου οι νταβατζήδες είναι και οι πολιτικοί με τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν, και ο λαός που εκμεταλλεύτηκε τον κάθε μετανάστη νόμιμο και παράνομο, και ακόμα χειρότερα οι ίδιοι οι νομοθέτες και αυτοί που υποτίθεται ότι προστατεύουν τον Έλληνα πολίτη. Στις τελευταίες 24 ώρες που η Νομική έχει καταληφθεί από παράνομους μετανάστες το πόσο μπάχαλο είναι αυτή η χώρα φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο. Διχάζονται οι γνώμες λένε... Στα δικά μου μάτια οι εικόνες της Νομικής αγγίζουν το παράλογο και αδυνατώ να πάρω την πλευρά των μεταναστών, απλά γιατί πιστεύω ότι η μετανάστευση είναι προσωπική επιλογή και γι αυτό ο μετανάστης πρέπει να ακολουθεί τους νόμους της χώρας άφιξης του και όχι η χώρα αυτή να υποκύπτει στις απαιτήσεις του. Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να διαπραγματεύεται εις βάρος των πολιτών ιδιαίτερα σε τόσο δύσκολους καιρούς.

Σαν νόμιμοι μετανάστες στην Αμερική, η οικογένεια μου είχε όλα τα δικαιώματα εκτός του ψήφου που και αυτό το αποκτήσαμε όταν πήραμε υπηκοότητα η οποία μας δόθηκε με δική μας αίτηση και μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα κατά το οποίο αποδείξαμε ότι είμαστε νομοταγείς πολίτες της καινούργιας μας πατρίδας. Επειδή έχω γνωρίσει και έχω δουλέψει με παράνομους μετανάστες, στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι φοβισμένοι που τους εκμεταλλεύεται το σύστημα αλλά που δεν το βάζουν κάτω γιατί έφυγαν από την πατρίδα τους για μια καλύτερη ζωή. Και παντού υπάρχουν και οι καλοί και οι κακοί, είτε νόμιμοι είτε παράνομοι. Μόνο που οι παράνομοι ξέρουν ότι αν τους πιάσει η μεταναστευτική αστυνομία πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να ξαναγυρίσουν πίσω. Ακόμα και οι περισσότεροι Έλληνες που κάποτε έφυγαν από τα καράβια και παρέμειναν παράνομα στην Αμερική βρήκαν κάποιο τρόπο να νομιμοποιηθούν και σήμερα είναι μεγάλοι και τρανοί. Δεν τα έβαλαν με το σύστημα και δεν διανοήθηκαν να κάνουν φασαρίες γιατί έγιναν μετανάστες με δική τους επιλογή και δεν τους συνέφερε να ρισκάρουν την απέλαση τους.

Στα χρόνια της ασύστολης «προόδου» αφήναμε να περνούν τα Ελληνικά σύνορα μας οι «οικονομικοί» μετανάστες και οι αντιδράσεις ήταν χλιαρές. Ήταν τα χρόνια που τα φτηνά εργατικά χέρια έχτιζαν μια καινούργια Ελλάδα, τους Ολυμπιακούς, τα εξοχικά του κάθε ένα. Οι πλούσιοι είχαν τις Φιλιπινέζες τους αλλά και η κάθε νοικοκυρά είχε την Αλβανέζα της να της σιδερώνει τα ρούχα και να της ξεσκονίζει το σπίτι. Μετά τους Αλβανούς, ήρθαν κι άλλοι, κι άλλοι, από χώρες της Αφρικής, από την Ασία, παράνομοι οι περισσότεροι, με ήθη ξένα προς τα ελληνικά δεδομένα και με απαιτήσεις μεγαλύτερες και από αυτές των Ελλήνων πολιτών. Κάποιοι πλήρωναν το ταξίδι τους γιατί με αυτά τα λεφτά θα ήταν πλούσιοι στις χώρες τους. Άρα υπάρχει όπως πάντα και το άλλο σχέδιο της «μεγαλύτερης εικόνας».

Όσο και να απλοποιώ τις καταστάσεις, μόνο στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια τώρα με τη ανοχή όλων. Μια οικονομία που δεν αντέχει τον ίδιο τον λαό της έχει επί πλέον 1 εκατομμύριο μετανάστες. Αντί να είναι η πλειοψηφία αυτών οι νομοταγείς μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας, είναι πλέον λίγοι οι οικογενειάρχες που έφτιαξαν την ζωή τους στην νέα τους πατρίδα. Οι άλλοι, οι περισσότεροι, δημιούργησαν μια κατάσταση αφόρητη. Όλοι αυτοί που κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια ανέχτηκαν τον εξευτελισμό αυτών των ανθρώπων για τους ψήφους τους. Μα σοβαρολογούμε; Που αλλού στον κόσμο συμβαίνει αυτό; Να καθαιρούν οι μετανάστες τον νόμο και να τους συμπαραστέκονται πολιτικά κόμματα; Και αν τολμάς να πεις κάτι εναντίον να σε φωνάζουν και ρατσιστή... Τουλάχιστον σ’ αυτό το θέμα δεν θα δεχτώ αυτό τον τίτλο. Μετά από 40 χρόνια στην Αμερική, ακόμα μετανάστης είμαι, και πονάω και τις δυο μου πατρίδες. Δεν διανοήθηκα ποτέ να βλάψω καμιά από τις δυο και ποτέ δεν αξίωσα κάτι από τις κυβερνήσεις τους που δεν είχα δικαίωμα να ζητώ. Ήρθα εδώ με 20 δολάρια στην τσέπη κι αν έφτασα κάπου δούλεψα σκληρά γι αυτό. Δεν εκπορνεύτηκα, δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, δεν πούλησα ναρκωτικά. Ένας νομοταγής μετανάστης και πολίτης αυτής της χώρας είμαι και κρατάω το κεφάλι μου ψηλά.

Όχι ρε... Κανείς δεν σας ανάγκασε να έρθετε στην Ελλάδα, και αν δεν σας αρέσει να φύγετε. Δεν μπορώ να νιώσω λύπη για τους «καημένους», τους «κατατρεγμένους». Με ποιο δικαίωμα κάνετε καταλήψεις, με πιο δικαίωμα απαιτείτε σεβασμό; Αν δεν έβλεπα με τα μάτια μου αυτό το καλοκαίρι το τι συμβαίνει στην Αθήνα ίσως και να μην έφτανα να μιλάω έτσι. Αλλά οι εικόνες ήταν χειρότερες και από αυτές στα γκέτο της Αμερικής και με πόνεσε να βλέπω έτσι την πόλη που γεννήθηκα. Ο μετανάστης φροντίζει να κάνει κάτι καλύτερο στην νέα του πατρίδα... Αλλά πόσοι από εσάς αισθανθήκατε πατρίδα την Ελλάδα; Βέβαια στην χώρα του παραλόγου, ψάχνω παράλογα πράγματα. Αφού οι Έλληνες στην παρακμή τους δεν σέβονται την χώρα τους, γιατί να την σεβαστείτε εσείς; Αγκαλιαστείτε όλοι σας λοιπόν, μετανάστες των εθνών και πολίτες της πολυπολιτισμικής Ελλάδας και πιάστε πάτο, μπας και όταν έρθει η ώρα να ανασυρθείτε ξεχωρίσουν τα σκουλήκια από τους σωστούς πολίτες.

Εδώ και πάλι

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα στο μπλογκάκι μου. Τα θέματα πάρα πολλά, οι σκέψεις ακόμα περισσότερες, όμως εγώ καθηλώθηκα να παρακολουθώ τα γεγονότα και να προσπαθώ να καταλάβω μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν τα πράγματα.

Έξι μήνες χωρίς δουλειά και αντί να ανησυχώ, απλά απολαμβάνω την ξεκούραση και το ταμείο ανεργίας. Δεν αφήνομαι στην απογοήτευση γιατί δεν θα με βγάλει πουθενά. Για κάθε θέση εργασίας οι αιτήσεις είναι εκατοντάδες. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τα παιδιά μεγάλωσαν και έχουν πλέον την δική τους ζωή, άρα και τα έξοδα μειώθηκαν αισθητά και δεν υπάρχει πλέον εκείνη η τεράστια ανάγκη να δουλέψω για να αντεπεξέλθω. Άντε άλλους έξι μήνες στο ταμείο ανεργίας και μέχρι τότε κάτι θα πετύχω, κάτι θα δημιουργήσω, κάπου θα βρεθώ.

Δεν είναι λοιπόν τα ατομικό που με απασχολεί. Πιότερο σκέφτομαι την μεγαλύτερη εικόνα, αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, αυτά που σαρώνουν τον κόσμο κι αυτά ίσως να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου εδώ μέσα. Είναι ο επικείμενος αγώνας επιβίωσης δύσκολος για όλους μας. Όσο και να θέλω, δεν καταφέρνω να δω φως στο τέλος του οικονομικού τούνελ με το χάος που έχουν δημιουργήσει οι λίγοι, οι ελάχιστοι, για να υπερπλουτίσουν. ‘Όλα αυτά εις βάρος της ανθρωπότητας... Τι θα συμβεί όταν σκάσει το μπαλόνι που έχει φουσκώσει επικίνδυνα?