...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Wednesday, April 9, 2008

Ελληνική Παρέλαση στην Νέα Υόρκη

Μια μέρα τον χρόνο η Νέα Υόρκη γίνεται Ελληνική. Η 5η Λεωφόρος κλείνει για τα αυτοκίνητα, ντύνεται στα γαλανόλευκα, και υποδέχεται την Ελληνική παρέλαση. Για τους Έλληνες της Ελλάδας αυτά που συμβαίνουν εδώ μάλλον θα θεωρηθούν εξωπραγματικά και πολλοί θα βιαστούν να μας αποκαλέσουν για μια ακόμη φορά «εθνικιστές» ενώ η μόνη λέξη που αποδέχονται οι Έλληνες της Αμερικής είναι «πατριώτες». Για μερικά χρόνια είχα την τιμή να ανακοινώνω την παρέλαση και για πολλά χρόνια οργάνωνα την κοινότητα μου στην συμμετοχή της οπότε μπορώ να μιλήσω από προσωπική πείρα και να εκφράσω τα συναισθήματα των χιλιάδων θεατών αλλά και όλων όσων παρελαύνουν.

Η παρέλαση οργανώνεται από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Δεν κρίνω την οργάνωση, ακόμα και όταν κάνει λάθη. Όλοι είναι εθελοντές και στον εθελοντισμό δεν χωράνε κριτικές, αν μπορεί κάποιος να κάνει καλύτερη δουλειά ας έρθει να δουλέψει. Στην παρέλαση έρχονται από την Ελλάδα πολιτικοί όλων των κομμάτων, οι Εύζωνες και μια μουσική μπάντα. Τα παρασκηνιακά με όλους αυτούς εδώ κάθε χρόνο μπορούν να γραφτούν βιβλίο. Το αφήνω για τώρα.

Σήμερα θέλω μόνο να αναφερθώ στο συναίσθημα. Να ξεκινήσω από τα μικρά παιδιά. Τα περισσότερα δεν μιλούν ούτε καν ελληνικά, κι όμως γι αυτά η παρέλαση είναι ότι πιο μεγαλειώδες. Ντυμένα με τοπικές ενδυμασίες, αψηφούν το κρύο, κρατούν τις ελληνικές σημαίες και είτε πάνω στα άρματα, είτε περπατώντας, φωνάζουν «ζήτω η Ελλάδα» λες και ολόκληρη η μικρούλα τους ζωή είναι αφιερωμένη στην ιδέα μιας πατρίδας που ούτε μπορούν να φανταστούν πόσο μακριά πέφτει. Οι Εύζωνες φέρνουν δάκρυα στα μάτια όλων, είναι τα καμάρια μας. Ανεβαίνοντας την 5η Λεωφόρο ξεκινούν την παρέλαση. Από μακριά ακούγεται ο κτύπος του τσαρουχιού πάνω στην άσφαλτο, και χιλιάδες άνθρωποι νιώθουν μια μοναδική ανατριχίλα, λες και οι Εύζωνες κουβαλούν στους ώμους τους την Ελλάδα και την φέρνουν δώρο στην Νέα Υόρκη. Ο επαγγελματίας που φτιάχνει τα άρματα είναι μάστορας στο είδος του, έχω προσωπική πείρα. Του λες την ιδέα σου και σου φτιάχνει αυτό που θέλεις, αρχαίους ναούς, μοντέρνες εκκλησίες, το καράβι των αργοναυτών, ολόκληρη την Κρήτη, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Όλοι οι σύλλογοι που έχουν άρματα έχουν κάτι να τους αντιπροσωπεύει.

Είναι τόσα πολλά που μπορεί κανείς να πει για την παρέλαση. Αλλά τελικά μένει το συναίσθημα της υπερηφάνειας. Κι όταν κάποιος έχει την τιμή και την τύχη να ανακοινώνει την παρέλαση όπως έκανα κι εγώ, καταλαβαίνει το συναίσθημα ακόμα περισσότερο. Πολλές φορές έχει κοπεί η φωνή μου από την συγκίνηση, κάποιες φορές φώναξα δυνατότερα όταν περνούσαν οι Μακεδόνες, οι Πόντιοι, οι Κύπριοι, οι Κρητικοί που χόρευαν πάνω στο άρμα τους, τα μικρούλικα Ελληνόπουλα, οι φοιτητές.... Είναι ένα συναίσθημα αγνού και αμόλυντου πατριωτισμού για την δική μας μοναδική μέρα της παρέλασης. Είναι το συναίσθημα της αξίας του να είσαι Έλληνας και να το βροντοφωνάζεις. Πεταρίζει η ψυχή και πάει να ανταμώσει την πατρίδα, και μοιάζει εκείνη την ώρα η Ελλάδα μας το σπουδαιότερο και ομορφότερο μέρος της γης. Αναλογίζεσαι τι αντιπροσωπεύει η μέρα, ξαναζείς την ιστορία, μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου με χιλιάδες άλλους Έλληνες στην Αμερική. Φουντώνεις με υπερηφάνεια, δίνεις το μήνυμα στα παιδιά σου και ελπίζεις......

Thursday, April 3, 2008

Αρχίζω να παίρνω τα πάνω μου

Στους νέους φίλους που επισκέπτονται το μπλόγκ μου, από καρδιάς ευχαριστώ. Ελπίζω να κρίνετε επιεικώς τις σκέψεις που βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι να μην μου κολλήσετε ετικέτες, ιδιαίτερα πολιτικές. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ, άλλωστε αυτή είναι και η ομορφιά του ιστολόγιου, να προσπαθείς να εκφραστείς χωρίς να φοβάσαι. Απλά, οι ετικέτες με ενοχλούν γιατί είναι δικαίωμα του καθενός να έχει πολύπλευρες γνώμες, να κάνει την δική του ζωή όπως του αρέσει αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους, και να ζει με τα δικά του πιστεύω.

Μπορεί να μην ξέρω να λεω μεγάλες κουβέντες αλλά τουλάχιστον λεω τα πράγματα με το όνομα τους και όπως τα νιώθω εγώ. Μπορεί οι κουβέντες μου να ακούγονται απλοϊκές, μα σίγουρα ξέρω πολύ περισσότερα και κατανοώ την μεγαλύτερη εικόνα που κρύβεται πίσω από τα πράγματα. Αν μου κολλήσετε μια ετικέτα θα υποτιμήσετε την νοημοσύνη μου κι αυτό θα είναι άδικο.

Αυτά για μερικούς που βιάστηκαν να κρίνουν........


Wednesday, April 2, 2008

Ο Πρώτος στην Μαύρη Λίστα


Μαύρη Λίστα #1

Υποσχέθηκα να ξεκινήσω την Μαύρη Λίστα και αρχίζω. Δεν θέλω να βάλω σειρά προτεραιότητας, απλά όπως μου έρχονται στο μυαλό. Αααα.... όποιος έχει να μου δώσει μια άλλη λέξη αντί για Λίστα, θα του είμαι ευγνώμων. Κάτι δεν μου παει καλά με αυτή την λέξη.

Ξεκαθαρίζω την θέση μου. Δεν είναι ο σκοπός μου να κακολογήσω κανέναν ή να κάνω προσωπική επίθεση. Απλά κάποιοι αξίζουν μια θέση στον δικό μου μαυροπίνακα. Ίσως να προσθέσω και μια Λευκή Λίστα, έτσι γιατί υπάρχει πάντα και το καλό. (Αμάν με αυτή την λέξη... δεν μου κάθεται... αλλά στην Ελλάδα μέχρι την 2α Γυμνασίου πήγα και μερικές φορές μου ξεφεύγουν οι κατάλληλες λέξεις)

Ο πρώτος λοιπόν που του έλαχε το λαχείο να ξεκινήσει αυτή η ενότητα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω τίποτα με το παλικάρι, δεν έτυχε να τον γνωρίσω ποτέ και η άποψη μου από όλα όσα έχω διαβάσει και ακούσει γι αυτόν τείνει προς την αδιαφορία. Δεν πιστεύω καθόλου τις σφυγμομετρήσεις και είμαι σίγουρη ότι τα ΜΜΕ δημιούργησαν και τον μύθο του 17%, και τον δήθεν φόβο του ΠΑΣΟΚ. Ούτε αυτός, ούτε και το κόμμα του έχουν πρόγραμμα, και σίγουρα με την ασφάλεια του «απ’ έξω» πολλά μπορεί να πει αλλά τίποτα δεν μπορεί να κάνει. Δεν είναι πραγματικά μέσα στα πράγματα και όλες οι διαμαρτυρίες και του Αλαβάνου μέσα στην Βουλή αλλά και του Τσίπρα έξω από την Βουλή είναι απλά λόγια και μάλιστα μερικές φορές λόγια επικίνδυνα. Πως το κατάντησαν αυτό το κόμμα τελικά!!! Που είσαι Λεωνίδα Κύρκο να τους δώσεις μαθήματα ήθους και πολιτικής ευθήνης;

Και μιας και ανέφερα τον Αλαβάνο, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούν οι οπαδοί να δέχονται τον πλουσιότερο έλληνα πολιτικό σαν αρχηγό ενός κομουνιστικού κόμματος. Αλλά τι λεω... ο Όργουελ το είπε περίφημα στο βιβλίο του Animal Farm «όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα ίσα». Κλείνω παρένθεση γιατί ο Αλαβάνος ίσως να δικαιούται ξεχωριστή θέση στην Μαύρη Λίστα.

Καλός και όμορφος ο Τσίπρας λοιπόν... Για την ηλικία του δεν λεω τίποτα. Είμαι πολύ υπέρ των νέων και νομίζω ότι πρέπει να ακούμε τους νέους περισσότερο από κάτι γέρους ξεκουτιασμένους (βλέπε Μητσοτάκη, Θεοδωράκη) που τελευταία πολλά βατραχάκια βγάζουν από το στόμα τους. Το παιγνίδι των δημοσίων σχέσεων και της αυτοπροβολής του το έμαθε καλά ο Αλαβάνος, κάποια στιγμή ίσως να πάρει και την θέση του στην Βουλή και τότε θα κριθεί καλύτερα.

Αυτό που τον βάζει στην δική μου λίστα είναι ότι κυκλοφόρησε αυτή την αφίσα και αναγνώρισε την ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία» πριν ακόμα τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις. Και μάλιστα η αφίσα είναι και μεταφρασμένη στα σκοπιανά. Τον καθιστώ υπεύθυνο γιατί αυτός έχει να κάνει πολλά με τα οικολογικά. Αυτός ο άνθρωπος και το κόμμα του (και όλοι που το απαρτίζουν αυτό το κόμμα) είναι ικανοί να συζητήσουν σε διακομματική επιτροπή εθνικά θέματα; Ακόμα και αν στο τέλος Μακεδονία το ονομάσουν, πρέπει να τους χαρίζουμε εμείς το όνομα έτσι απροκάλυπτα; Πρώτα το ΚΚΕ από τότε που φτιάχτηκε μέχρι σήμερα, και τώρα ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλησαν το ονομα και όλα οσα αυτο συνεπαγεται. Εκτός και αν το «Ανοικτή Πόλη» θα ήθελε να το μετονομάσει σε «Ανοικτό Κράτος», έτσι κι αλλιώς ξέφραγο αμπέλι κατάντησε. Διαβάστε περισσότερα για το θέμα εδώ: http://macedonia-greece.blogspot.com/2008/04/blog-post_01.html

Κύριε Τσίπρα.... Ντροπή σας... και συγχαρητήρια για την πρωτιά σας στον Μαυροπίνακα μου.

Tuesday, April 1, 2008

Πατήστε εδώ για να δείτε τι συμβαίνει αυτή την στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο

http://www.globalincidentmap.com/home.php

Είναι καταπληκτικό, μπορείτε όχι μόνο να δείτε αλλά και να διαβάσετε ακριβώς τι συμβαίνει και ανανεώνεται καθε 312 δευτερόλεπτα.

Τα σχόλια είναι περιττά.

Αν ήμασταν Εβραίοι.....

Αν ήμασταν Εβραίοι αλλιώς θα αντιδρούσαμε σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μας γελοιοποιούν οι Σκοπιανοί και η αντίδραση μας είναι από χλιαρή ως αυτοσαρκαστική. Καλά μας κάνουν τελικά, γιατί τους αφήνουμε να μας τα κάνουν.

Αν ήμασταν Εβραίοι, θα αντιδρούσαμε τόσο έντονα για τον αγκυλωτό σταυρό στην σημαία μας που θα έτρεχαν όλοι να μας συμπαρασταθούν, κι ας είχαμε και άδικο.




Αν ήμασταν Εβραίοι, θα φωνάζαμε τόσο δυνατά για την φωτογραφία του πρωθυπουργού μας που θα αναγκαζόντουσαν όλα τα κράτη να διαμαρτυρηθούν για χάρη μας και ούτε που θα τολμούσαν να πατήσουν στην σύνοδο του ΝΑΤΟ οι Σκοπιανοί.






Αν ήμασταν Εβραίο
ι, την φωτογραφία που δείχνει τους Σκοπιανούς να υποδέχονται τους Γερμανούς με άνθη και την φωτογραφία του Χίτλερ στο κέντρο και με την «δική μας» Μακεδονία στον χάρτη τους, θα την είχαμε κάνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, και θα ήταν η πρώτη είδηση σε όλα τα κανάλια παντού, και θα στελνόταν με e-mail στα σπίτια όλων των Εβραίων σε όλον τον κόσμο και θα γινόταν αυτή η φωτογραφία η επιτύμβια στήλη του κράτους τους γιατί μέσα σε λίγες μέρες θα είχε διαλυθεί όχι μόνο σαν κράτος αλλά και σαν εθνικότητα.

Αν ήμασταν Εβραίοι, δεν θα δεχόμασταν να αλλάξουμε μόνοι μας την ιστορία μας, αλλά θα επιβάλλαμε την ιστορία μας στον υπόλοιπο κόσμο. Και δεν θα αφήναμε κανέναν να ξεχάσει την γενοκτονία μας.

ΑΛΛΑ.... δεν είμαστε Εβραίοι...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ!!!

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΛΑΟΣ.

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!!!

Προτάσεις για την Μαύρη Λίστα μου

Ξεκινώ μια Μαύρη Λίστα γιατί κάπως πρέπει να αντιδράσω σε όλα αυτά που ακούω και διαβάζω. Κι επειδή αυτές οι μέρες είναι γεμάτες γεγονότα που μάλλον θα κρίνουν και το μέλλον της πατρίδας μου, λεω να ξεκινήσω από κάπου εκεί. Στο πλάι θα προσθέτω τα ονόματα ή τους οργανισμούς ενώ εδώ θα βάζω τον λόγο που τους προσθέτω στην λίστα. Προβλέπω ότι οι πολιτικοί θα έχουν πρώτη θέση. Όποιος έχει προτάσεις στείλτε ένα μήνυμα και θα προσπαθήσω να αναπτύξω το θέμα.

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν τοποθετώ τον εαυτό μου σε κανέναν ιδιαίτερο πολιτικό χώρο στα Ελλαδικά δρώμενα. Στην Ελλάδα ψήφισα δυο φορές. Και τις δύο ψήφισα αλλαγή. Και τις δύο φορές η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη. Όχι γιατί αυτούς που ψήφισα δεν είχαν πρόγραμμα αλλά γιατί τελικά ήταν όλοι τους ασύδοτοι, αλαζόνες και δεν κατάφεραν να αλλάξουν τίποτα. Μα δεν φταινε μόνο αυτοί, φταιει και η νοοτροπία του Έλληνα, που θέλει το ρουσφέτι του, που δεν θέλει να πληρώνει φόρους αλλά θέλει παροχές, που φιλάει κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο και μάλιστα σε καλή υπηρεσία και μετά κατεβαίνει σε απεργία, που βγαίνει στους δρόμους για τους αδελφούς παλαιστίνιους και δεν ξεσηκώνεται για το άθλιο ιατρικό καθεστώς, που ψηφίζει πρόσωπα αντί αξίες, που για όλα φταιει η εκάστοτε κυβέρνηση ακόμα και για τα χιόνια που δεν θέλει να τα καθαρίσει κι ας είναι μπροστά στο σπίτι του, που αφήνει τον καθένα να καπηλεύεται το κάθε εθνικό θέμα αντί να ξεσηκωθεί από μόνος του να βγει αγανακτισμένος στον δρόμο και να φωνάξει για τα δίκαια του. Τι να τα κάνεις τα προγράμματα αν ο κόσμος λεει ότι θέλει να αλλάξει και δεν κάνει τίποτα να επιφέρει αυτή την αλλαγή. Μια χώρα μπάχαλο, μια νοοτροπία ραγιαδισμού και ένα μοναδικό φαινόμενο διαπλοκής που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν κάτι δεδομένο. Αχ Ελλάδα μου!!!

Στην Αμερική όπου ζω ανήκω στο δημοκρατικό κόμμα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Όμως εδώ ζω, εδώ πληρώνω φόρους, εδώ ψηφίζω και εδώ είναι η καθημερινότητα μου, οπότε και εδώ έχω το δικαίωμα να υποστηρίζω με την ψήφο μου όποιον νομίζω ότι θα κάνει το μικρότερο κακό στην χώρα μου.

Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, είναι η μάνα γη, τα πατρογονικά χώματα που σκεπάζουν τα κόκαλα των αγαπημένων μου, η γη που έσκαψε ο ένας ο παππούς ο πρόσφυγας για να μετατρέψει τα ξερά και πέτρινα χωράφια σε ευλογημένο και καρποφόρο κάμπο, και που ο άλλος παππούς στα 80 του πετιόταν επάνω και έλεγε «εγώ είμαι Έλληνας, κατάγομαι από τους πρώτους, από τους Πελασγούς». Είναι η πατρίδα η αγαπημένη που με μεγάλωσε μέχρι τα χρόνια της εφηβείας και που με έμαθε τα πρώτα γράμματα, τις πρώτες προσευχές, τον σεβασμό και τις ηθικές αξίες. Είναι η πατρίδα που στα 35 χρόνια ξενιτιάς με υποδέχτηκε τρεις φορές για μακρυπρόθεσμη διαμονή αλλά δεν μπόρεσε να με κρατήσει, μα και η γη που εύχομαι να υποδεχτεί το κουρασμένο μου κορμί κάποια στιγμή για να τελειώσω εκεί που άρχισα.

Κι αν έχω το δικαίωμα να κρίνω είναι γιατί αν και τόσο μακριά, ζω σαν να βρίσκομαι ακόμα εκεί, και γιατί με τον δικό μου τρόπο ενδιαφέρθηκα πολύ για την πατρίδα μου, αγωνίστηκα γι αυτήν, και μεγάλωσα παιδιά Ελληνόπουλα για να συνεχίσουν να θεωρούν την Ελλάδα και δική τους πατρίδα. Την καθημερινότητα την έζησα προσωπικά αλλά και μέσα από την ζωή του ενός παιδιού μου που έζησε μόνο του εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ίσως και όλα αυτά να μην είναι κριτική αλλά μια αντικειμενική ματιά για όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί. Διαβάζω καθημερινά τα αγαπημένα μου μπλογκ, μαθαίνω όλο και περισσότερο να διακρίνω τις αλήθειες από τις μεγάλες κουβέντες, και σίγουρα απορώ και αγανακτώ με όσα συμβαίνουν.

Από το επόμενο ποστ λοιπόν η δημιουργία της Μαύρης Λίστας. Προς το παρόν προσπαθώ να μάθω πως να ποστάρω φωτογραφίες, εικόνες και λινκς για να μπορώ να δικαιολογώ τα γραπτά μου.