Καλό Σου Ταξίδι Μανούλα

Δεν τα πήγα ποτέ καλά με τον θάνατο αγαπημένων προσώπων. Με παίρνει πολύ χρόνο να το αποδεχτώ και να καλμάρω τον πόνο. Κλείνομαι στο καβούκι μου και δεν μπορώ να ξεσπάσω, να ξεπεράσω την είδηση, να παραδεχτώ ότι άλλαξε η ζωή μου χωρίς την παρουσία τους.

Αυτή την φορά ο πόνος είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Τούτος ο θάνατος της γυναίκας που ήταν για μένα μάνα και καλύτερη φίλη με βρήκε σε πολύ δύσκολη στιγμή και με τρελαίνει η σκέψη που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί ούτε καν στην κηδεία της. Κι ας ήταν αυτός ο θάνατος λυτρωτικός μετά από 3 χρόνια αγώνα για την επόμενη ανάσα.

Ήταν η συνδετικός μας κρίκος, το σημείο αναφοράς της ζωής μας, εκείνη που έμεινε τελευταία να μας ενώνει και να βρίσκει τρόπους να είναι παρούσα στις ζωές μας πάντα. Και από όλες τις αναμνήσεις, τα λόγια, τα ξενύχτια και τις πράξεις, θα μείνω στην εικόνα της στο αεροδρόμιο... το πρώτο πρόσωπο που έβλεπα όταν έφτανα, το τελευταίο όταν έφευγα. Η στιγμή που τόσο μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στα ταξίδια μου.

Αντίο αγαπημένη μου θεία, μάνα, γλυκειά μου, λατρευτή μου μανούλα. Δεν μπορώ ούτε να σε κλάψω όπως θέλω. Κυλούν τα δάκρυα πολύ αραιά γιατί αυτή η απόφαση ότι δεν υπάρχεις πια είναι η δυσκολότερη. Και ας μην ήξερες καν ότι υπάρχω τα τελευταία χρόνια, κι ας ήταν δύσκολη η αντάμωση, ακόμα και τα τηλεφωνήματα γιατί δεν θυμόσουν το κοριτσάκι σου. Μου έλειψες πολύ τα τελευταία χρόνια που δεν ήξερες πια τι είχες υπάρξει για μένα και για όλους. Σ’ αγαπάω πολύ μανούλα μου. Καλό σου ταξίδι.

Το καθημερινό μας θέατρο

Κάθε απόγευμα λέμε «βαλε να δούμε το θέατρο» και εννοούμε τις ειδήσεις. Δεν γίνεται να το χαρακτηρίσεις αλλιώς αυτό που συμβαίνει. Παπαγαλάκια που προσπαθούν να περάσουν μια γραμμή πού μόνο την νοημοσύνη μας υποτιμάει. Να το λεω θέατρο, μάλλον αξία τους δίνω. Γιατί το χειρότερο θεατρικό έργο να ήταν, καλύτερα θα παιζόταν. Και αυτό που μιλάνε 3-4 μαζί, τι χάβρα των Ιουδαίων πια... Άσε που με το να θέλουν να κάνουν τις αποκαλύψεις δήθεν για όλες τις λαμογιές, απλά αποδεικνύουν πόσο μπάχαλο ήταν αυτή η χώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς... Λες και δεν τα ξέρανε τόσα χρόνια, ξαφνικά όλα γίνανε ειδήσεις. Έλεος πια...

Τελικά αν και διαφωνώ κάθετα με την βιασύνη να μας αναλάβει η τρόικα, και με τον τρόπο που παραδώσαμε την πατρίδα μας στα χέρια τους, το μόνο που θέλω να ελπίζω είναι ότι στο τέλος ίσως και να φτιάξει αυτή η χώρα. Αν βέβαια αλλάξει η νοοτροπία του κάθε απλού ανθρώπου για να φτάσει η αλλαγή και πιο ψηλά. Όμως για να αλλάξει η νοοτροπία πρέπει να γίνει μια επανάσταση, κι αυτή αργεί ακόμα...

Επιστροφή στην μπλογκόσφαιρα

Έλειψα για πολύ καιρό από δω μέσα. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι που το τελευταίο μου ποστ έλεγε για τον φόβο της ανεργίας και για τις πολλές ώρες δουλειάς. Δεν μου έμενε πολύς χρόνος να μπαίνω στο ιντερνέτ, περισσότερο παρακολουθούσα τα νέα και έκανα κάποιες μελέτες, αλλά δεν είχα την όρεξη να γράφω.

Να όμως που τελικά ο φόβος βγήκε αληθινός, έμεινα πάλι από δουλειά και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή. Μόνο 3-4 χρόνια ήθελα ακόμα να δουλέψω ρε γαμώτο... Φτου και από την αρχή πάλι. Δεν το βάζω κάτω αυτή την φορά. Κάτι θα γίνει, κάτι θα βρώ, αρκεί να μπορούν να βγαίνουν τα έξοδα και να μπορώ να κρατάω το χαμόγελο.

Τουλάχιστον τώρα θα μπορώ να γράφω στο μπλοκάκι μου. Και από θέματα... ουυυυ, διανύουμε μια δύσκολη εποχή ατομικά και συλλογικά και οι αγωνίες και οι σκέψεις είναι πολλές.