Εκατό μέρες “πρώτη φορά αριστερά”. Ας αρχίσουμε από αυτό λοιπόν … Η αριστερά έχει ξανά (συγ)κυβερνήσει στο παρελθόν, οπότε δεν υφίσταται αυτή η κουβέντα. Ας μείνω λοιπόν στις 100 μέρες. Αυτές οι πρώτες μέρες είναι και πρέπει να είναι ημέρες χάριτος για οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση. Πόσο μάλλον σε μια κυβέρνηση που αποτελείται από άπειρους πολιτικούς σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο στην ιστορία της χώρας. Αλλά έχουν γίνει τόσα μεγάλα και τραγικά λάθη σε αυτές τις 100 μέρες που σε πιάνει δέος που ακόμα στέκεται στα πόδια του αυτός ο λαός και αναρωτιέσαι αν πρέπει να τους δώσεις 1000 μέρες να σου αποδείξουν ότι τελικά δεν είναι και τόσο ηλίθιοι.
Μια-δυο μέρες μετά τις εκλογές βγαίναν οι νέοι υπουργοί και υφυπουργοί και λέγαν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Οχι, λάθος έκφραση … Οτι πιστεύανε ότι έπρεπε να ακούσει ο κόσμος και ότι τους επέτρεπε το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Μετά από όλες τις ανακοινώσεις τους, είπα, δεν γίνεται, αυτοί σίγουρα έχουν κάποιον άσο στο μανίκι. Με τον φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού, έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτοί θα ήταν ότι καλύτερο είχε περάσει από την Ελλάδα. Όσες μαλακίες να άκουγα και να έβλεπα, αρνήθηκα πεισματικά να τους σχολιάσω. Το έριξα στο αστείο με καμιά ατάκα στο Φατσοβιβλίο κάπου-κάπου. Τους είχα δώσει 100 μέρες, τόσες για να μου αποδείξουν ότι καλά έκανα και έχωσα τον φόβο σε ένα παλιό μπαούλο. Σήμερα το ανοίγω το μπαούλο, αλλά ο φόβος μάλλον θρέφτηκε εκεί μέσα, έγινε τρόμος, φοβέρα μεγάλη. Δεν υπάρχει άσος στο μανίκι, μόνο ανοργανωσιά, προχειρότητα και πολλά λόγια χωρίς αντίκρισμα.
Ο Αλέξης Τρίπρας αποδεικνύεται μάλλον έξυπνος αλλά σηκώνει πολύ βάρος στους ώμους του. Όμως περιστοιχίζεται από, ως επί το πλείστον, άχρηστους και επικίνδυνους ανθρώπους, και αυτό τον κάνει καλό ιδιοκτήτη του μαγαζιού, αλλά πολύ κακό διευθυντή. Λαϊκισμός και μαγκιά, υστερίες και κραυγές, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε βρε αδελφέ και κόκκινες γραμμές σε μια διαπραγμάτευση χαμένη από χέρι που θα την ονομάσουμε “έντιμο συμβιβασμό”.
Εν τω μεταξύ έχει μια αντιπολίτευση προδοτική και κακοπροαίρετη, αλλά είναι η ώρα να εισπράξει τις δικές του πρακτικές όταν ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολίτευση. Βέβαια τώρα μιλάμε για προδοσία της πατρίδας για το καλό της καρέκλας οπότε το πράγμα έχει ξεφύγει τελείως. Ας σκάσουν επί τέλους οι Σαμαροβενιζέλοι, ας το πάρει απόφαση το Ποτάμι ότι δεν έγινε συγκυβέρνηση, και ας δει το ΚΚΕ ότι οι πατερούληδες πεθάνανε. Για την Χρυσή Αυγή, όσο και να μην θέλουν να το δουν οι άλλοι, τους ψήφησε ένα κομμάτι του λαού, άρα είναι νόμιμα μέσα στο μπουρδέλο που λέγεται βουλή.
Η ανάλυση για τα εγχώρια και τα ξένα ΜΜΕ πρέπει να γίνει μια άλλη φορά. Είναι μεγάλα τα συμφέροντα και πολλά τα λεφτά και πρέπει πάση θυσία να εκπληρώσουν τον ρόλο τους τα ΜΜΕ της διαπλοκής και της καθοδήγησης. Πρέπει κι εσύ σαν ακροατής να κάνεις ιδιαίτερη προσπάθεια για να ξεχωρίσεις την είδηση από την πλύση εγκεφάλου. Δεν μπορείς εσύ σαν λαός να δέχεσαι ασυζητητί ότι σου σερβίρουν και να τους κατηγορείς και από πάνω. Τα ΜΜΕ κάνουν την δουλειά τους, κάνε κι εσύ την δική σου και βγάλε τις παρωπίδες.
Οι πιο πολλές παρατηρήσεις ανήκουν στους εταίρους, συμμάχους και φίλους, κι εδώ υπάρχει μια μεγάλη εικόνα και μια συνωμοσία καταστροφής που θέλει μεγάλη μελέτη. Το σχέδιο προχωρούσε καλά μέχρι που σήκωσε κεφάλι η νέα κυβέρνηση. Ο πόλεμος είναι ανελέητος, αλλά και η Ελλάδα ρίχνει λάδι στην φωτιά με την ασυμφωνία μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Α ρε Λαφαζάνη σανίδα που σου χρειάζεται). Μα ειλικρινά δεν μπορώ να δεχτώ τον Daisebloom και τον Schäuble να καταδικάζουν έτσι την πατρίδα μου και να μην αντιδράω. Διαβάζοντας τον Timothy Geithner να λέει για το πως σχεδίαζαν οι Ευρωπαίοι την καταστροφή της Ελλάδας με πιάνει τρέλα ή μάλλον, 100 μέρες μετά, με πιάνει τρόμος. Είδομεν….
