...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Wednesday, December 31, 2008

2009 Ευχές

... και λίγες είναι... Ολόθερμες ευχές, μέσα από την καρδιά μου, σε όλους όσους ξέρω και σε όσους δεν ξέρω ακόμα περισσότερες... Να είναι η χρονιά που έρχεται πρώτα από όλα όσο πιο ανώδυνη γίνεται. Να έχουμε υγεία και αντοχή για να αντεπεξέλθουμε όλα όσα θα μας τύχουν. Να χαμογελάμε περισσότερο και να θυμώνουμε λιγότερο, να νοιαζόμαστε για όλα αυτά που αξίζουν και να προσπερνάμε τα περιττά, να αγωνιζόμαστε περισσότερο για να φτάσουμε τους στόχους μας και να αφήνουμε πίσω ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Κι επειδή όλοι λίγο πολύ συνηθίζουμε να κάνουμε υποσχέσεις με τον καινούργιο χρόνο, μόνο που τις ξεχνάμε σε 2-3 εβδομάδες, εγώ έβαλα έναν σκοπό, έκανα μια υπόσχεση και θα προσπαθήσω να κρατήσω τον λόγο μου γι όλον τον χρόνο και για τα χρόνια που έρχονται. Αν σας δίνω αναφορά κάθε τόσο, νομίζω ότι μόνο έτσι θα κρατήσω τον λόγο μου. Λοιπόν, με τον διαβήτη μου δεν τα πάω καλά, τα φάρμακα μου ξεχνάω να τα πάρω, τρελαίνομαι για τα γλυκά, και γενικά δεν προσέχω καθόλου. Στο 2009 υπόσχομαι να παίρνω τα χάπια μου κάθε μέρα, να κόψω τα γλυκά και τις κόκα-κόλες, και να ακολουθώ τις συμβουλές του γιατρού κατά γράμμα. Πρώτα για μένα την ίδια και έπειτα για να μπορέσω να συνεχίζω να ονειρεύομαι τα γεράματα μου με ελπίδα.

Σε 5 λεπτά, αρχίζει η νέα μου πιο υγιής ζωή. Καλή αρχή, και περαστικά μου.

ΧΟΜΟΓΕΛΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!!

Tuesday, December 30, 2008

Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά

Σίγουρα να είναι καλύτερη από αυτή που τελειώνει. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δεν μου βγαίνει εύκολα. Φοβάμαι για πολλά που η λογική μου προβλέπει ότι θα συμβούν. Τον ένα πόλεμο που συνεχίζεται, τον άλλον που αρχίζει... τα πολύ προσωπικά που με πονάνε και τα άλλα που με πληγώνουν... το άγνωστο της κάθε επόμενης μέρας... αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και τα ελάχιστα που μπορώ να επηρεάσω... Με πνίγει ο φόβος αυτός ο ανομολόγητος και δεν μπορώ να βρω κάτι να τον ξεπεράσω.

Δεν ήμουν έτσι εγώ.. Κάποτε ήμουν πολύ αισιόδοξη. Πάντα υπήρχε φως στο τέλος του τούνελ, πάντα υπήρχε μια σπίθα ελπίδας που γινόταν φλόγα και ξεπερνούσε τα πάντα. Στα χρόνια της κατάθλιψης έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου... Μου έχει μείνει ο πανικός του πλήθους, αυτή η αγοραφοβία που παρουσιάζεται αναπάντεχα και με παραλύει. Και είναι σε τούτες τις στιγμές που προσπαθώ να κρυφτώ ακόμα και από τους δικούς μου ανθρώπους γιατί είναι αδιανόητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μένα που κάποτε έβγαζα λόγους μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Πρέπει να το ξεπεράσω, πρέπει για να θελήσω να ξαναβρεθώ και πάλι ανάμεσα σε πολύ κόσμο χωρίς να με λούζει κρύος ιδρώτας. Να απαλλαχτώ από τις φοβίες και να καλωσορίζω την κάθε επόμενη στιγμή με χαρά και ελπίδα.

Κάνω ένα βήμα τούτη την στιγμή... Στον νέο χρόνο που έρχεται θα προσπαθήσω να γελάσω περισσότερο, να φοβηθώ λιγότερο, να πάρω την ζωή λιγότερο σοβαρά. Θα ξεκολλήσω ρε γαμώτο, θα ξεκολλήσω...

Χρόνια Πολλά λοιπόν, Χρόνια Καλά... Και για όσα μας προκύψουν, καλό μας κουράγιο.