Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα στο μπλογκάκι μου. Τα θέματα πάρα πολλά, οι σκέψεις ακόμα περισσότερες, όμως εγώ καθηλώθηκα να παρακολουθώ τα γεγονότα και να προσπαθώ να καταλάβω μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν τα πράγματα.
Έξι μήνες χωρίς δουλειά και αντί να ανησυχώ, απλά απολαμβάνω την ξεκούραση και το ταμείο ανεργίας. Δεν αφήνομαι στην απογοήτευση γιατί δεν θα με βγάλει πουθενά. Για κάθε θέση εργασίας οι αιτήσεις είναι εκατοντάδες. Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Τα παιδιά μεγάλωσαν και έχουν πλέον την δική τους ζωή, άρα και τα έξοδα μειώθηκαν αισθητά και δεν υπάρχει πλέον εκείνη η τεράστια ανάγκη να δουλέψω για να αντεπεξέλθω. Άντε άλλους έξι μήνες στο ταμείο ανεργίας και μέχρι τότε κάτι θα πετύχω, κάτι θα δημιουργήσω, κάπου θα βρεθώ.
Δεν είναι λοιπόν τα ατομικό που με απασχολεί. Πιότερο σκέφτομαι την μεγαλύτερη εικόνα, αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, αυτά που σαρώνουν τον κόσμο κι αυτά ίσως να αρχίσω να βγάζω από μέσα μου εδώ μέσα. Είναι ο επικείμενος αγώνας επιβίωσης δύσκολος για όλους μας. Όσο και να θέλω, δεν καταφέρνω να δω φως στο τέλος του οικονομικού τούνελ με το χάος που έχουν δημιουργήσει οι λίγοι, οι ελάχιστοι, για να υπερπλουτίσουν. ‘Όλα αυτά εις βάρος της ανθρωπότητας... Τι θα συμβεί όταν σκάσει το μπαλόνι που έχει φουσκώσει επικίνδυνα?
No comments:
Post a Comment