ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ...

Σήμερα είδα με τα μάτια μου να γράφεται ιστορία και αισθάνομαι την υπόσχεση της αλλαγής να παίρνει σάρκα και οστά. Στην Ελλάδα έχω ψηφίσει 2 φορές, και τις 2 ψήφισα αλλαγή. Στην Αμερική γίνονται εκλογές κάθε χρόνο, γιατί δεν συμπίπτουν όλες οι τοπικές, πολιτειακές και ομοσπονδιακές εκλογές μαζί. Κάθε χρόνο λοιπόν κάνω το χρέος μου σαν πολίτης αυτής της χώρας γιατί θεωρώ τον ψήφο ένα από τα αναφαίρετα δικαιώματα μου και γιατί έτσι μπορώ να έχω λόγο και απαιτήσεις από τους ηγέτες μου.

Πήγα πολύ πρωί να ψηφίσω μαζί με τις κόρες μου. Δεν υπήρχε ουρά αλλά ο κόσμος ψήφιζε συνέχεια και το πήγαινε-έλα στο εκλογικό κέντρο ήταν μόνιμο. Μετά την ψηφοφορία πήγα στην δουλειά. Κι εκεί είδα το απίστευτο... Δουλεύω σε μια πόλη που είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου μαύρη. Κάποτε ήταν από τις πιο πλούσιες πόλεις, τώρα είναι μια περιοχή φτωχή, κατατρεγμένη, γεμάτη εγκληματικότητα και ναρκωτικά. Όταν αργώ το βράδυ στο γραφείο, για να παω στο αυτοκίνητο μου 100 μέτρα παραπέρα, πρέπει να έχω συνοδό έναν από τους εργάτες μου. Και οι εργάτες μου είναι 60/40 μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη και μαύροι. Είναι οι μαύροι εργάτες που προθυμοποιούνται να με συνοδεύσουν έξω, είναι οι μαύροι εργάτες που με προειδοποιούν να προσέχω. Τους ρωτάω στα ίσια γιατί θα πρέπει να φοβάμαι μέσα στην γειτονιά τους και μου λενε ότι ένας λευκός σ’ αυτή την πόλη το βράδυ μόνο για ναρκωτικά θα μπορούσε να βρίσκεται. Ξέρω ότι με αγαπάνε και θέλουν να με προστατεύσουν αλλά δεν μπορούν να μου δώσουν μια καθαρή απάντηση. Φταιει το σύστημα σίγουρα, αλλά είναι πολύ μεγάλο το κοινωνικό θέμα των μαύρων της Αμερικής και δεν είναι τώρα η στιγμή να το αναλύσω.

Έκανα την εισαγωγή αυτή όμως για να εξηγήσω την ιστορική μέρα που έζησα και την απίστευτη εικόνα που θα με συνοδεύει σε ολόκληρη την ζωή μου. Η εταιρεία μου βρίσκεται απέναντι από ένα εκλογικό κέντρο. Τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα και από τις δυο πλευρές του δρόμου, ακόμα και πάνω στο πεζοδρόμιο, κάτι που απαγορεύεται αυστηρά στην Αμερική. Κόσμος να περπατάει στον δρόμο για να παει στο εκλογικό κέντρο, και μια ουρά που ξεπερνούσε τα 5 τετράγωνα, δηλαδή μια αναμονή τουλάχιστον 2-3 ωρών. Όλος ο κόσμος χαμογελούσε, όλη αυτή η φτωχολογιά έλαμπε από μια χαρά ανείπωτη. Άρχισα να ρωτάω αν είχαν ψηφίσει σε προηγούμενες εκλογές, οι 9 στους 10 απάντησαν πως ήταν η πρώτη φορά που ψήφιζαν γιατί αισθάνθηκαν ότι η ψήφος τους θα μετρούσε. Αυτή η εικόνα παρέμεινε σταθερή όλη την ημέρα. Και για πρώτη φορά φεύγοντας από το γραφείο δεν φοβήθηκα να βγω στον δρόμο. Λες και άλλαξε κάτι ξαφνικά, λες και να ήταν ο αέρας πιο καθαρός, λες και η ελπίδα του αύριο να έσπρωξε όλον αυτόν τον κόσμο να θέλει να πάρει την ζωή του στα χέρια του και ο κάθε ένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Πραγματικά μια ιστορική μέρα, πραγματικά μια αχτίδα ελπίδας.

Πριν λίγο ανακοινώθηκε ο νέος Πρόεδρος της Αμερικής. Ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος, ένας αληθινός Αφρικανό-Αμερικάνος. Τον εκτιμώ αφάνταστα όχι για το κόμμα που αντιπροσωπεύει, αλλά γιατί τον θεωρώ έξυπνο, ικανό και χαρισματικό. Ξεπερνάει οποιαδήποτε ρατσιστική ιδέα, είναι ενωτικός και αποφασιστικός. Πάνω από όλα αυτό που κατάφερε είναι να εμπνεύσει τον κόσμο, ΟΛΟ τον κόσμο, άσχετου χρώματος, άσχετης εθνικής προέλευσης, άσχετου φύλλου και πολιτικής πεποιθήσεως, άσχετης οικονομικής κατάστασης. Αυτή η έμπνευση γεμίζει τον κόσμο με ελπίδα οτι η ιδέα της αλλαγής μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Για μια νέα αρχή για όλους μας. Γράφω αυτές τις γραμμές και τον ακούω να βγάζει τον λόγο του και τα λόγια του διαπερνούν το μεδούλι μου. Είμαι τόσο συγκινημένη όσο και οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί κοντά του, και είναι χιλιάδες ο κόσμος που κλαιει αυτή την στιγμή από μια βαθιά συγκίνηση. Είναι αυτός ο Πρόεδρος, ο μοναδικός που απέδειξε ότι σ’ αυτή την χώρα όλα είναι δυνατά αρκεί να δουλέψεις σκληρά και να αρπάξεις τις ευκαιρίες.

Σήμερα, σε μια από τις πιο ιστορικές μέρες της Αμερικής, ενώνω την φωνή μου με όλους τους Αμερικανούς και επαναλαμβάνω τα λόγια του: ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ...