Κίτρινο Σημάδι στο Μανίκι

Τούτες τις μέρες, αυτό που συμβαίνει στην Γάζα με έχει αγγίξει πάρα πολύ. Με έπιασε πάλι η εμμονή με τα νέα και την έρευνα των γεγονότων και των αιτιών. Έτσι γίνεται πάντα όταν συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Όλον τον ελεύθερο χρόνο μου τον περνώ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και δίπλα η τηλεόραση να παίζει σε κάποιο κανάλι που να λεει συνέχεια νέα. Προτιμώ το Euronews για μια καλύτερη εκδοχή των γεγονότων. Στον υπολογιστή ανακαλύπτω όλο και περισσότερες ιστοσελίδες, ρουφάω τις γνώσεις για να καταλάβω καλύτερα, επισκέπτομαι τα μπλογκς για να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα. Τον Παλαιστινιακό λαό τον συμμερίζομαι και τον υποστηρίζω με τον δικό μου τρόπο και τον δικό μου αγώνα. Πιότερο γιατί πιστεύω ότι στα τελευταία 50 χρόνια κι αυτοί από μια γενοκτονία προσπαθούν να προστατευτούν. Και το θέμα της γενοκτονίας, της κάθε γενοκτονίας, του κάθε λαού, το έχω μελετήσει και συνεχίζω να το μελετάω. Ίσως γιατί το DNA μου το απαιτεί αυτό από μένα. Μα δεν μπορώ να φτάσω να τους ονομάσω εγώ «αδέλφια» μου, την στιγμή που οι δικοί τους πιο κοντινοί άνθρωποι, τα Αραβικά κράτη, τους έχουν αφήσει στην μοίρα τους και τους περιφρονούν μόνο γιατί τα συμφέροντά τους είναι πολύ μεγαλύτερα από την απλή καθημερινότητα της κάθε Παλαιστίνιας μάνας. Αυτή την Μάνα δεν την υπολογίζει το Ισραήλ, αλλά ούτε και η Χαμάς, ούτε η Σαουδική Αραβία, ούτε το Κουβέιτ, κανένας. Αυτή η Μάνα ζει το δικό της δράμα, και αυτή την γυναίκα εγώ πονάω, αυτόν τον απλό λαό σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο για χάρη του. Είναι αυτοί οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που είναι θύματα όλων. Τους χρησιμοποιούν σαν ασπίδες και το Ισραήλ και η Χαμας. Όσο πιο πολύ ερευνώ τι συμβαίνει, τόσο πιο πολύ αγανακτώ.

Όχι, δεν θεωρώ τους Παλαιστίνιους «αδέλφια» μου. Ούτε τους Γιουγκοσλάβους θεωρώ «αδελφικό λαό». Σαν λαός ξεχνάμε εύκολα τι μας έκαναν κι αυτοί στις δικές μας χειρότερες στιγμές. Όσο για τους Τούρκους, είναι πολύ δυνατό το DNA των παππούδων μου για να καταφέρω να ξεχάσω αυτά που μου έμαθαν. Κανείς δεν θα καταφέρει να σβήσει από την μνήμη μου τα σχισμένα αυτιά της γιαγιάς από το τράβηγμα των σκουλαρικιών από την Τουρκάλα στο λιμάνι του Αιβαλιού. Θα δεχτώ τους Τούρκους απλά σαν καλούς γείτονες μόνο αν παραδεχθούν την γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Όταν θα παραδεχθούν την συστηματική εκκαθάριση των γηγενών λαών τους, τότε κι εγώ θα παραδεχθώ την καλή τους θέληση για ένα κοινό και ειρηνικό μέλλον. Ας μην κάνουν τον κόπο αυτοί που θέλουν να αλλάξουν την ιστορία να μου πουν ότι και οι Έλληνες έκαναν πολλά στην Μικρασία. Στον πόλεμο γίνονται πολλά και από τις δύο πλευρές και πάντα υπάρχουν απώλειες. Αυτό το ξέρω καλά. Άλλο τα θύματα πολέμου και άλλο η συστηματική εξόντωση ενός λαού. Μόνο όταν ακούς η διαβάζεις τις μαρτυρίες των επιζώντων μπορείς να το καταλάβεις αυτό.

Και επειδή η υποκρισία είναι ότι χειρότερο, αυτή η υποκρισία των Εβραίων νομίζω είναι που με αρρωσταίνει. Με τις δικές τους ιστορίες των επιζώντων του δικού τους ολοκαυτώματος κρατούν την μνήμη ζωντανή, και έχουν καταφέρει έναν ολόκληρο κόσμο να τους αναγνωρίζει θύματα μια θυρωδίας που δεν θα πρέπει να επαναληφθεί ποτέ. Καλά κάνουν, μακάρι να είχαμε κι εμείς αυτή την μνήμη. Κι’ όμως... Τα θύματα έγιναν θύτες, και κάνουν ακριβώς αυτά που τους έκαναν.

Κάποιος έδωσε μια ιδέα στο μπλογκ της Λέιλας, Να φορέσουν οι Παλαιστίνιοι κίτρινα μισοφέγγαρα στα μανίκια τους, όπως ανάγκασαν οι Ναζί τους εβραίους να φοράνε το κίτρινο αστέρι του Δαβίδ. Μόνο μια τέτοια εικόνα ίσως συγκλονίσει την ανθρωπότητα και ταρακουνήσει τους Εβραίους συθέμελα. Ίσως όλοι μας να πρέπει να φορέσουμε ένα κίτρινο σημάδι στο μανίκι για συμπαράσταση. Έστω, ένα σημάδι στα μπλόγκ μας. Δεν αρκούν οι διαδηλώσεις... Και ελπίζω να μην ξεσηκωθούν οι Ελληναράδες να τα σπάσουν πάλι όλα στο όνομα των «αδελφών Παλαιστινίων». Υπάρχουν πιο ειρηνικοί και πιο δυναμικοί τρόποι να δηλώσουμε συμπαράσταση στον κάθε δοκιμαζόμενο λαό αυτού του πλανήτη.