...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Saturday, February 28, 2009

Ο Φόβος της Ανεργίας

Περνάει ο καιρός και δεν το καταλαβαίνω... Δουλεύω πολλές ώρες και σε αυτή την ηλικία φοβάμαι όσο ποτέ πριν για την δουλειά μου, για την οικονομική ανασφάλεια και τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει μια αναπάντεχη αλλαγή στην καθορισμένη πορεία. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, και στην εταιρεία έχουν αρχίσει να πέφτουν κεφάλια. Όχι από έλλειψη δουλειάς αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες έχουν βαλθεί να μεγαλώσουν την βιομηχανία τώρα που οι καιροί είναι δύσκολοι. Οι απαιτήσεις είναι τεράστιες και αισθάνομαι να αιωρούμαι στην αβεβαιότητα. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς με μόνη σκέψη την ανεργία που μαστίζει όλη την χώρα. Μην έρθει η σειρά μου χωρίς δεύτερη σκέψη από τα αφεντικά... Άντε τώρα να βρω το κουράγιο να δω τα πράγματα θετικά... Μωρέ θα τα καταφέρω... να δεις που στο τέλος πάλι νικήτρια θα βγω, δεν γίνεται... Ορίστε... θετικές σκέψεις... Η εταιρεία θα μεγαλώσει και μαζί της κι εγώ, στα τελευταία χρόνια δουλειάς θα γίνω μεγάλη και τρανή... Καλή σκέψη αυτή, την κρατάω... Αν μπορούσα να μειώσω λίγο και τις ώρες εργασίας, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Έρχεται Άνοιξη, άρα θα γίνει κι αυτό. Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει από τον κήπο μου. Ωραία, κι άλλες θετικές σκέψεις... Αν συνεχίσω, ίσως να καταφέρω να ηρεμήσω αυτόν τον φόβο... Μάλλον κουρασμένη πρέπει να είμαι για να πέφτω τόσο πολύ...

Α, ρε μαλάκα Μπους... Κατέστρεψες τα όνειρα μας και μας γέμισες φοβίες τώρα που ήρθε η ώρα να ξεκουραστούμε, που να πέσεις από το άλογο στο Τέξας και να μείνεις όλη σου την ζωή σε ένα καροτσάκι... Πω πω κακίες που με πιάσανε ξαφνικά...

No comments: