...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Thursday, August 19, 2010

Καλό Σου Ταξίδι Μανούλα

Δεν τα πήγα ποτέ καλά με τον θάνατο αγαπημένων προσώπων. Με παίρνει πολύ χρόνο να το αποδεχτώ και να καλμάρω τον πόνο. Κλείνομαι στο καβούκι μου και δεν μπορώ να ξεσπάσω, να ξεπεράσω την είδηση, να παραδεχτώ ότι άλλαξε η ζωή μου χωρίς την παρουσία τους.

Αυτή την φορά ο πόνος είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Τούτος ο θάνατος της γυναίκας που ήταν για μένα μάνα και καλύτερη φίλη με βρήκε σε πολύ δύσκολη στιγμή και με τρελαίνει η σκέψη που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί ούτε καν στην κηδεία της. Κι ας ήταν αυτός ο θάνατος λυτρωτικός μετά από 3 χρόνια αγώνα για την επόμενη ανάσα.

Ήταν η συνδετικός μας κρίκος, το σημείο αναφοράς της ζωής μας, εκείνη που έμεινε τελευταία να μας ενώνει και να βρίσκει τρόπους να είναι παρούσα στις ζωές μας πάντα. Και από όλες τις αναμνήσεις, τα λόγια, τα ξενύχτια και τις πράξεις, θα μείνω στην εικόνα της στο αεροδρόμιο... το πρώτο πρόσωπο που έβλεπα όταν έφτανα, το τελευταίο όταν έφευγα. Η στιγμή που τόσο μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στα ταξίδια μου.

Αντίο αγαπημένη μου θεία, μάνα, γλυκειά μου, λατρευτή μου μανούλα. Δεν μπορώ ούτε να σε κλάψω όπως θέλω. Κυλούν τα δάκρυα πολύ αραιά γιατί αυτή η απόφαση ότι δεν υπάρχεις πια είναι η δυσκολότερη. Και ας μην ήξερες καν ότι υπάρχω τα τελευταία χρόνια, κι ας ήταν δύσκολη η αντάμωση, ακόμα και τα τηλεφωνήματα γιατί δεν θυμόσουν το κοριτσάκι σου. Μου έλειψες πολύ τα τελευταία χρόνια που δεν ήξερες πια τι είχες υπάρξει για μένα και για όλους. Σ’ αγαπάω πολύ μανούλα μου. Καλό σου ταξίδι.

2 comments:

Λύσιππος said...

Αυτός ο κόμπος που ανεβοκατεβαίνει στο λαιμό, το σκοινί της απόστασης που δεν καλύπτεται σε μερικά λεπτά - ο πόθος της επιστροφής στα οικεία, τα απτά, τα Ελληνικά. Βαφτίζεται η αγάπη σε μακρυνά τηλεφωνήματα, ξακρίζουν οι μέρες και βαφτίζεται η χαρά στις αναμνήσεις - έτσι, να απαλύνει ο πόνος, η απώλεια, ο μισεμός. Καλό ταξίδι στα πρόσωπα που έφυγαν και δεν τα χαιρετίσαμε, καλό τους ταξίδι.

Mike_Esp said...

Το έγραψα όταν χάσαμε τη Μητέρα μας κι’ εδιαβάστηκε στην κηδεία της στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο Union, NJ. Είναι οκτώ στοίχοι, συμβολίζοντας ένα στοίχο από κάθε παιδί της

Μ. Παπασάββας