...Και συ, δάκρυ μου, που κυλάς μες στο νωπό μαντήλι, γινε σταλαματιά λαδιού στης πίστης το καντήλι,
γίνε δροσιά, γίνε βροχή, μη μαραθεί η ελπίδα, κι ας ξεραθείς στα μάτια μου σαν φτάσω στην πατρίδα..

Tuesday, April 28, 2015

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Εκανα τέσσερα χρόνια να γράψω στο μπλογκάκι μου. Οχι γιατί δεν είχα τι να πω, αλλά περισσότερο γιατί κάποια πράγματα με ξεπερνούσαν και έπρεπε να τα ξεκαθαρίσω μέσα μου. Είναι και το φατσοβιβλίο (facebook) και το τιτίβισμα (tweeter) που σου επιτρέπουν να λες με δυο λόγια τις σκέψεις σου και να μην χρειάζεται η πολύ ανάλυση. Στα τελευταία τέσσερα χρόνια συνέβησαν κάποια μεγάλα γεγονότα και σε προσωπικό επίπεδο και σε κοινωνικό. Έγινα δύο φορές πεθερά, με έναν γάμο και έναν αρραβώνα. Από τον γάμο μας προέκυψε και ένα μωρό και απέκτησα και τον σπουδαίο τίτλο της “γιαγιάς”. Αυτό το γεγονός έχει ΄φερει τα πάνω κάτω στην ζωή μου, γιατί με αναγκάζει να δω τα πράγματα διαφορετικά. Με κάνει να θέλω να ζήσω πολλά χρόνια ακόμα για να καμαρώσω τον εγγονό μου σε όλες τις μεγάλες του στιγμές. Αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή στην υγεία μου, καθοριστικές αποφάσεις για τα γεράματα που έρχονται γρήγορα, ίσως και αλλαγή στην λίστα των προσδοκιών και των απραγματοποίητων ονείρων. Ας είναι καλά το μωράκι μας κι εγώ θα προσπαθήσω να φανώ αντάξια του.

Στα κοινωνικά, το μεγαλύτερο ίσως γεγονός είναι ότι η Ελλάδα ταλανίζεται από καταστάσεις που έχουν ξεφύγει από οποιονδήποτε έλεγχο και έχει μπει σε μια επικίνδυνη ζώνη όπου κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του και κανείς δεν θέλει να χάσει το βόλεμα του. Τελικά οι αγανακτισμένοι του Συνταγματος δεν κατάφεραν τίποτα πριν τέσσερα χρόνια. Οι κυβερνήσεις έκαναν τρομερά λάθη αλλά όπως πάντα στην Ελλάδα κάποιος άλλος φταίει. Το συνταρακτικότερο είναι ότι πριν τρεις μήνες ο λαός ψήφησε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Για μια ακόμη φορά βασισμένος στις υποσχέσεις ενός αρχηγού κόμματος, στην προκειμένη περίπτωση, του Αλέξη Τσίπρα. Πριν κάποια χρόνια πίστεψαν στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ¨λεφτά υπάρχουν” και σε χρόνους που ο υπόλοιπος κόσμος αναδιπλονόταν στο ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης, ο Ελληνικός λαός εξακολουθούσε να πιστεύει στο δικό του θαύμα της ευημερίας και στο δικό του αποκλειστικό προνόμιο της υπεροχής του. Μέχρι που ο ΓΑΠ μας έβαλε στο ΔΝΤ και έφερε την Τρόϊκα και γύρισε ο κόσμος ανάποδα. Τι μπορεί να κάνει τώρα ο Τσίπρας για να ισιώσει την πορεία;

Τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, η ”πρώτη φορά αριστερά” κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δοντια την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη και το ευρώ, πολεμάει με θεριά και με συμφέροντα για μια “αξιοπρεπή” παραμονή σε μια Ευρώπη που έχει χάσει τον ορισμό της, και είναι μάλλον μόνη της σε έναν άνισο αγώνα. Εγινε η Ελλάδα το πειραματόζωο της Ευρώπης και κάποιοι πέτυχαν τον σκοπό τους. Δεν είναι όμως “άνευ ευθηνών” αυτή η πολύπαθη χώρα. Και αν με πονάει κάτι είναι που ο ίδιος ο κόσμος πιστεύει ότι του σερβίρουν τα ΜΜΕ και ότι του λένε οι ανεγκέφαλοι γύρω τους. Που είναι οι έξυπνοι Ελληνες, που είναι οι αγέρωχοι Ελληνες που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους; Τι συνέβει σε αυτόν τον λαό που από τα γενοφάσκια του ήταν πάντα τόσο υπερήφανος;

Ας με συγχωρέσουν οι συγγενείς και φίλοι στην Ελλάδα αν τα βλέπω τα πράγματα τόσο απλοϊκά. Δεν ζω εκεί, και τώρα, περισσότερο από ποτέ πριν, αισθάνομαι πιο αποκομμένη από την πατρίδα. Ζούμε σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, και όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταλάβω ούτε την νοοτροπία ούτε και τις αντιδράσεις σας. Πρέπει να παραδεχτώ ότι τελικά έχει δίκιο η κόρη μου που έζησε στην Ελλάδα τα φοιτητικά της χρόνια και που μου καταλογίζει την ψευδή αντίληψη που έχω για την πατρίδα που άφησα μικρή. Την μεγάλωσα με την εικόνα της Ελλάδας ωραιοποιημένη και σοκαρίστηκε όταν αντιμετώπισε την πραγματικότητα της Ελληνικής μετριότητας.

Ζητω συγνώμη για τις ανάκατες σκέψεις, θα τις βάλω στην σειρά και θα επανέλθω…

No comments: