Ελληνική Παρέλαση στην Νέα Υόρκη

Μια μέρα τον χρόνο η Νέα Υόρκη γίνεται Ελληνική. Η 5η Λεωφόρος κλείνει για τα αυτοκίνητα, ντύνεται στα γαλανόλευκα, και υποδέχεται την Ελληνική παρέλαση. Για τους Έλληνες της Ελλάδας αυτά που συμβαίνουν εδώ μάλλον θα θεωρηθούν εξωπραγματικά και πολλοί θα βιαστούν να μας αποκαλέσουν για μια ακόμη φορά «εθνικιστές» ενώ η μόνη λέξη που αποδέχονται οι Έλληνες της Αμερικής είναι «πατριώτες». Για μερικά χρόνια είχα την τιμή να ανακοινώνω την παρέλαση και για πολλά χρόνια οργάνωνα την κοινότητα μου στην συμμετοχή της οπότε μπορώ να μιλήσω από προσωπική πείρα και να εκφράσω τα συναισθήματα των χιλιάδων θεατών αλλά και όλων όσων παρελαύνουν.

Η παρέλαση οργανώνεται από την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Δεν κρίνω την οργάνωση, ακόμα και όταν κάνει λάθη. Όλοι είναι εθελοντές και στον εθελοντισμό δεν χωράνε κριτικές, αν μπορεί κάποιος να κάνει καλύτερη δουλειά ας έρθει να δουλέψει. Στην παρέλαση έρχονται από την Ελλάδα πολιτικοί όλων των κομμάτων, οι Εύζωνες και μια μουσική μπάντα. Τα παρασκηνιακά με όλους αυτούς εδώ κάθε χρόνο μπορούν να γραφτούν βιβλίο. Το αφήνω για τώρα.

Σήμερα θέλω μόνο να αναφερθώ στο συναίσθημα. Να ξεκινήσω από τα μικρά παιδιά. Τα περισσότερα δεν μιλούν ούτε καν ελληνικά, κι όμως γι αυτά η παρέλαση είναι ότι πιο μεγαλειώδες. Ντυμένα με τοπικές ενδυμασίες, αψηφούν το κρύο, κρατούν τις ελληνικές σημαίες και είτε πάνω στα άρματα, είτε περπατώντας, φωνάζουν «ζήτω η Ελλάδα» λες και ολόκληρη η μικρούλα τους ζωή είναι αφιερωμένη στην ιδέα μιας πατρίδας που ούτε μπορούν να φανταστούν πόσο μακριά πέφτει. Οι Εύζωνες φέρνουν δάκρυα στα μάτια όλων, είναι τα καμάρια μας. Ανεβαίνοντας την 5η Λεωφόρο ξεκινούν την παρέλαση. Από μακριά ακούγεται ο κτύπος του τσαρουχιού πάνω στην άσφαλτο, και χιλιάδες άνθρωποι νιώθουν μια μοναδική ανατριχίλα, λες και οι Εύζωνες κουβαλούν στους ώμους τους την Ελλάδα και την φέρνουν δώρο στην Νέα Υόρκη. Ο επαγγελματίας που φτιάχνει τα άρματα είναι μάστορας στο είδος του, έχω προσωπική πείρα. Του λες την ιδέα σου και σου φτιάχνει αυτό που θέλεις, αρχαίους ναούς, μοντέρνες εκκλησίες, το καράβι των αργοναυτών, ολόκληρη την Κρήτη, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Όλοι οι σύλλογοι που έχουν άρματα έχουν κάτι να τους αντιπροσωπεύει.

Είναι τόσα πολλά που μπορεί κανείς να πει για την παρέλαση. Αλλά τελικά μένει το συναίσθημα της υπερηφάνειας. Κι όταν κάποιος έχει την τιμή και την τύχη να ανακοινώνει την παρέλαση όπως έκανα κι εγώ, καταλαβαίνει το συναίσθημα ακόμα περισσότερο. Πολλές φορές έχει κοπεί η φωνή μου από την συγκίνηση, κάποιες φορές φώναξα δυνατότερα όταν περνούσαν οι Μακεδόνες, οι Πόντιοι, οι Κύπριοι, οι Κρητικοί που χόρευαν πάνω στο άρμα τους, τα μικρούλικα Ελληνόπουλα, οι φοιτητές.... Είναι ένα συναίσθημα αγνού και αμόλυντου πατριωτισμού για την δική μας μοναδική μέρα της παρέλασης. Είναι το συναίσθημα της αξίας του να είσαι Έλληνας και να το βροντοφωνάζεις. Πεταρίζει η ψυχή και πάει να ανταμώσει την πατρίδα, και μοιάζει εκείνη την ώρα η Ελλάδα μας το σπουδαιότερο και ομορφότερο μέρος της γης. Αναλογίζεσαι τι αντιπροσωπεύει η μέρα, ξαναζείς την ιστορία, μοιράζεσαι τα συναισθήματα σου με χιλιάδες άλλους Έλληνες στην Αμερική. Φουντώνεις με υπερηφάνεια, δίνεις το μήνυμα στα παιδιά σου και ελπίζεις......