Για την Ομογένεια την "γραφική"

Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλοί ομογενειακοί σύλλογοι και οργανώσεις, με τοπικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό, ακόμα και πολιτικό ενδιαφέρον. Το έργο που έχουν επιτελέσει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα στην Αμερική είναι τεράστιο. Πρώτα γιατί όλοι με τον τρόπο τους έχουν καταφέρει να είναι ο Ελληνισμός μια από τις ελάχιστες μειονότητες που δεν έχουν απορροφηθεί τελείως από την χοάνη της Αμερικής. Εξακολουθούμε να διατηρούμε τα ήθη και έθιμα όπως τα μάθαμε από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, προσπαθούμε όσο μπορούμε να διαδώσουμε τον πολιτισμό μας στους μη-Έλληνες φίλους μας, ακόμα και για τα εθνικά μας θέματα κάνουμε μεγάλους αγώνες σαν Αμερικανοί υπήκοοι. Ο ελληνισμός υπάρχει γιατί είναι οργανωμένος, είτε σε συλλόγους, είτε ακόμα και στις «ελληνικές» ορθόδοξες κοινότητες.
Αυτό που όσο και να προσπαθούμε μάλλον δεν θα το καταφέρουμε είναι η διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας. Κι αυτό γιατί οι μικτοί γάμοι είναι όλο και περισσότεροι, γιατί σταμάτησε να υπάρχει μετανάστευση άρα και φρέσκο ελληνικό αίμα. Πέθαναν σιγά σιγά και οι παππούδες και οι γιαγιάδες που μας ανάγκαζαν να μιλάμε ελληνικά για να καταλαβαινόμαστε. Τι να κάνουν στα παιδιά μας 2 ώρες ελληνικού σχολείου την εβδομάδα; Κι αν οι γονείς δεν είναι και οι δυο Ελληνικής καταγωγής, πως να συνεννοηθεί το παιδί με τον γονιό σε άλλη γλώσσα. Σ’ αυτό το θέμα δεν έχω ψευδαισθήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι τα εγγόνια μου, που ίσως θα μιλούν ελληνικά γιατί και οι δυο κόρες μου μιλουν πολυ καλα την γλωσσα και ελπιζω να την μαθουν στα παιδιά τους, δεν θα έχουν φίλους να εξασκήσουν αυτή την γλώσσα. Όσο για τις έδρες Ελληνικών Σπουδών, αυτό το θέμα θα το αναπτύξω σε άλλο πόστ γιατί είναι μια υπόθεση με άλλες διαστάσεις.
Αυτό που εμένα με ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί η πολιτιστική μας κληρονομιά. Και οι ομογενειακές οργανώσεις αυτό το έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Όσα λάθη και να κάνουν αυτές οι οργανώσεις πάντως καταφέρνουν να προσφέρουν τα εναύσματα για τους νέους δεύτερης και τρίτης γενεάς. Χορευτικά συγκροτήματα με έμφαση στο τοπικό στοιχείο της εκάστοτε τοπικής οργάνωσης, πολιτιστικές εκδηλώσεις για τις εθνικές επετείους (ναι τα δικά μας παιδιά ξέρουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου), θεατρικές παραστάσεις στα ελληνικά από παιδιά που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό, αποκριάτικα καρναβάλια, Πάσχα με αρνιά και χίλια δυο καλούδια, αυτά και άλλα πολλά, μικρά και μεγάλα που συμβάλλουν στο να διατηρούνται τα ήθη και έθιμα που φέραμε μαζί μας... Θυμάμαι έναν Έλληνα 2ης γενεάς, ο αξέχαστος και γλυκός μας Μίλτος, που στα 70 του χρόνια απάγγειλε τα πιο δύσκολα αλλά και πιο όμορφα ελληνικά ποιήματα που τα είχε μάθει από τον παππού του και από τα διαβάσματα του. Θυμάμαι όλους τους παλιούς που είχαν σκοπό της ζωής τους να διατηρήσουν την ελληνικότητα τους στο εξωτερικό, ακόμα και αν αυτό ήταν μόνο ο Εθνικός Ύμνος και το Πάτερ Υμών. Και μπορεί για εσάς στην πατρίδα να ακούγονται όλα αυτά γραφικά αλλά για εμάς αυτά είναι η ζωή μας. Και μην μας περνάτε για αμόρφωτους, γραφικους, πατριδοκαπηλους και εθνικηστες (όλα τα εχω ακουσει) επειδή έχουμε αυτή την δίψα για ότι ελληνικό. Είναι η αγάπη μας για μια πατρίδα που αφήσαμε πίσω, ή μια πατρίδα που μάθαμε από τους γονείς μας, είναι η ιδέα μας για μια Ελλάδα που μόνο όσοι από εμάς ασχολούνται με το «εκεί» ξέρουμε ότι δεν υπάρχει πλέον.