Έλληνας ή Βάρβαρος;

Πατριώτης η εθνικιστής; Έλληνας η βάρβαρος; Μακεδόνας ή ….. Τι είμαι τελικά; Από που κατάγομαι και τι με θεωρούν οι συμπατριώτες μου; Σε ποια χώρα μεγάλωσα; Ποιοι δάσκαλοι με γαλούχησαν; Είχε τόση φαντασία η γιαγιά μου όταν μου έλεγε τις προσωπικές της εμπειρίες της μικρασιατικής καταστροφής και μου έκανε μάθημα ιστορίας μέσα από αυτές; Τόσες μέρες προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου στην σειρά. Να βάλω την αγωνία μου σε κάποιο καλούπι για να μπορέσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Να συγκρατήσω την απογοήτευση αλλά και τον θυμό μου για να μην πω κάτι που θα μετανιώσω μετά. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα.

Η αγάπη για την πατρίδα μου, ο σεβασμός στην ματωμένη ιστορία των προγόνων μου, το θάρρος να υποστηρίξω με κάθε θυσία τα πατρογονικά άγια χώματα της Μακεδονίας μου, ο συνεχόμενος αγώνας να διατηρηθεί και να διαιωνιστεί η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά μας, ότι τέλος πάντων εγώ ήξερα ότι κάνουν έναν Έλληνα πατριώτη, κατέληξε να ακούγεται σαν βρισιά. Οι διάφοροι να μην το λενε πια πατριωτισμό αλλά εθνικισμό, και να πετάνε την λέξη «εθνικιστής» σαν να είναι η χειρότερη βρισιά. Να μου φέρονται οι ίδιοι μου οι συμπατριώτες σαν να είμαι βάρβαρος και όχι Έλληνας, σαν να είμαι μια ξένη στην πατρίδα μου την Ελλάδα, ενώ ακριβώς αυτή την ελληνικότητα να την θαυμάζουν οι φίλοι μου οι αμερικάνοι. Κι οτι και να πω, ότι και να κάνω, να θέλει ο κάθε ένας να μου κολλήσει μια πολιτκοποιημένη ετικέτα, λες και το θέμα της Μακεδονίας εδώ που έφτασε να μην είναι εθνικό αλλά πολιτικό και να το καπηλεύεται το κάθε κόμμα για τα δικά του συμφέροντα.

Αυτές τις τελευταίες μέρες, με το όνομα της Μακεδονίας μας σαν το πιο επίκαιρο εθνικό θέμα, με πολλούς παράγοντες να παίζονται σαν πόκα στο τραπέζι των εθνικών και οικονομικών συμφερόντων, αυτά που λέγονται και γράφονται είναι τόσα πολλά που αντί να μου δώσουν κουράγιο να γράψω, με μούδιασαν τελείως. Πρέπει να βάλω τις σκέψεις στην σειρά γιατί τρελαίνομαι. Πονάω, πονάω, ειλικρινά με πληγώνει πολύ αυτό το θέμα έτσι που κατέληξε. Κι αν τώρα τα κλάματα είναι από θυμό, είμαι σίγουρη ότι την ημέρα που θα νιώσω το τελειωτικό κτύπημα, όταν το τελικό όνομα θα έχει μέσα την λέξη «Μακεδονία» θα πενθήσω και θα κλάψω σαν να ξαναχάνω τους γονείς που με γέννησαν. Γιατί αυτόν τον αγώνα για το όνομα των Σκοπίων εγώ δεν τον ξεκίνησα τώρα, και δεν θυμήθηκα ξαφνικά τι σημαίνει να είσαι Έλληνας Μακεδόνας. Εγώ τον αγώνα αυτόν τον ξεκίνησα από τα 18 μου, τότε που στην Ελλάδα ακόμα ο μέσος Έλληνας δεν ήξερε όχι μόνο τον κίνδυνο, αλλά χαιρόταν όταν άκουγαν έναν Σκοπιανό να μιλάει Ελληνικά και τον θεωρούσαν δικό τους άνθρωπο. 32 χρόνια πολεμάω την προπαγάνδα των Σκοπιανών στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια, στα μικρά και μεγάλα κέντρα αποφάσεων, στους πολιτικούς και της Ελλάδας και της Αμερικής, στις βιβλιοθήκες και στους εκδοτικούς οίκους παγκοσμίως. Ξέρω πολύ περισσότερα και τα ξέρω από μέσα. Κι έμαθα να ξεχωρίζω τα μεγάλα κούφια λόγια και τις υποσχέσεις, κατάλαβα γρήγορα ποια συμφέροντα παιζόντουσαν, και ίσως το κυριότερο, συνειδητά όσο πιο μέσα βρισκόμουν τόσο πιο έξω παρέμεινα από το φως της δημοσιότητας. Το σπουδαιότερο ίσως, παρέμεινα έξω από το πολιτκό παιγνίδι της καθε κυβέρνησης και του καθε κόμματος. Για να μπορώ σήμερα να λεω με υπερηφάνεια ότι είμαι Ελληνίδα και να δέχομαι την λέξη "Πατριώτης" όχι σαν βρισιά αλλά σαν έπαινο.