Μια από τις συμβουλές που δίνω στις κόρες μου τώρα που σπουδάζουν είναι να φροντίσουν την καριέρα τους και την ζωή τους έτσι ώστε να δουλεύουν γιατί θέλουν να δουλεύουν και όχι γιατί έχουν ανάγκη την δουλειά. Δηλαδή, να δημιουργήσουν τέτοιες καταστάσεις ώστε να μην αναγκαστούν ποτέ να ανέχονται άσχημες εργασιακές συνθήκες και αφεντικά-τέρατα γιατί έχουν τόσο ανάγκη την εκάστοτε δουλειά. Να μπορούν να ανέβουν με την αξία τους και να μην έχουν κανένα ηλίθιο ανάγκη. Κι’ όταν νιώθουν ότι η αξία τους δεν αναγνωρίζεται ή ότι η δουλειά δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους, να μπορούν να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά και να βρίσκουν κάτι καλύτερο.
Είναι μαρτύριο να λατρεύω την δουλειά μου και να δίνω την ψυχή μου σ’ αυτό που κάνω και από την άλλη να υποτιμούν ανίκανοι την αξία μου και να δημιουργούν τραγικές καταστάσεις. Στην ηλικία μου οι ευκαιρίες και οι επιλογές λιγοστεύουν όλο και περισσότερο. Στις πιο δύσκολες στιγμές, κοιτάζω τις φωτογραφίες των παιδιών μου πάνω στο γραφείο μου, αναλογίζομαι τις ευθύνες μου και καταπίνω τον θυμό και το παράπονο. Μόνο έτσι αντέχονται κάποια πράγματα. Μετράω τα χρόνια που μου μένουν σ’ αυτό το καθεστώς «υποχρεώσεων και ευθυνών» και καταφέρνω να αντλώ υπομονή.
Αυτό όμως δεν θα το ήθελα ποτέ να το νιώσουν τα παιδιά μου. Εύχομαι οι επιλογές τους να είναι καλύτερες και η ζωή να τους τα φέρει όσο πιο εύκολα γίνεται. Και να ακούν τις συμβουλές μου..... Έχει μοναδική αξία η πείρα της ζωής.
1 comment:
πάντοτε κάποιος ανίκανος θα βρίσκεται πάνω απο μάς, και πάντα θα συναντάμε την αδικία μπρός μας. είναι απαράβατος νόμος της φύσης πλέον..δεν αλλάζουν κάποια πράγματα..
Εύχομαι στα παιδιά σου, στα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου να αλλάξουν τον κόσμο που εμείς τους πασάραμε και που δεν κατορθώσαμε να αλλάξουμε τίποτε ουσιαστικά..
Post a Comment