Για την Ελλαδα που με πληγώνει

Πριν κάποια χρόνια μπήκε η δορυφορική τηλεόραση στην ζωή μας στην Αμερική. Τα ελληνικά κανάλια ζωντανά μέσα στο σπίτι μας. Σιγά σιγά ανακαλύψαμε μια νέα Ελλάδα. Όχι την Ελλάδα των διακοπών, μα την Ελλάδα της καθημερινότητας. Κι ενώ πριν δέκα χρόνια καλωσορίζαμε την ελληνική τηλεόραση που μας έφερνε πιο κοντά στην πατρίδα, που μάθαινε την γλώσσα στα παιδιά μας, που μα ένωνε με τους συμπατριώτες μας, σήμερα κατέληξε να είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί είναι η μόνη μας επαφή με την καθημερινότητα του «εκεί» αλλά μας θυμίζει και πόσο διαφορετική ζωή ζούμε εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού εδώ. Οι εικόνες, τα πρόσωπα αλλάζουν, μα με τον χρόνο γίνονται όλο και πιο χειρότερα. Θυμάμαι με αγωνία τον ποιητή «όπου κι αν παω η Ελλάδα με πληγώνει»... Πονάω αφάνταστα... Αυτά που βλέπω είναι αδύνατον να συμβαίνουν στην πατρίδα μου σκέφτομαι... Δεν γίνεται οι Έλληνες να έχουν γίνει τόσο ανεχτικοί, δεν γίνεται να τρωνε το κουτόχορτο της κάθε κυβέρνησης και του κάθε κόμματος... Δεν μπορεί να έχει γίνει μια ολόκληρη χώρα μια χαβούζα γεμάτη διαπλεκόμενους, καλοπερασάκηδες, τεμπέληδες, επιτήδειους, ρουφιάνους, λαμόγεια και σωτήρες... Δεν γίνεται η Ελληνική οικογένεια να έχει αποβάλει ότι ηθικό, ότι σεβαστό και να έχει σαν όνειρο για τα παιδιά της μια θέση στο δημόσιο... Και δεν είναι αυτές μόνο εικόνες σε μια οθόνη, είναι προσωπικές εμπειρίες από συχνά ταξίδια στην πατρίδα. Τον τελευταίο καιρό κλείνω όλο και πιο συχνά την τηλεόραση, ειδικά την ώρα των ειδήσεων. Κουράστηκα να ακούω λαϊκιστές, ανεγκέφαλους, μεροληπτικούς, καθοδηγούμενους και εκπληκτικά αδιάβαστους δήθεν δημοσιογράφους να φτιάχνουν ειδήσεις αντί να τις ανακοινώνουν. Βαρέθηκα να ακουω και να βλέπω εικόνες που υποτιμούν την νοημοσύνη μου και ντροπιάζουν την πατρίδα μου.

Ανάμεσα στους μπλογκερς λοιπόν... ειδήσεις, απόψεις και ιδέες, ποίηση και στοχασμός, χιούμορ και καλή παρέα... Επί τέλους, μια άλλη, καινούργια Ελλάδα μπροστά στην μικρούλα μου οθόνη, μια Ελλάδα που με γεμίζει έμπνευση και ελπίδα... Σας ευχαριστώ.